Wijwater-wanhoopsdaad

Mijn geloof in god is teruggebracht tot de huidige restanten gesmolten sneeuw van verleden jaar, of beter de restanten aan gesmolten sneeuw uit mijn prille jeugd. Wat nu te doen?

Uitschrijven bij de katholieke kerk, alwaar ik sedert mijn doop toe behoor. Een puik plan, maar hoe doe je dat? Ik bezocht verschillende sites, waarop verschillende antwoorden staan. Blijkbaar is er geen eenduidige richtlijn hoe je uit te schrijven, het beste is iedereen maar aan te schrijven, zo blijkt uit de wirwar van werkwijzen. Naast de onduidelijkheid over de uitschrijving, blijkt ook dat er sprake is van onwil bij diezelfde uitschrijving. De kerk probeert je om de tuin te leiden, vraagt je de uitschrijving te herzien. Dit voedt het beeld van de katholieke kerk dat ik heb.

Aan onzichtbare lijntjes hangt ons lot. De uiterlijke kenmerken van de Katholieke kerk gelijkend de pracht en praal van een gemiddelde vestiging van een juwelier, het onderscheid tussen de heteroseksuele en de homoseksuele medemens, de ondergeschiktheid van de vrouw, de misdienaartjes op hun knietjes, de bureaucratie en achterkamertjespolitiek en de godvergeten vergeving voor elke gruwelijke misstap. Dan zwijg ik nog maar over het stille contract wat ik aangegaan ben met de katholieke kerk. Een stil contract waar ik niet voor getekend heb, een contract met kleine lettertjes, nog lastiger om af te komen dan een abonnement van een willekeurige telecomaanbieder of energiemaatschappij. Maar ik wil er van af. 

Voor de zekerheid zal ik dus een brief gaan opmaken gericht aan de verscheidene parochies en de verschillende bisdommen waaronder ik val en viel. De plaatselijke GBA krijgt ook een brief. Dit alles in de hoop, dat het goed komt. Tjonge, dat zijn een hoop brieven. Ik woonde in Vught, Den Bosch, Roosendaal en Veghel. In Den Bosch viel ik onder twee parochies. Totaal zal ik dus, inclusief een brief aan het SILA (Stichting Interkerkelijke ledenadministratie) en een brief aan de centrale administratie kerkgenootschap, een tiental brieven moeten schrijven, in de hoop dat ik dan uitgeschreven ben. De kans dat mijn lonkende vrijheid van het juk der katholieke christenen niet meteen is geregeld blijft erg groot. Antwoorden met de strekking ‘heroverweging’ liggen in het verschiet. Wat een gedoe.

Mocht het me, met al die brieven, lukken, dan is er nog steeds mijn doop nog, die zou ik nietig willen laten verklaren. Dat is onmogelijk, zo stelt de kerk, immers ben ik –volgens de katholieke kerk- op dat moment een verbond aangegaan met Jezus. Jezus, wat een gelul. Ik kan me dat hele waterboarden niet eens meer herinneren zo jong was ik. Alleen al om die reden mag aangenomen worden, dat ik ten tijde van mijn doop, niet zelf de beschikking had over de keuze of ik wel of niet gedoopt had willen worden en zou dit dus een gegronde reden moeten zijn om mijn doop nietig te laten verklaren. De kerk deelt mijn mening niet. Ik deel de mening van de kerk niet.

En dus ga ik brieven schrijven, over mijn vermeend katholicisme, over mijn doop. Laat ik hopen dat de katholieke kerk mij uit alle kronieken, geschriften, administraties en kerkelijke boeken schrapt, ook die melding maken van mijn doop! Dat ze mij de vrijheid gunnen, dat ze mij begrijpen, ook dat ik de weg van de zondaar kies.

Indien de katholieke kerk niet mee wil gaan in mijn wensen, dan kan ik altijd nog plassen in het wijwater, in de zoete hoop verstoten te worden. Ik ben immers zelf niet veel Roomser dan de Paus. Het enige waar ik tijdens de wijwater-wanhoopsdaad bang voor zou kunnen zijn, is de vergeving.

Want elk zieltje telt.