Wanneer gaat Nederland beginnen met een eerlijke behandeling?

Afgelopen maandag was de herdenking van 151 jaar afschaffing slavernij. Sinds 1 juni waren groepen mensen en stichtingen begonnen met activiteiten organiseren rondom dit thema. Een maand lang hebben zij zich geestelijk voorbereid op de officiële herdenking en ontlading, die gisteren plaats heeft gevonden.

Het is voor mij als buitenstaander inspirerend en ontroerend om te zien hoe mensen, van wie de voorouders de dupe zijn geweest van de slavernij, zich zo actief bezig houden met dit deel van de pijnlijke geschiedenis. Zoveel mensen, en vooral jongeren, die de pijn nog dragen die is geleden. Met volle moed hebben zij een maand lang activiteiten georganiseerd en met educatief programma’s bezig geweest met dit thema. Veel meer dan de scholen van Nederland doen. Toen ik één van de organisatoren van Keti Koti via de telefoon interviewde voor een artikel in juni zei hij tegen mij dat hij, en zo ook vele anderen met hem, niet alleen in deze ene maand erbij stil staat, maar het hele jaar door. Dat is ook precies wat ik heb zien gebeuren de afgelopen jaren. En terecht, vind ik.

En als iemand die er buiten staat (ik ben niet Nederlands en heb ook geen Afrikaanse voorouders), zie ik Nederland en het overgrote gedeelte van de Nederlanders precies het tegenovergestelde doen, zij negeren het. Ik ben er historisch gezien niet aan verbonden, dus ik kan reflecteren zonder belangen. En wat ik zie is, dat het slavernijverleden in Nederland niet een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Nederland is, maar een bladzijde die eruit is gescheurd. Nederland heeft het in de doofpot gestopt en wil het daar houden.

In Nederland lijkt de pijn van de Nederlanders belangrijker te zijn dan de pijn van de voormalige Afrikanen, die door onder andere Nederlanders is aangesticht. En als ik kijk naar het herdenken van de Tweede Wereldoorlog, dan zie ik een groot verschil in het schenken van aandacht door Nederland en Nederlanders ten opzichte van het slavernijverleden. Bij de Tweede Wereldoorlog wordt er groots bij stilgestaan. De media zit er dan vol mee, politiek staat op de benen en het koningshuis is nauw betrokken. 4 en 5 mei worden uitbundig herdacht, door het hele land heen en als je het niet mee herdenkt, dan ben je respectloos. Dat terwijl deze oorlog een aanval op de Joden was en de Joden de grootste slachtoffers waren van deze tragische gebeurtenis. En begrijp me niet verkeerd, er zijn vele doden gevallen in Nederland en veel Nederlanders hebben familieleden verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De aandacht die er is voor 4 en 5 mei, die moet er zeker blijven. En ik ben er helemaal niet om verschillende gebeurtenissen te gaan vergelijken en te oordelen wie het meest heeft geleden, dat doet er niet aan toe. Het enige wat er toe doet is dat beide gebeurtenissen evenveel aandacht verdienen en evenveel respect verdienen. Maar dat gebeurt niet. In Nederland lijkt de pijn van de Nederlanders belangrijker te zijn dan de pijn van de voormalige Afrikanen, die door onder andere Nederlanders is aangesticht.

Als ik kijk naar de media, dan slaat de onbegrip bij mij helemaal toe. Bij de Tweede Wereldoorlog zijn ze ver van te voren met dit onderwerp al bezig. De gemeentes, politiek, bekendheden en burgers net zo. En over 1 juli, de afschaffing van de slavernij, kwam vrijwel niets in de media en bijna niemand had het erover. Gisteren en vandaag kwam de media wel met nieuws erover, namelijk negatief nieuws. Nies positiefs te lezen. Is dit eerlijk?

En ik begrijp heus wel waarom. Nederland wilde helemaal niet af van de slavenhandel. De internationale druk werd zo hoog dat Nederland op 1 juli 1863 wel afstand moest doen van slavernij en de slaven verplicht moest bevrijden, met tegenzin. En ik snap ook wel dat het herdenken van iets waar je slachtoffer van mag zijn (Tweede Wereldoorlog wat prettiger voelt dan het herdenken van iets waar je meer dan 400 jaar lang miljoenen slachtoffers hebt gemaakt. De pijn van de voormalige Afrikanen is niet de pijn van de Nederlanders, het slavernijverleden is geen herdenking van de Nederlanders maar die van de voormalige Afrikanen.

Wanneer gaat Nederland beginnen aan eerlijke behandeling?

Dit artikel verscheen eerder op voorbeeld-allochtoon.nl