We moeten hoognodig binnenlandse politiek bedrijven

‘Nederland, dat is geen land, dat is hooguit een bedrijf’, schamperde de Franse schrijver Michel Houellebecq in 2019, dus nog voordat hij in een absurde rechtszaak om een seksvideo verwikkeld raakte met een Amsterdams kunstcollectief. Google ‘houellebecq versus kirac’ als voorgaande zin uw nieuwsgierigheid wekt, persoonlijk vind ik het een onsmakelijk dossier dat nauwelijks iets toevoegt aan het grandioze schrijverschap van de Fransman.

‘Houellebecq heeft gelijk’, dacht ik in 2019, dus nog voordat corona uitbrak en we ieder voor zich wc-papier gingen hamsteren, om onszelf daarna maanden op te sluiten uit vrees voor een ziekte die eigenlijk alleen de echt zwakkeren bedreigde. Ik kan nu wel onthullen dat ik rond maart 2020 nog net geen deurklinken aflikte in een poging zo snel mogelijk weerstand op te bouwen tegen een voor mij hoogstwaarschijnlijk ongevaarlijk virus. Bij risicogroepen bleef ik uit de buurt.

Verderop in de turbulente jaren twintig, toen de inflatie opliep als gevolg van de – in mijn ogen – overhaaste en emotionele beslissing om te kappen met Russisch gas, ook al zo’n verkeerde mening, bleek Nederland niet alleen hooguit een bedrijf, maar ook nog eens een bedrijf dat louter gebruikmaakt van flexibele krachten. Zeventien miljoen zzp’ers elleboogden de term ‘Graaiflatie’ tot ‘Woord van het Jaar 2023’; winkeliers bestalen hun klanten en vice versa.

Deze giftige sfeer van ‘ieder voor zich en God ben ik zelf’ kan alleen doorbroken worden door binnenlandse politiek te bedrijven. In Nederland is zo lang geen binnenlandse politiek bedreven, dat ik eerst een werkbare definitie zal formuleren: ‘Binnenlandse politiek omvat alle acties van burgers, overheid en bedrijven om het samenleven op ons smalle strookje grond aan de Noordzee een vorm te geven, met als doel het land weerbaar te maken tegenover de buitenwereld’.

Mijn definitie ruil ik graag in voor een nog betere, denkt u even mee?