Wie alleen maar zware wapens naar Oekraïne wil sturen moet misschien zelf maar meevechten

Ik begrijp de roep om zware wapens maar kan geen begrip opbrengen voor het vernederend wegzetten van voorstanders van onderhandelingen.

Het wordt tijd dat opinieleiders die uitgesproken voorstander zijn van het sturen van zware wapens naar Oekraïne de koffers gaan pakken en afreizen om het Oekraïense leger daadwerkelijk te ondersteunen. In de weekendkranten van NRC en de Volkskrant, en zelfs in het progressieve De Groene, slaan ze opnieuw hun slag met motto’s als ‘Geen woorden maar tanks’ (Rutger van der Hoeven, de Groene), ‘Tanks voor een succesvol tegenoffensief’ (NRC) en ’Nieuwe wapens leiden tot bloedverlies, maar er is geen alternatief’ (Michael Persson, de Volkskrant). De voorstanders van onderhandelen om de bloederige oorlog - die waarschijnlijk alleen maar verliezers en veel doden en gewonden zal kennen - te stoppen, wordt verweten Poetinfans te zijn (Hubert Smeets, NRC). Op geen enkele manier proberen deze mediawoordvoerders een brug te slaan tussen pleidooien om wapens te leveren enerzijds en om te onderhandelen anderzijds.

Het Oekraïense volk levert een grote prestatie in zijn verzeg tegen de legers van Poetin en zijn moordlustige generaals. Gezien het uitputtende karakter van deze oorlog en de toenemende aantallen dode en gewonde soldaten en burgers is de vraag voor Europa actueel wat voor continent er zal zijn voor de nieuwe generaties Europeanen. Moeten zij net zoals in de vorige eeuw leven in een nieuwe Koude Oorlog ‘Wij tegen Zij’? Of mag er in ons Europa een streven zijn van vrede, duurzaam samenleven en van een plaats voor alle Europeanen, inclusief het Russische en Oekraïense volk? 

Dat dit laatste daadwerkelijk onderhandelen betekent wordt door de publieke experts in al hun eenzijdigheid weggezet als naïef en – inderdaad – als het geluid van een ware Poetinfan. Ik begrijp de roep om zware wapens maar kan geen begrip opbrengen voor het vernederend wegzetten van voorstanders van onderhandelingen. Zelf ben ik zo’n voorstander en heb op Joop mijn ideeën uitgewerkt dat vooral de internationale machten als China, Turkije en de VS de strijdende partijen kunnen overreden om te gaan onderhandelen, met steun en expertise van de VN. Het is ondenkbaar dat Rusland en Oekraïne zelfstandig tot onderhandelingen zullen komen, daarvoor is het conflict te heftig. Hier is op de eerste plaats een actieve internationale betrokkenheid geboden. Wat mij verder bezighoudt is de manier waarop gewone Nederlanders zich kunnen inzetten voor zo’n strategie. Een ingezonden brief is mooi maar niet voldoende. Hier raken we aan de verantwoordelijkheid van ngo’s als Vredesorganisatie PAX, Amnesty International, Greenpeace en Extinction Rebellion om hun achterbannen te mobiliseren opdat de aandacht voor het onderhandelen toeneemt en het bloedvergieten afneemt. 

De diehards van het ‘Geen woorden maar tanks’ moet ik dringend in overweging geven zelf de koffers te pakken en af te reizen naar het slagveld. Laat zien dat je flinke woorden consequenties hebben en dat je niet hypocriet aan de kant blijft staan waar jouw strijdende partij zelf uitgeput raakt. Ga je niet? Durf je niet? Ben je bang? Ik kan me dat heel goed voorstellen. Verdiep je dan op z’n minst oprecht in de argumenten van de voorstanders tot onderhandelen. Vredesonderhandelingen voeren is een zeer gecompliceerd proces en vraagt om kennis, inzichten, empathie, steun en hoop. Daartoe kun je wellicht een bijdrage leveren. Want succesvolle onderhandelingen dragen bij aan een vreedzaam Europa voor alle Europeanen en voor de rest van onze wereld.