We blijven megalomane, doodenge perspectieven verzinnen

Ik loods mijzelf door het ingewikkelde moderne bestaan met simpele, persoonlijke doelen.

De tijd waarin we leven is zo verwarrend dat ik, om mezelf op het rechte pad te houden, soms elk kwartier van perspectief wissel. Om 12:15 denk ik: 'Yes, ik zit pas zeven weken in mijn drieënveertigste levensjaar, en ik heb al negentien columns geschreven, terwijl ik om half één inwendig juich omdat in het kalenderjaar 2023 de column-teller op vijfenzeventig staat.

Na het lezen van de vorige alinea denkt u waarschijnlijk dat ik op de rand van krankzinnigheid bivakkeer, maar als we mijn perspectief-zoekerij in perspectief plaatsen, valt het juist mee. Ik loods mijzelf door het ingewikkelde moderne bestaan met simpele, persoonlijke doelen. Behoefte aan een alomvattend perspectief op de wereld heb ik niet.

Omdat we met zeven miljard mensen op een planeet leven waar onder andere kernwapens bestaan, zou je eigenlijk iedere avond God moeten bedanken dat je het einde van de dag hebt gehaald. Slechts Hij heeft het overzicht over alle gevaren. Maar om een of andere reden verzint de hedendaagse mens liever megalomane perspectieven om zich aan vast te houden.

Dit begon in de vorige eeuw, met de grote ideologieën. Inmiddels kennen we de nadelen van fascisme, communisme en kapitalisme. In plaats van terug te keren naar God, de man die ons veel bracht - was er zonder het geloof in Hem ooit ruimtevaart geweest? -, verliezen we onszelf in nieuwe onwrikbare ideeën. Zo geloven we bijvoorbeeld dat wetenschap automatisch utopieën creëert.

‘Together towards a healthy, sustainable world’, staat er op borden op het Utrecht Science Park, voorheen ‘De Uithof’, waar ik zelf ooit journalistiek studeerde. Het lijkt me beklemmend er in deze tijd tot stukjesschrijver te worden opgeleid. Moet je dan, in plaats van kritisch over de macht te schrijven, de macht van het weten bejubelen? Wanneer mijn productiviteit erdoor stijgt, zou ik het uiteraard overwegen.