Wat de winst van Duncan Laurence ons leren kan

En ‘we’ wonnen! Het Europese publiek sloot, in weerwil van de ‘vakjury’, Duncan in de armen en de ruzie over welke stad volgend jaar het Songfestival mag organiseren is per direct losgebarsten. Ondanks Kuzu en ondanks ‘Emma’ (wie bepaalde, waarom, dat zij de Nederlandse puntentelling hysterisch voor het Europees publiek bekend mocht maken?) ‘staan we weer op de kaart’.

Met dank aan Ajax en Team Duncan. Chagrijn over Israël-propaganda, zoals ook hier in reacties te lezen , daargelaten. Het is tijd voor optimisme.

Wat zijn de lessen die wij kunnen trekken?

Vertrouw altijd op de wedkantoren, als zij grote percentages aangeven, zoals men nooit op opiniepeilers vertrouwen moet – lessen die door velen nooit geleerd worden. Tot grote vreugde van beide beroepsgroepen. Maar ook: investeren in een beter popklimaat en in kwaliteit loont.

Al jaren zat de winst van Duncan Laurence er aan te komen. Dankzij de keuze om, na het drama Sieneke, een eigen geprofessionaliseerde Hollandse stijl te introduceren in onze keuze van songfestival-inzendingen. Een goede vocalist of vocaliste, een bedaard liedje en een bijpassende, minimalistische, maar tot op de vierkante milimeter uitgekiende, bijna verstilde act. Anouk, the Common Linnets en ook Douwe Bob(in een optimistische variant op het concept) kwamen dichtbij. Dit jaar was er de winst, een winst die ook de komende jaren herhaald zou kunnen worden. Zolang wij vasthouden aan de inmiddels bewezen formule, en wij niet langer in draaiorgels, glitterpakjes of theaterjurken geloven.

Een andere les is dat het langzaam, stapje voor stapje, ingezette overheidsbeleid popmuziek serieus te nemen zich begint uit te betalen. De oprichting van de Rockacademie wekte ooit, nog niet lang geleden, vooral op lachspieren van conservatief Nederland. Rock aan een academie studeren? Met studiefinanciering? Belachelijk!

Toursubsidies en ook het onlangs opgerichte popfonds , dat artiesten in ‘mid-career’ het broodnodige laatste zetje naar succes hoopt te geven, kwamen telkens onder vuur van VVD en andere kleindenkende kruideniers te liggen. Pennywise en poundfoolish , zoals men in Amerika, Engeland en Zweden weet. Het stimuleren van de entertainmentindustrie, investeren in cultuurproductie past ons kleinburgerlijk gereformeerde denken slecht. Maar is alleszins de moeite waard. Er valt nog een wereld te winnen.

Zoals het Ajax-succes, zoals het succes van onze andere sporthelden, gebaseerd is op een combinatie van goede opleiding, een nationaal en regionaal verankerd topsportbeleid en een professionele organisatie en begeleiding, is ook het succes van Duncan Laurence geen toeval. Zonder iets op zijn prestatie af te doen uiteraard.

Een unieke prestatie, die wij mogen koesteren.

Nederland heeft er een ster bij.