Petities tegen Wopke Hoekstra meer dan 100.000 keer ondertekend
Weg met de systeempijn, kies voor ruimte!
© cc-foto: Dennis Skley
Reacties (14)
De waanzin van de MBA met KPI's. Managers die nog nooit een fabriek van binnen hebben gezien, of een patient hebben verzorgd, of een dag voor een klas hebben gestaan bedenken spread sheets met key performance indicators. Iemand bedenkt dat een dure thuiszorg verpleegkundige 40% van haar tijd besteed aan activiteiten zoals huishouden of schoonmaken welke ook door een lager opgeleid (lees: goedkoper) iemand gedaan kunnen worden. Taken worden opgesplitst en verdeeld. Dit vraagt natuurlijk meer coordinatie, dus meer planners, managers en procedures. Eindresultaat? Meer kosten, slechter zorg. Je ziet het overal, ook in de maakindustrie waar ik werk. Grootste frustratie is dat mensen die dagelijks met de problemen geconfronteerd worden zich niet gehoord weten. Als je zaken verbeteren wilt binnen de officiële hierarchie en procedures loop je vast, tegen een muur of wordt je weggezet als lastig, inflexibel. Neem je zelf initiatief buiten de procedures om loop je groot risico dat je ontslagen wordt. Het is deze frustratie waar veel mensen op afbranden, niet het harde werken.
@ Zephyr (11:58u) - goede bijdrage. je beschrijft aspecten van wat Thomas Klikauer noemt: "managerialism". Hij ziet dit fenomeen als uitermate bedreigend voor een goed werkende organisatie. Al dat observeren, meten, auditen, overhoren, rapporteren, analyseren, dat werkt verschrikkelijk contraproductief. De stress neemt toe, want mensen die zich de hele dag bekeken voelen, die op moeten zien tegen alweer een volgend functioneringsgeprek, die zijn nooit meer rustig. Bijkomen is er niet meer bij. Depressies zijn het gevolg (die op hun beurt weer een uitstekend verdienmodel voor Big Pharma zijn). Het is een maatschappelijke kanker dat lieden die niets weten van de werkelijke arbeid (school, ziekenhuis, fabriek), mogen dicteren wat wel en niet mag, en wie überhaupt geschikt is voor zijn of haar baan. Talentvolle mensen zijn ook vaak: intelligent, gevoelig, en kritisch. Die worden in zulke situaties: gek. Ik denk regelmatig: je kan fysiek opgesloten zijn, en je wordt aldoor gecontroleerd, als je in de gevangenis zit*). Nu is er een moderne dwangbuis, die nog veel erger is. Er is het protocol, het eeuwig aanwezige Alziende Oog van de managementlaag, en in de nabije toekomst zullen ook hier "wearables" verplicht worden (ach, de smartphone vervult die functie ook al). Leuk systeem is dat. De beste werknemers raken gestoord, de meest onderdanige grijze muizen mogen door, en in zo een klimaat zijn "bullying", manipulatie, liegen, logische gevolgen. Misschien zit er al ergens, terwijl ik dit schrijf, een "financial controller & treasurer" op een afstandje mee te kijken naar een hersenoperatie. Hij zit daar met de stopwatch in de hand. En hij snauwt de chirurg toe, dat die nog 8 minuten en 17 seconden heeft om het karwei af te ronden. Vanwege de door hemzelf opgestelde "budget ceilings". Als die tijd voorbij is, schakelt hij de stroom uit, en de chirurg wordt ontslagen wegens gebleken ongeschiktheid. _______ *) om in de petoet te komen, moet je tenminste nog een misdrijf plegen.
Duidelijke aanvullingen, van zowel Cliff als Zephyr. Ikzelf denk dat de meeste managers niet eens vanuit een negatieve insteek werken, maar dat ze zelf even gevangen zitten in het systeem als de mensen die het uitvoerende werk doen. Het is een maatschappelijk probleem omdat we er vrijwel allemaal last van hebben - zonder dat er een openlijk conflict ontstaat. Overigens zie ik ook de positieve ontwikkelingen overal: er komt op bescheiden schaal aandacht. Deze week is bijvoorbeeld 'Ontregel de Zorg' een belangrijke media-gebeurtenis geworden.
