Weg met ons

Het is half zes in de ochtend van 28 april 2023, als ik op YouTube een video bekijk waarin een intelligente drone met ingebouwde camera zichzelf naar een Russische soldaat in een loopgraaf nabij het front in Oekraïne navigeert. Vlak achter de rug van de militair blaast het ding zichzelf op, vervolgens gaat het beeld op zwart. Zo zie je dat er altijd ruimte voor vooruitgang blijft. Over tien of twintig jaar bestaan er drones waarvan de camera afkoppelt voordat het moederschip ontploft, en is onze kijk-ervaring verder geoptimaliseerd.

Natuurlijk is de moderne techniek geavanceerder dan de apparatuur waarmee de Eerste Wereldoorlog werd vastgelegd. Eigenlijk kon ik me, tot de Russen besloten Ieper en Verdun over te doen, nooit werkelijk een beeld vormen van een loopgravenoorlog. Door de combinatie van helmcamera’s en filmende drones behoort oorlogsmist voor de thuiskijker nu tot het verleden. ‘De mensheid wordt vooral banaler’, denk ik als een reclame voor chocoladekoekjes de slachtpartijen op mijn beeldscherm onderbreekt.

Het was dus half zes in de ochtend van 28 april 2023, toen ik een virtuele ‘ontmoeting’ had met een persoon waarvan ik alleen de rug zag voordat hij werd vermoord. Zou zijn moeder herinneringen koesteren aan avonden waarop hij treuzelde met tandenpoetsen? Of kwam hij uit een groot gezin met een gewelddadige vader die zijn vrouw in een psychiatrische kliniek opsloot?

Om half zes in de vroege ochtend van 28 april 2023 verlangde ik naar de atoomoorlog waarmee we onszelf onherroepelijk gaan uitroeien. Maar voor hetzelfde geld duurt dit nog honderd of tweehonderd jaar. We zullen moeten wachten tot er opnieuw een gek van het kaliber Hitler opstaat, die werkelijk gestoord genoeg is om ze te gebruiken.

In deze woke-tijd een pleidooi houden voor een nieuwe Hitler is geen optie, moedig voorwaarts dan maar, een mooie lenteweek gewenst.

cc-foto: Pierre Metivier