Wilders gelooft zelf niet meer in Wilders. Hij ratelt zijn obligate stokpaardjes af. De woorden 'moslims' en 'Islam' maakten plaats voor 'eurofielen' en 'Brussel', maar niemand trapt er meer in. Wilders ook niet.
Zondag trapte Geert Wilders onder veel belangstelling zijn campagne af. Onder veel belangstelling van journalisten dan: de lege stoelen stonden prominent in beeld en het applaus klonk nog het meest naar hoe ouders van een vals zingend solistje het niet klappen van de rest van het publiek proberen te verdoezelen.
Het zag er ook niet uit ook: er was een enorme Nederlandse vlag vlak achter Wilders opgehangen, waarvan op beeld alleen het (licht-?!) blauwe vlak overbleef. Een beetje alsof Wilders een oud gordijn over zijn slaapkamer gespannen had om vervolgens van achter zijn webcam zijn boodschap de wereld in te sturen.
De onheilspellende woorden waren al lang niet meer onheilspellend, maar slechts sleets. Blablabla Brussel blablabla massa-immigratie blablabla blanco cheque blabla monster. Het enige dat er monsterachtig uitzag was Wilders’ donker oranje teint gecombineerd met de blauwe weerschijn midden over zijn gezicht – alsof zijn Geheimratsecken (dit Duitse woord voor inhammen is te mooi om niet te gebruiken) twee hoorntjes waren.
Maar vooral was het onecht. Wilders geloofde zelf niet meer in Wilders. Hij deed niet eens meer goed alsof. Hij ratelde zijn obligate stokpaardjes af als iemand die nog even snel voor de spiegel zijn speech doorneemt. De woorden ‘moslims’ en ‘Islam’ maakten plaats voor ‘eurofielen’ en ‘Brussel’, maar niemand trapte er meer in. Wilders ook niet. Hij zei bijvoorbeeld dat hij het NOS-debat niet had gezien ‘en u ook niet want niemand keek’ en legde vervolgens in detail uit wat ‘u’ allemaal zag in dat debat dat hij niet had gezien. Zelfs de trouwe PVV-stemmers in Nieuwsuur erna gaven toe dat ze Wilders eigenlijk ook niet meer geloofden, maar wie dan wel?
Wilders heeft er geen zin meer in. Jarenlang zichzelf overschreeuwen, maar ook jarenlang afgescheiden van de wereld moeten leven, hij is er klaar mee. Zo mooi als met het gedoogkabinet, macht zonder verantwoordelijkheid, het komt niet meer terug. Hij gaat doen wat Femke Halsema in 2010 deed. Vechten voor de verkiezingen, vechten in de formatie, en dan is hij weg. Weg naar waar de koffers geld vandaan komen. Mark my words.