We gaan als Senna

Bijna dertien was ik op zondag 1 mei 1994. We waren naar Schiphol geweest met ons gezin, om langs de startbaan opstijgende vliegtuigen te bekijken. De motorische kracht van de toestellen tilde me geestelijk op, dat weet ik nog. In de auto onderweg naar huis hoorden we dat Senna dood was. Ik wist niet wie Senna was. Nu ik mij de symboliek van het hemelbestormende motorgeraas van die middag realiseer, voel ik de behoefte om te huilen. Rond de veertig word je voelbaar zwakker, en dus sentimenteler.

Sinds 1 mei 1994 ben ik Formule 1-kijker. Het gevecht om de wereldtitel tussen Michael Schumacher, de Duitser met het uitgestreken gezicht, en de ingetogen Engelsman Damon Hill greep me dat seizoen zoals geen sportwedstrijd daarvoor. Beelden van Ayrton Senna’s rijkunsten ontdekte ik jaren later op YouTube. Zijn rivaliteit met Alain Prost past in het rijtje Schumacher tegen Hill, Verstappen versus Hamilton.

Om mysterieuze redenen raakte ik eind vorig jaar in de ban van Senna’s fatale ongeval. Tientallen keren bekeek ik de beelden van zijn allerlaatste bocht op het Italiaanse circuit Imola. Met een snelheid van driehonderd kilometer per uur komt de Braziliaan aanrijden, de auto weigert simpelweg linksaf te slaan en boort zich twintig meter verderop in een muur. Een korte klap, waarna de bestuurder bewusteloos in de wagen blijft zitten.

Mogelijk is het de onverschilligheid van het leven jegens de dood die me fascineert. Terwijl de coureur onder handen van toegesnelde artsen voor zijn leven vecht, brandt de zon ongedurig op het asfalt. Er moet op deze warme dag in mei nog veel gebeuren. Senna’s auto wordt weggetakeld, monteurs prepareren de overige bolides voor een spoedige hervatting van de race.

Afkoersend op mijn eenenveertigste mei draait de wereld harder dan ooit. Dat één stuurfout het einde betekent, lijkt ons koud te laten.