Welkom in de haute volière

Een ochtend-idylle

De ochtendspits vermijden is een nobel streven, de weerbarstige werkelijkheid van een werkzaam leven noopt soms tot het doen van concessies.                                       

Wat al die pensionado’s overigens op dat onzalig vroege uur in het openbaar vervoer doen is mij als altijd een onverklaarbaar raadsel. Slaap toch heerlijk uit, stap in alle rust in op de zogenaamde dal-uren en geniet van ruimte, rust en een geurend kopje koffie.

Nu voegen zij zich tussen de etende, haastige, bellende en knorrige forensenstroom als een onrustige kudde schapen die naar de markt worden gedreven. Stations ademen haast, efficiëntie en het urgent verlangen zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te zullen zijn.

Alles waar de pensioengerechtigde allang meewarig en met medelijdende blik het grijze hoofd bij schudt. Waarom trotseert men, soms zelfs in het gezelschap van een (vouw-)fiets dergelijke zelfkwelling? Moeten er ‘gratis reis-uren’ worden opgemaakt? Is ter plaatse van bestemming een nacht in een fijn hotelletje verblijven te begrotelijk? Openen al die senioren-attracties al om 08.00 hun poorten?

Enfin, raadselen waarop de antwoorden mij, eenmaal toegevoegd aan hun gelukkige gelederen, ongetwijfeld vanzelf deelachtig zullen worden.                                  

Het vooruitzicht van een volgepakte bus of trein wordt deze ochtend enigszins vergoelijkt door een schitterende, doorbrekende zon. De koude, grijze natuur baadt even in een onwezenlijk fel oranje als de overbelichtte set van een speelfilm. Rap spoedt de trein zich door dit toverachtig tafereel en staand in het middenpad treft het mij dat ik, normaliter rond dit tijdstip omgeven door louter apathisch scrollende schermvreters, mij in een vrijwel exclusief door vrouwen bevolkt compartiment bevind.                           

Er wordt gedempt doch veel gepraat. G.J. Dröge’s “Haute volière” comes to mind. Ook vinden vele geheimzinnige glimlachjes hun weg naar de onvermijdelijke schermpjes. Binnenpret? Geinige berichtjes van het thuisfront?

Uitkijkend over deze zee van verzorgde gezichten en zorgvuldig gerangschikte mode blijkt mij weer eens het scherpe contrast met dat van mijn eigen sekse. Mijn vale-gier-verschijning steekt hier af als een puntige rots in een overdadig bloembed. Stil maar onmiskenbaar daalt het besef in van een keurige opvoeding die mij belet niet direct bij het leukste exemplaar op schoot te kruipen.

Zonder dat iemand daar erg in heeft schildert het vrouwvolk een bijna ontroerend landschap van fraai gecoiffeerde kapsels, een zeer diverse kledingstijl en allerhande tasjes en accessoires. Van alto-baggy pants en gebreide mutsjes tot diepgesneden, kortgerokt en hooggehakt. Hier heerst de onuitgesproken afspraak van de mening die men, ten opzichte van elkaar, voor zich houdt.    

Een meisje met roodgeboend gezicht tuurt sereen op haar scherm. Haar bijrijdster pantsert zich tegen de massa door haar rugzak op schoot stevig te omklemmen. Een eiland met oordoppen op, phone-oogkleppen voor en verzonken in bakje yoghurt met muesli, fotografeert haar ontbijtje, ‘deelt’ dat vreugdeloos, en zet zich stoïcijns aan het oplepelen.

Eenzaam chagrijn in scherp contrast met de overbuurvrouw die haar complete maquillage met de smartphone als kaptafelspiegel, ter plekke aanbrengt met een bijna jaloersmakende behendigheid. Die secure exercitie zou onder dergelijke omstandigheden menigeen ongetwijfeld als een hopeloze Pipo de clown de trein doen verlaten. Verderop druppelt een andere evenwichtskunstenares zich zelf, al voorthobbelend, de ogen in.                                                       

Automobilisten missen veel.

Opengeklapte laptops, oortjes en lipgloss. De excel-sheets schieten van links naar rechts. Ingespannen blikken op de smartphone die daarna weer naar haar schoot verdwijnt. Toetsen ratelen onafgebroken. Gezucht. Ongetwijfeld een ‘HR-persoon’: Wat kan personeel toch lastig zijn!                                      

Daarbij geurt de coupé subtiel naar handcrèmes, frisse shampoos, deo’s en geraffineerd maskerende dagcrèmes. Hardnekkige wallen en springerig haar zijn vrolijk weggesmeerd en opgekamd. Make-up, en hier en daar een wuft, modisch accent, doen de rest.

Uit die verzorging spreekt een bemoedigende boodschap; ‘Ja, natuurlijk moeten wij ook veel te vroeg op, hebben een huishouding te runnen en willen een andere baan net als ieder ander. Maar wij máááken er tenminste iets van’. Daar komt zelfs de meest ijdele parvenu van een man met zijn scheerapparaat, aftershave, pommade of haargel niet bij in de buurt.

Monster ik immers de lading in een overwegend mannelijk reisgezelschap dan overheersen al gauw de jeans, simpele outfits en fantasieloze maatpakken. Dat ligt natuurlijk niet alleen in ons tekortschietend modegevoel, het is tevens onze tragisch, hoekige fysiek die het vrij snel aflegt tegen de vrouwelijke vorm, van welgevormde bovenarm tot de zachte trekken van haar gezicht. Een stoere, scherpe kaak afgezet tegen de rondingen van dat fraaie canvas is kansloos amateurisme ten opzichte van een meesterwerk. (Natuurlijk doen wij ons knokige, spierige best maar bij beschouwing van het ontegenzeggelijk, eleganter gebouwde vrouwenlichaam kunnen wij slechts vervallen in stille admiratie.)

Hoeveel procent van onze wederzijdse liefdesbeleving zou eigenlijk alleen maar uit pure compassie met ‘die ander’ bestaan?