'Wat een kutland is dit!'

Vandaag is mijn schoonzusje jarig. Ik had haar vandaag een hele mooie pyjama uit Nederland willen geven. Ze gaat volgend jaar trouwen dus dat leek me alvast wel een leuk cadeau. De pyjama is echter nooit aangekomen, evenals de Nederlandse vriendin die de pyjama zou meebrengen. Althans, die vriendin is wel gekomen op de luchthaven in Tel Aviv, mét de pyjama, maar ze werd de toegang tot Israël geweigerd en op een vliegtuig teruggezet naar Nederland.

Ze was niet van plan om veel tijd in Israël door te brengen. Ze wilde doorreizen naar ons in Beit Safafa en tijd doorbrengen in Bethlehem bij een goede vriend. Ze was al een paar keer eerder hier geweest. Ze is begin twintig, klaar met haar studie sociaal maatschappelijk werk en net terug van een jaar rondreizen in Azië. Ze had na terugkomst twee maandjes gewerkt en wilde voordat ze een nieuwe baan kreeg toch nog even bij ons op bezoek komen. Blond, vrolijk, lief Nederlands meisje.

Ze schreef later dat ze bij aankomst op de luchthaven Ben Gurion na het afgeven van haar paspoort direct uit de rij werd gehaald en naar een apart kamertje moest waar ze werd ondervraagd over het doel van haar reis en verblijf. Ze moest op een formulier haar persoonlijke informatie geven zoals e-mail adressen, telefoonnummers, namen van haar ouders en grootouders. Ze werd onder druk gezet om haar pincode voor haar telefoon te geven en de douanier ging door al haar contacten en stelde daar vragen over.


Vervolgens werd zij geconfronteerd met een heleboel informatie die blijkbaar al verzameld was. Dat ze eerder bij Palestijnen in Bethlehem was geweest en dat ze een keer geprotesteerd had tegen Israël’s militaire bezetting van de Westbank. Het waren geen zaken waarvan je denkt, dat tast de veiligheid van de Staat Israël aan. En als Israël een democratisch land is, dan zou je zeggen dat iedereen toch het recht heeft om deel te nemen aan een demonstratie.

Vervolgens moest ze zich uitkleden en werden haar lichaam en kleren onderzocht evenals een grondige check van haar bagage, waar dus ook de pyjama voor mijn schoonzus in zat, evenals de sjaal en wanten en de sokken voor de verjaardagen van mijn andere schoonzus en schoonvader die over twee weken jarig zijn. Na het maken van een foto en vingerafdrukken werd ze samen met nog een aantal anderen in een busje naar ‘immigration facilities’ gebracht waar ze de nacht doorbracht in een detentiecel. Ze moest een bezoek aan een dokter brengen en ze mocht 5 minuten naar buiten. Het uitzicht beschrijft ze als veel hekken en afdekzeilen zodat je niet naar buiten kon kijken.

Ze voelde zich behoorlijk ellendig.

Ik werd behandeld alsof ik een crimineel was. Dubbele tralies en een belachelijk zware deur, echt zo één die ik in bunkers in musea heb gezien. Ik werd met veel vernedering behandeld. Soms voelde ik letterlijk het speeksel in mijn gezicht als er tegen me werd geschreeuwd. Op andere momenten werd er heel flauw door iemand met een kinderstemmetje tegen mij gepraat, op een pesterige manier.

Ze had ervoor gekozen om niet te noemen dat ze van plan was om een Palestijnse vriend te gaan bezoeken. Ze wist uit verhalen van andere reizigers dat die daar veel problemen mee hadden gehad. Het verzwijgen van haar vriendschap was reden voor de immigratie om haar de toegang tot Israël te ontzeggen. Ze kreeg een stempel in haar paspoort met het woord ‘entry denied’. Dit geldt voor de komende tien jaar.

De volgende ochtend werd ze met een busje direct naar het toestel gereden. Haar paspoort had ze nog altijd niet terug. Bij de overstap in Istanbul werden er nog wat vragen gesteld en werd ze geëscorteerd tot aan de volgende vlucht. Daar kreeg ze uiteindelijk haar paspoort weer in handen. 

Ze schrijft verder:

Dat ik niet meer welkom ben in Israël dat doet mij echt niks. Ik wil dat niet eens. Alleen zo zuur dat ze mij daardoor de mogelijkheid ontnemen om naar mijn Palestijnse vriend te gaan. Mijn beste vriend in Bethlehem heeft het heel moeilijk en ik wilde hem gewoon graag een dikke knuffel geven. Een knuffel en wat liefde brengen is blijkbaar een belachelijk en gevaarlijk idee.

Op dezelfde dag overleed de moeder van de vriend waar zij naar toe op weg was. Twee dagen later arriveerde de moeder van mijn stagiaire Jip op Ben Gurion. Ook zij werd apart genomen. Ze is midden zestig. Ze kreeg verschillende vragen over de reden van haar bezoek. De ondervrager was niet erg vriendelijk. Hij vond het erg verdacht dat mevrouw alleen reisde. Toeristen komen altijd in een groep zo stelde hij. Nou, Jip’s moeder reisde wel vaker alleen. Toen hij begreep dat Jip’s moeder getrouwd is, vond hij het helemaal verdacht, want waarom reist een getrouwde vrouw alleen? Omdat Jip’s moeder’s echtgenoot lijdt aan een ernstige ziekte en hij dus niet kan reizen. Nou, dat was helemaal ontzettend vreemd, want wie laat nou haar zieke man alleen achter. Enfin. Uiteindelijk kreeg zij haar paspoort mét het toeristenvisum erin en mocht zij haar bagage gaan ophalen. Het eerste wat ze zei toen ze uit de gate kwam: “Wat een kutland is dit.”

Kristel Letschert komt oorspronkelijk uit Utrecht, maar woont en werkt al een aantal jaar in de Palestijnse gebieden. Vanuit Beit Safafa, een Palestijns dorp aan de Israëlische kant van de muur, houdt ze voor Joop een blog bij over wat het betekent om, getrouwd met een Palestijn, op de Westbank te wonen.

cc-foto: reway2007