Waarom wordt de kracht van jongeren niet door politieke leiders gebruikt?

Onze leiders, in Europa én elders, zijn allesbehalve jeugdig te noemen, met hun gemiddelde leeftijd van 62 jaar. Denken ze écht aan ons?

Het zijn net slapende vulkanen, die zich stilletjes maar diep van binnen al borrelend opmaken voor een groots moment. In 2100 beloven Afrikaanse steden als Lagos, Kinshasa en Dar es Salaam uit te groeien tot megalopolissen, de overtreffende trap van de metropool. Deze steden bestaan vooral uit jongeren, de borrelende massa: bijna 60% van de bevolking in Afrika is onder de 25 jaar. In 2050 zal die groep maar liefst 1 miljard mensen tellen.

Zelf heb ik een tijdje geleden de actieve vulkaan Mount Kameroen beklommen. De angst om bedolven te worden door zo’n aardse kracht, zoals de Vesuvius bij Pompeï deed, maakte me ontzettend nietig. De president van Kameroen is 90 jaar, en ik ging meteen denken: ‘die oude mannen die onze samenlevingen beheersen, in Afrika en Europa, zijn die zich bewust van de kolkende massa die eraan komt?’

In de EU is het percentage jongeren veel kleiner, maar daar gaat het toch ook nog om 73.6 miljoen mensen. Onze leiders, in Europa én elders, zijn echter allesbehalve jeugdig te noemen, met hun gemiddelde leeftijd van 62 jaar.

Levenswijsheid en ervaring kunnen de politieke geest uiteraard veel voordelen brengen, maar het is de vraag of deze leiders zich kunnen inleven in de invloed van hun beslissingen op toekomstige generaties. Denken ze écht aan ons? Vaak wordt onze participatie symbolisch ingezet in plaats van zinvol en inclusief, wat betekent dat in de besluitvorming en onderwerpen die ons echt aangaan (zoals klimaatverandering) niet hoog op de agenda komen te staan en onze mening niet meegewogen wordt.

Het is onzin dat jonge mensen niet geïnteresseerd zijn in politiek. Dat zien we in Nederland, waar 80% van de stemgerechtigde jonge kiezers in 2021 hun stem uitbracht. En in Afrika. Zo was van de 10 miljoen nieuw geregistreerde kiezers die Nigeria afgelopen winter telde, de overgrote meerderheid onder de 25.

Veel van deze jongeren maken zich, net als ik, zorgen. Over hun toekomst, en over de toekomst van de aarde. Toegegeven, soms gaat dat gepaard met extreme acties. Denk aan de tomatensoep over Van Gogh’s zonnebloemen in het VK, en de schoolboycot geleid door Raeesah Noor-Mahomed in Zuid-Afrika.

Deze methoden trekken de aandacht, maar is dit echt de enige manier voor ons om gehoord te worden? In de aanloop naar International Youth Day, op 12 augustus, roep ik daarom: geef jongeren een actieve rol in de politiek, via gemobiliseerde groepen om acties en hun agenda, die iedereen ten goede komt, vorm te geven. Hiermee zetten we samen oplossingen neer en motiveren we jonge leiders en mensen om het tij te keren.

De resultaten die jongeren bereiken, zijn onmiskenbaar. Kijk maar naar of het nu gaat om de Duitse regering die gedwongen is hun broeikasgassen sneller te verminderen vanwege jonge activisten, de Ocean Cleanup, bedacht door een jonge uitvinder, die 200.000 kilo plastic uit de oceaan verwijdert, of Malawische jongeren onder het Power to You(th)-programma die met succes hun lokale overheid hebben overtuigd om een extra politie-eenheid op te richten, om de toegang tot juridische en medische hulp voor slachtoffers van gendergerelateerd geweld te verbeteren. 

Dit zijn successen die we behalen in de marge. Maar vanuit de kern van ons vuur kunnen we veel meer bereiken. Want een vulkaan kan vernietigend zijn, maar ook zorgen voor vruchtbare grond en nieuwe gewassen.