Weer een dag vol aanvallen in de Gazastrook

19 november was weer een nieuwe dag, waarin weer veel gebeurd is en waarin ik weer veel gezien heb.

Ik werk bij het Palestinian Centre for Human Rights. Gisteren hoorden we van een college dat haar appartementsgebouw, waar ze in woont met haar familie, beschoten is door raketten. We hadden het bombardement ook gehoord. De woningen zijn helemaal verwoest, gelukkig bleef onze collega en haar familie ongedeerd.

Onze eigen woning, die dicht bij de vissershaven ligt, begint ook tekenen van verwoesting te vertonen. De vissershaven is tot nu toe 4 keer gebombardeerd. Dit heeft als resultaat dat alle omliggende gebouwen hier ook last van ondervinden. In het gebouw waar onze woning zich bevindt, liggen enkel ramen eruit en de kozijnen zijn verwrongen.

Vandaag ben ik er met mijn collega’s op uit gegaan om de voortdurende schendingen van internationaal recht te documenteren en slachtoffers en getuigen te interviewen.  We zijn eerst naar Jabaliya, in het noorden van de Gazastrook, gegaan. Ons doel was een familie te bezoeken waarvan de vader en een zoon van 8 gisteravond omgekomen zijn. Zij wonen ten westen van Jabaliya

Jalal Mohammed Saleh Nasser, 42 jaar oud, ging om 10 uur het dak op, samen met zijn zoon van 8 jaar, Hussein, omdat er iets mis was met de leidingen van de watertank, die op het dak staat. Er moest iets gerepareerd worden. Terwijl zij bezig waren om de leiding te repareren, werd er vanuit een drone een raket op ze afgeschoten. Jalal en Hussein waren op slag dood. De raket is daarna door het dak het huis binnengedrongen, gelukkig in een deel van het huis waar niemand aanwezig was. Het huis is zwaar beschadigd.

De vrouw van Jalal en moeder van zijn zoon Hussein troffen we vandaag samen met andere vrouwen in rouw. Ik probeerde met haar te praten, maar er kwam amper een woord uit. De mensen zijn helemaal verslagen en kunnen ook nauwelijks uitleggen wat er gebeurd is.

Het huis van deze familie ligt een paar minuten rijden van de hoofdweg. Mijn collega’s en ik reden naar de familie toe. Toen we daar aankwamen gingen we eerst met hen het dak op, naar daar waar het gebeurd was. Op het moment dat we op het dak stonden, zagen en hoorden we dat er ergens dichtbij een raket neerkwam.

Nadat we met de familie gesproken hadden, reden we weer via de zelfde weg terug, en toen kwamen we erachter dat de raket ingeslagen was op de weg via waar wij naar het huis gereden waren, 3 minuten voor de inslag… De raket had een auto geraakt, die we nu ook zagen. De auto was een brandende hoop schroot. Een andere auto, die dichtbij reed, is ook geraakt en zwaar beschadigd. Er reed net een ambulance weg. In de aanval vielen één dode en vier gewonden.

Een ander voorbeeld van de misdaden die op dit moment gepleegd worden, is de gerichte aanval op vader en zoon Hamada. Suhail Ashour Mohammed Hamada, een 42 jarige man, is van beroep water rondbrenger. Omdat 95% van het water in de Gazastrook ondrinkbaar is en vele inwoners geen waterleidingen hebben, brengt hij gezuiverd water rond in grote watertanks. Hij deed dat gisteren met zijn 10-jarige zoon Ashur, die bij hem in de tankauto zat. Hij passeerde een aantal huizen toen de tankwagen vanuit de lucht werd aangevallen. Vader en zoon Hamada kwamen hierbij om.

