'Wij Groningen' is helemaal niet om te lachen

Er wordt heel wat afgelachen over de zelfredzaamheidswebsite van de gemeente Groningen. Toch houdt wethouder Ton Schroor (D66) hem in de lucht. Zelfredzaamheid is tenslotte het kernwoord in de participatiemaatschappij waarmee ons land de problemen van de eenentwintigste eeuw de baas wil worden.

Er valt dan ook helemaal niets te lachen. De website van Groningen is méér dan onbedoelde satire. Ze laat zien hoe in gemeentehuizen aangekeken wordt tegen de zorgplicht die de landelijke overheid oplegt voor kinderen en ouderen in de problemen: de eigen kruimeldief doet wonderen.

Regelmatig zien wij staatssecretaris Martin van Rijn, minister Plasterk en consorten op de televisie verschijnen om de lof te zingen op het plaatselijk bestuur. Wethouders, gemeenteambtenaren en raadslieden staan zo lekker dicht bij de burger. Die zijn bij uitstek geschikt om op een kostenefficiënte wijze maatwerk te leveren.

Nog voor de grote decentralisatie ingaat, zien we overal signalen van het komend falen. Dorpspotentaten denken dat het verwijzen van kinderen naar psychologische hulp wel door betrokken buurtmoeders kan geschieden, willen bijstandsgerechtigden afsturen op bedlegerige bejaarden of leggen zoals in het Groningse geval via de website uit wat je aan een droge vagina kunt doen.

Dat is – met permissie – geen wonder want de stelling dat de gemeente zo dicht bij de burger staat, slaat nergens op. Je hoeft maar een willekeurige kroeg in een willekeurige plaats binnen te treden, of ze vertellen je wat voor een wereldvreemd zootje er op het gemeentehuis zit. Dat maakt het de middenstand alleen maar moeilijk.

De gemeente smijt geld weg aan dure nieuwbouw voor de eigen ambtenarij en geeft voor het overige op een breed front niet thuis: van wijkoverlast tot het snoeien van al te uitbundig groeiende struiken of het repareren van lantaarnpalen. Ook blinken ze op het gemeentehuis uit in het lang laten liggen van aanvragen voor vergunningen en het stellen van steeds absurder veiligheidseisen voor evenementen.

De gemeente staat helemaal niet dicht bij de burgerij. Dat is een mythe. Niet voor niets worden de opkomstpercentages bij de raadsverkiezingen elke keer weer lager. De verstandige burger probeert zo ver mogelijk van de gemeente weg te blijven en trekt zijn eigen plan.

En mocht er nog wel een historische band bestaan tussen het gemeentelijk bestuur en de inwoners van een bepaalde gemeenschap, dan trekt de landelijke overheid die wel uit elkaar met onberaden fusieplannen die volgens een andere Haagse en provinciale mythe de “bestuurskracht” zouden vergroten.

De Groningse website laat zien hoe schromelijk vér de gemeente van de burgerij staat. Niet alleen in die door een jammerlijk bestuur geteisterde stad, maar overal in Nederland.

Beluister dit opiniestuk hier.