@ Tom Kniesmeijer (22:58u) - en jij op je beurt dank voor je zinvolle aanvulling. Ik zelf leg de nadruk op de problemen op de werkvloer (dat komt door situaties die ik van dichtbij zag; en door de verhalen die de noeste en trouwe mensen daar aan me toevertrouwden, regelmatig alleen na een verzoek om anoniem te mogen blijven). Maar voel ook aan dat een omgeving waarin iemand in een leidinggevende positie anderen dingen moet opleggen die die ander zinloos, of contraproduktief vindt - op grond van ervaringskennis - voor die manager in kwestie net zo goed spanningen oplevert, gevoelens van groot ongemak. Oh, en ik hou ook van het verzinnen van naargeestige, maar pakkende toekomstfantasieën, dat had je al begrepen...
Inderdaad is ook dit systeem op. Maar ja, we hebben geen beter. Alle socialistische regimes geven ook geen antwoord.
Er is altijd een betere benadering denkbaar, Kepler. Daarvoor hoef je niet direct naar socialisme te neigen. Mijn punt is nu juist dat dit probleem ondertussen door alle politieke richtingen heen steekt.
Beste Bickle, Deze verhalen hoor ik regelmatig. Bedrijven hebben inderdaad ook een maatschappelijke functie. Ze hebben betekenis binnen onze samenleving, en daar mogen ze zich meer van bewust zijn. Er zijn gelukkig positieve ontwikkelingen: kijk naar het voorbeeld dat ik gaf, over de Synergieschool. Op grotere schaal is nu de actie 'Ontregel de Zorg' begonnen. Wie weet kunnen we in de toekomst voorkomen dat mensen zoals jouw kennis om vallen.
[Het is het grootste probleem waar Nederland mee kampt] Ik neem aan dat hier de bijzin ", op mijn vakgebied." is weggevallen?
Dan heb je het goed mis. Het grootste probleem van Nederland is klimaatverandering, net als dat het grootste probleem is voor alle andere landen. Als dat niet opgelost wordt dan verdwijnt de mensheid samen met heel veel andere dier- en plantensoorten. Dat zie ik met burn-out nog niet zo snel gebeuren.
Ah, DeRedeMist, je hebt het opgevat als een artikel over burn-out. Dat is niet mijn bedoeling geweest, alhoewel ik zie dat er twee regels als introductie op het artikel zijn toegevoegd die dat wel suggereren. Duurzaamheid is natuurlijk op de langere termijn het grootste probleem, ja. Hoe overleven we. Maar op de kortere termijn zit ook diezelfde systeempijn het duurzaamheidsbeleid vaak dwars. Als ik met bedrijven over duurzaamheid spreek, dan komen we vaak uit op dezelfde systeempijn die ze tegenhoudt. Ik kom nog maar zelden een manager tegen die duurzaamheid NIET belangrijk vindt. Alleen weten ze niet hoe ze uit hun eigen protocollen en rendementssystemen moeten breken om werkelijk stappen te zetten.
Heel goed stuk.: De neoliberale meritocratie. Prestatie metingen worden gepromoot onder de noemer van transparancy. De criteria zijn helder en bovendien voor iedereen hetzelfde. Maar een nader onderzoek toont heel snel dat er overal niches ontstaan, die vooral voor zichzelf zorgen via een ons kent ons mentaliteit. Bovendien gelden de metingen enkel voor de professionele groep, en niet voor diegenen die de metingen uitvoeren.- dit is een onderscheid tussen de werkmieren en de bovenlaag van de évolués. Een van de belangrijkste sociologen, Zygmunt Bauman stelt dat de zogenaamde glaspane veeleer een oneway mirror of doorkijkspiegel is, met aan de ene kant de metende voyeurs die zelf buiten schot blijven en aan de andere kant de groep die in de hen omringende spiegel hun eigen ellende alleen maar zien toenemen. Meritocratie, veroorzaakt arbeidsdruk, maar dat is niet de enige reden van burn out, maar vooral van een tekort aan waardering en respect zowel horizontaal als verticaal. Een organisatie die gedurende langere tijd meritocratisch gerund wordt, eindigt in een antimeritocratische impasse. De metingen van de 'merit' krijgen na verloop van tijd een zelfbestendigend effect, de impasse ligt in het feit dat de oplossing daarvoor in nog meer meritocratie gezocht wordt, waardoor een structurele mislukking ontstaat. Ontleend uit DE EFFECTEN VAN EEN NEOLIBERALE MERITOCRATIE OP IDENTITEIT.van Paul Verhaege Klinisch Psycholoog en psychoanalyticus.
Beste Uitgekleed, Dank voor je reactie. Paul Verhaeghe heeft inderdaad scherpe analyses gemaakt over de meritocratie.