Wilders of de allemansvriend

De NOS voorspelde dat de Algemene Beschouwingen spannender dan ooit zouden worden. Dat bleek achteraf een politiek sneeuwalarm. Iedereen kroop voor de buis, woensdagmiddag keken er maar liefst 300.000 mensen maar de volgende dag had eenderde afgehaakt. Het debat bleek even spannend als kijken naar een buitje natte sneeuw.

Wat was na twee dagen praten en praten de conclusie? Rutte is een ‘allemansvriend’. Het was door het beschaafde deel van de oppositie bedoeld als een net scheldwoord maar de premier vat het ongetwijfeld op als compliment. Allemansvriend is immers wat hij wil uitstralen, premier van alle Nederlanders, geen scherpslijper, mag het ietsje meer zijn, kijk eens aan, dank u wel, have a nice day.

Vanochtend werd bekend dat het begrotingstekort veel kleiner uitvalt dan verwacht. Een meevaller. Past precies bij de houding die Rutte de afgelopen twee dagen aannam: blijven praten, tijd rekken, dan komt het vanzelf wel goed. Alsof hij het al die tijd al wist.

Ondertussen werd tijdens de Algemene Beschouwingen vooral pijnlijk duidelijk dat de oppositie nog geen deuk in een pakje boter kan slaan. Meteen aan het begin ging het al mis. Wilders, getalsmatig gezien de oppositieleider, ging weliswaar op vertrouwde wijze tekeer tegen het kabinet maar maakte toch vooral ruzie met alle andere oppositiepartijen. Als door een wesp gestoken reageerde hij op de vragen van Pechtold over de nazistische types onder zijn aanhang. Wilders dacht dat hij de associatie zoals gebruikelijk als mister Calimero met zwaar aangezette verontwaardiging van zich af kon slaan maar dat lukte slecht. Iedereen had de nazi’s op zijn manifestatie immers zelf kunnen zien en Wilders had niets ondernomen om ze kwijt te raken. En voor wie nog twijfelde zaten vier van zijn partijgenoten getooid met NSB-speldjes in de Kamer. Zelf ontkennen ze natuurlijk dat het NSB-speldjes zijn. Eens kijken of ze die speldjes straks ook tijdens Dodenherdenking gaan dragen. En wat er dan gebeurt. Er leven misschien nog amper oud-verzetsstrijders maar die laten dat echt niet over hun kant gaan.

Vervolgens diende Wilders meteen aan het begin een motie van wantrouwen in en bracht daarmee Emile Roemer, zijn enige echte concurrent, in het nauw. Die moest zich van de weeromstuit met zijn fractie terugtrekken voor overleg om te bepalen wat hij zou doen. Kennelijk was hij, als enige in de Kamer, overvallen door de zet van Wilders en de reactie van de andere partijen. De SP steunde de PVV-motie vervolgens en zette zichzelf zo voor de rest van het debat buitenspel. In één keer was de SP dankzij Wilders weer de ‘nee’-club, een imago dat de partij nu juist had afgeschud.

Met Wilders is trouwens iets heel anders vreemds aan de hand. Hij roept heel de tijd dat hij verkiezingen wil en zijn bijdrage aan het debat leek ook een speech uit verkiezingstijd. De manifestatie in Den Haag van zaterdag leek daar eveneens in te passen. Maar het gekke is dat hij alleen verkiezingscampagne lijkt te voeren als er geen verkiezingen zijn. Vorig jaar tijdens de echte verkiezingen liet hij amper van zich horen, naar verluidt omdat hij niet teveel zetels wilde halen. Hij moest immers een hele zwik van die dubieuze types lozen. Aan de gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar doet de PVV niet mee, behalve in de Den Haag en Almere, om een paar Kamerleden een extra baantje te bezorgen. Aan de nieuwigheid kan het niet meer liggen: Inmiddels bestaat de PVV bijna tien jaar en nog steeds is er geen functionerende partij.

Kortom, Wilders doet eigenlijk gewoon nooit mee. Hij wil geen slimme oppositie voeren, geen verbonden sluiten, bouwt zijn partij niet uit, doet niet mee met verkiezingen. Wilders wil alleen maar media-aandacht, voor de rest eigenlijk niets. Vreemd dat de SP daar niet doorheen prikt. Aan een allemansvriend heb je als oppositiepartij misschien toch iets meer.