We zijn een naar land aan het worden

In Nijmegen heeft een thuisloze vrouw in de vroege ochtend een bushokje kort en klein geslagen om zo in de cel te komen. Alles beter dan op straat blijven zwerven.

De Telegraaf was er als de kippen bij om dit bericht van het Nijmeegse dagblad de Gelderlander over te nemen. Beide bladen melden met een zeker genoegen dat de vrouw haar plan zag mislukken. Zij werd na verhoor niet ingesloten, maar weer op straat gezet. Haar zaak is in handen van het openbaar ministerie gesteld. Die zal de straf bepalen, zo schrijft de Gelderlander.

Als de officier in de geest van de politie handelt, dan eist zij (onder officieren van justitie bevinden zich net als onder daklozen steeds meer vrouwen) dan eist zij een werkstraf, want het kan natuurlijk niet zo zijn dat iemand misdrijven pleegt met als enig doel om in de gevangenis te komen, nietwaar. De blote hemel zal haar lot zijn. Wij laten ons in dit land niet dwingen, met zijn allen, toch?

De vraag is nu of de vrouw in kwestie de kop in de wind gooit en aan het volgende bushokje begint. Net zo lang tot zij het door haar gewenste onderdak op staatskosten krijgt.

Aan de andere kant: ze is nog jong – 37 – en misschien computer savvy. Ze zou naar het internetcafé kunnen gaan om daar een twitteraccount aan te maken: wat onderdak in het huis van bewaring betreft doet een doodsbedreiging aan het adres van een bekende Nederlander wonderen. Een tweetje wegdoen is lang niet zo vermoeiend als een bushokje vernielen en de autoriteiten slaan gegarandeerd op tilt. Maar dat terzijde.

De daad van deze dakloze vrouw én de manier waarop erover bericht wordt, zeggen veel over onze samenleving. We zijn een naar land aan het worden met angst en leedvermaak als overheersende emoties. Een land ook dat zo’n vrouw pas opmerkt als zij een wanhoopsdaad verricht. En het is onduidelijk of het tij nog valt te keren.