Ons volgende bezoek was aan de familie Abu Foul, die ons het volgende verhaal vertelden. Zij wonen met 6 gezinnen van de familie in een appartementencomplex in Beit Lahiya. In de nacht van de 17de op de 18de november kregen zij om 2 uur ’s ochtends een telefoontje. Dit telefoontje waarschuwde hen dat ze het huis zo snel mogelijk moesten verlaten, want het zou gebombardeerd worden. De Abu Foul familie hebben het hele gebouw onmiddellijk ontruimd, 10 minuten later viel er een grote bom op het gebouw. Dit gebouw is helemaal weggevaagd, en de 7 omliggende huizen zijn zwaar beschadigd. Hierbij zijn 17 mensen gewond geraakt, waaronder 5 kinderen. De Abu Foul familie is in één klap alles kwijt geraakt.

Ik heb eerder al geschreven dat de 2 mediatorens in Gaza stad doelwit waren van enkele raketten, waarbij 10  journalisten gewond zijn geraakt. De dag erna stuurde het Israëlische leger een email naar buitenlandse journalisten met de waarschuwing dat ze 1 van de 2 torens onmiddellijk moesten ontruimen. Hun Palestijnse collega’s in hetzelfde gebouw kregen niet zo’n bericht. Vanmiddag werd 1 van de 2, de Shuruq toren, wederom doelwit van een luchtaanval. Daarbij vielen 2 doden en 5 gewonden.

En dan is er het verschrikkelijke verhaal van de Al Dalou familie. Tien leden van de familie Al Dalou kwamen gisteren om toen hun huis werd aangevallen. Een moeder en haar 4 kinderen, een grootmoeder en 2 tantes, kwamen om toen hun huis doelwit werd van een raketbeschieting. Ook 2 buren kwamen om. De vader van de familie was in een winkel met één van zijn zoontjes. Toen hij thuis kwam vond hij zijn familie terug onder de puinhopen.

Mijn algemene indrukken na weer een dag in de Gazastrook zijn de volgende:

De raketaanvallen vanuit F16’s, drones en oorlogsschepen worden steeds meer doelgericht uitgevoerd op en rondom woonhuizen. Burgers worden ook gericht met raketten bestookt wanneer ze in hun auto rondrijden.  Gewone mensen zijn het doelwit van precisie bombardementen.

Het dagelijkse leven is voor de meeste mensen onhoudbaar, men kan niet slapen vanwege de constante bombardementen vanuit de lucht en zee. Daarbij komt dat vanaf het begin van deze militaire operatie je constant, 24 uur per dag, het indringende gebrom hoort van de drones die boven Gaza rondvliegen. En het is niet alleen het geluid van deze drones, maar ook de wetenschap dat ze ieder moment iets op je af kunnen schieten, dat mensen erg bang maakt. De gewone man/vrouw in de Gazastrook weet uit ervaring dat het niet uitmaakt waar je bent, wie je bent, hoe oud je bent; je kan altijd doelwit worden van weer een nieuwe raketaanval.

Ik doe mijn boodschappen in een winkeltje dichtbij mijn huis. Vaak wanneer ik daar kom zijn er 2 meisjes,  nichtjes van de eigenaar, die daar altijd kattekwaad aan het uithalen zijn, giechelen, ondeugend doen, zoals meisjes van ongeveer 4 jaar dat kunnen. Ik kom ze nu tegen en ze zien er verschrikkelijk uit. Ze zien grijs, ze zijn stil, giechelen niet meer, maken geen grapjes meer, de 2 kinderen zijn helemaal veranderd, er is niet veel over van de 2 ondeugende meiden.

Eén van de moeilijkste dingen om te zien is het verdriet en de angst van deze kinderen, zij zouden dit niet moeten meemaken. Ook het verdriet en de angst in de gezichten en stemmen van de volwassenen, of de tranen van die stoere kerels die wel wat gewend zijn, maar bij het zien van al deze doden en gewonden en de ellende van de families die alles kwijt zijn geraakt, de emoties niet de baas zijn.

Tot slot wil ik hier nog wat cijfers aan toevoegen van de laatste 24 uur: 104 mensen gedood 866 mensen gewond 1643 raketaanvallen door de hele Gazastrook 822 gebouwen, waaronder woonhuizen, scholen, moskeeen, etc. vernietigd.