Wanneer mag dat ding nou eindelijk naar beneden?

Pakjesavond bij ons thuis is altijd een soort georganiseerde chaos met zes mensen die allemaal vinden dat zij de enige zijn met gezond verstand.

Terwijl de chocoladeletters nog half open liggen komt meteen de vraag waar iedereen al weken omheen draait: wanneer mag de kerstboom naar beneden?

Ik heb dit jaar een nieuwe boom gekocht. Zo’n fiber geval dat zelf licht geeft.

En dat betekent dus dat ik niet meer een halve dag hoef te vloeken over in elkaar gedraaide snoeren.

Geen knopen.

Geen lampjes die ineens halverwege stoppen.

Geen gepriegel waar je uiteindelijk agressief van wordt.

Alleen een knopje. Klaar. Dat is mijn winst van dit jaar.

Maar goed. Dan blijft de vraag: wanneer mag dat ding naar beneden. Die boom ligt al meer dan een maand op de voorzolder alsof hij in een soort winterslaap zit.

En iedereen heeft er een mening over. De een wil hem meteen.

De ander vindt dat het pas ná vijf december mag.

En dan heb je er nog twee die vooral roepen omdat ze graag onderdeel zijn van een discussie, zelfs als ze niet weten waar het over gaat.

Ik heb even overwogen om er een officiële stemming van te maken. Briefjes. Een pot.

Iedereen zijn mond houden tot er geteld is.

Maar ik zie het al gebeuren: nog voordat de eerste stem is gelezen begint iemand te klagen dat het niet eerlijk gaat.

En heel eerlijk, wij zijn thuis met zes personen waarschijnlijk nog steeds sneller dan wat er in Den Haag wordt geprobeerd op te tuigen.

Wij hebben in ieder geval een boom.

En een datum zoeken lukt ons binnen een avond.

Zij doen al maanden over een zin.

En toch… het is een fijne tijd.

Het huis dat straks weer wat warmte en licht krijgt.

Het glazen huis komt eraan.

De top tweeduizend die weer vol staat met nummers waar iedereen óf enorm sentimenteel van wordt óf eindeloos over moppert.

Een soort nationaal ritueel waar niemand echt achter staat maar iedereen toch aan meedoet.

En natuurlijk komt dan die ene zin waar geen ontsnappen aan is: wat gaat het jaar toch weer snel.

Iedereen zegt het, niemand meent het, maar het hoort erbij.

Misschien is dat wel de charme van deze weken.

Even geen ellende.

Even niet nadenken over grote dingen. Gewoon een boom die straks zonder gevecht met lampjes in elkaar staat. Een huis dat iets lichter wordt.

En een gezin dat blijft ruziën over het juiste moment.

Daar kan ik prima mee leven.