Wat doen we bij publiek geweld?

De laatste dagen worden de sociale media werkelijk gebombardeerd met het woord geweld. Ik vermijd bewust gewelddadige films en gewelddadig nieuws, maar dat lukt niet altijd. Vooral twee films waarin minderjarigen elkaar mishandelen, zijn in mijn geheugen blijven hangen. Het is triest en zorgwekkend om te zien hoe deze kinderen elkaar mishandelen en het was maar het topje van de ijsberg. Toen ik deze twee films zag op Facebook, dacht ik aan geweld waar ik zelf een paar jaar geleden mee werd geconfronteerd.

Na mijn werk nam ik tram 12, vanaf de Haagse markt richting centraal station. Bij de halte Holland Spoor stapten twee mannen in de tram, vergezeld door een grote hond. Een van de mannen was kaal en gespierd. De tram vertrok en hij liep van voren naar achteren om een plek vrije plek te zoeken. Ik zat in middelste gedeelte. De kale man spuugde zomaar op een Afrikaanse vrouw en hij duwde haar opzij.

Niemand durfde iets van zijn agressieve gedrag te zeggen. Ik zei er ook niets van en bleef lezen in mijn boek. Hij liep mij voorbij en zei tegen een jongen van ongeveer 25 jaar hem zijn plek te geven. Ook die jongen bespuugde hij. Jammer genoeg zag ik weer niemand reageren op deze man. Ik kon niet meer toekijken hoe hij deze jongen verbaal mishandelde en besloot iets van zijn agressieve gedrag te zeggen. Ik wist niet wat zijn reactie zou worden, maar ik kon niet net als de rest toekijken. Ik houd er niet van om de termen allochtoon en autochtoon te gebruiken, maar misschien in dit geval juist wel om te voorkomen dat sommige lezers gelijk denken dat het om een allochtone man en jongen ging. Het ging om twee autochtone mannen en een autochtone jongen. De jongen huilde bijna van angst.

Was het een goede of een domme actie van mij? Dat weet ik niet, maar ik kon niet aanzien hoe hij die jongen verbaal mishandelde. “Wat heeft die jongen jou aangedaan dat je zomaar op hem spuugt en zegt dat hij zijn plek aan jou moet geven? Zoek een andere plek en laat die jongen met rust,” zei ik tegen hem. Hij draaide zich om en begon mij uit te schelden: ”Wie denk je, stomme allochtoon, hee, wie denk je dat je bent? Waarom bemoei je ermee, hee, wil je soms zelf een paar klappen hebben?” en hij liep op mij af. Niemand zei iets van en ik wist dat het een vechtpartij zou worden. Wij hebben ongeveer tien tot vijftien minuten staan  vechten in de tram van lijn 12 en niemand wou of durfde zich ermee te bemoeien. Uiteindelijk heb ik hem uit de tram gegooid en de tramchauffeur deed de deur gelijk dicht en reed verder. Voor hetzelfde geld had deze man mij kunnen doodsteken of –schieten, als hij een wapen bij zich had gedragen.

Het is belangrijk dat wij als maatschappij stil staan bij welke kant wij op gaan. Hoe kan het zo zijn dat deze kinderen elkaar mishandelen, terwijl andere hen staan te filmen en de mishandeling vervolgens via de sociale media onder het publiek verspreiden? Wat doen de scholen en wat doen we als maatschappij om dit gewelddadige gedrag te bestrijden en te voorkomen? Zijn de mensen die staan toe te kijken of te filmen moreel niet medeplichtig? Waar blijft de morele plicht om medemensen te helpen? Vandaag waren het deze twee slachtoffers en morgen kan het ons en onze kinderen overkomen. Willen we een gewelddadige maatschappij voorkomen, dan moeten we met ze allen in actie komen. Elk slachtoffer is te veel en elk slechtoffer voorkomen is winst.

Ik heb het niet over het geweld in Brazilië van de politie tegen eigen burgers, of over Rojava in Syrië tussen de Koerden en Al Qaida, of in Irak tussen Soennieten en Sjiieten of elders in de wereld, nee, ik heb het over het geweld onder de jeugd in Nederland.

 

Celal schreef onder de naam Reber Havin ‘Het dorp van de zeven broers’