Waarom wij de Israëlische ambassade hebben geblokkeerd

Op 5 augustus hebben wij in een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid de Israëlische ambassade geblokkeerd. Hiermee hebben wij heel Nederland geconfronteerd met een aantal vragen: Hoeveel Palestijnen moeten er nog begraven worden voordat er een massale opstand begint? Maar ook, waarom zijn 39 mensen bereid zich te laten arresteren?

Terwijl Israel dood en verderf zaait in Gaza, kijkt de Nederlandse politiek rustig toe. Een ander deel van de wereld komt wel in beweging: Vijf Latijns-Amerikaanse landen hebben hun banden met Israel verbroken , en Bolivia heeft Israel uitgeroepen tot een terroristische staat. Daarnaast hebben wereldwijd honderden demonstraties plaatsgevonden tegen Israëlische oorlogsmisdaden.

Maar ook andere vormen van verzet groeien: In New York is de Israëlische VN-missie geblokkeerd , en vlakbij Birmingham hebben Britse activisten een Israëlische wapenfabriek bezet. Zij hebben dat gedaan omdat ze begrijpen dat demonstreren niet genoeg is wanneer hun regering Israëlische misdaden verdedigt. Dinsdag hebben wij ook in Nederland een eerste stap hiertoe gezet.

Wij ademen Palestina Deze actie was in de eerste plaats nodig omdat Israël een genocide aan het plegen is: Dichtbevolkte woonwijken zijn platgebombardeerd, hele families zijn slapend in hun eigen huizen geliquideerd en VN-schuilplaatsen met honderden vluchtelingen zijn opgeblazen. Elke Palestijn –zonder uitzondering– is vogelvrij verklaard , en elke centimeter van Gaza een legitiem doelwit. Na bijna 2000 doden binnen een maand moge het duidelijk zijn dat Israël het bloed van Palestijnen goedkoop acht.

Maar wat nu als de establishment in Nederland het daarmee eens is? De Nederlandse politiek heeft –op een aantal zwakke en late statements na– ofwel haar steun uitgesproken voor het Israëlische bloedbad in Gaza, ofwel gezwegen. En dat heeft een langere geschiedenis dan de laatste oorlog: Nederland steunt Israël in het etnisch zuiveren van Palestina al decennia lang politiek, economisch en militair.

Hiermee heeft het hele politieke spectrum –met Rutte en Timmermans aan kop–duidelijk laten zien dat ook in Nederland weinig waarde wordt toegekend aan het bloed van moslims, Arabieren en Palestijnen. De massale aanwezigheid van precies deze groepen in de demonstraties tegen Israëlische agressie in Den Haag, Amsterdam, Rotterdam en Utrecht is daarom geen toeval.

Politici, de media en propagandistische organisaties als het CIDI zijn in paniek geraakt en hebben wanhopige en vooral goedkope pogingen gedaan om ons protest te criminaliseren. Ook dat was verwacht: Elke keer als wij met opgeheven vuist, Palestijnse vlaggen en Arabische leuzen de straten van Nederland vullen, dagen wij de raciale hiërarchie uit die ook ons vogelvrij heeft verklaard, en dat maakt ze huiverig.

Vergis je niet, als mensen van kleur niet dagelijks gedemoniseerd werden zou Ihsan Gürz waarschijnlijk niet zijn doodgemarteld in een politiecel. Dan zouden wij hier niet in getto’s gestopt worden, en dagelijks aan etnische profilering worden blootgesteld op straat, op het werk en op school. Maar ook de 26 leden van de Abu Jame’ familie uit Gaza zouden dan nog leven.

Wat deze verschillende vormen van staatsgeweld met elkaar verbindt, is dat ze gerechtvaardigd worden door dezelfde witte suprematie die Arabieren, moslims, en mensen van kleur dagelijks dehumaniseert en onder de witte man plaatst in een raciale hiërarchie. Daarmee is onze strijd onlosmakelijk verwikkeld met de Palestijnse.

Ga maar na, hetzelfde imaginaire figuur van de angstaanjagende, bloeddorstige moslim wordt door zowel Wilders als Netanyahu gebruikt om hun fascisme te legitimeren. Als Arabieren en moslims niet werden gezien als fanaten die een cultuur van de dood vereren, was het niet zo makkelijk geweest om een bloedbad aan te richten in Gaza. Ook een groeiende groep autochtone Nederlanders prikt door deze mythe heen en sluit zich aan bij het protest.

En dat is wat men niet wil begrijpen: Voor ons is Palestijns bloed niet goedkoop, het vloeit door onze aderen. Palestina is ons geweten, en onze inspiratie om een eigen Intifada te beginnen tegen onderdrukking, ook in Nederland. Dus wanneer wij vechten voor gerechtigheid in Palestina, vechten wij tegelijkertijd voor onze waardigheid. Dat is wat de leus die al een maand lang door de straten van Nederland galmt betekent: “Wij zijn allemaal Palestijnen”

Dat verklaart waarom er zulke grote demonstaties hebben plaatsgevonden. En de enige reden dat vreedzame burgerlijke ongehoorzaamheid op een massale schaal tot nu toe is uitgebleven, is omdat het sociaal niet geaccepteerd is, zelfs niet wanneer Nederland medeplichtig is aan genocide. Dinsdag is heel Nederland getuige geweest van hoe wij deze sociale barrière hebben gebroken, en daarom zullen onze aantallen groeien bij de volgende actie.

In de bus waarin de politie ons vasthield vertelde een van de actievoerders mij dat hij niet had geslapen. “Ik heb de hele nacht aan de kinderen van Gaza gedacht terwijl ik keek hoe mijn driejarige zoontje sliep”, zei hij. Daarom had hij 250 kilometer gereden om zich bij de blokkade aan te sluiten. Het is deze liefde die ons beweegt, en liefde vereist offers. Dat hebben wij geleerd van de Palestijnen. Men vraagt zich nog steeds af waarom 39 actievoerders zich bewust hebben laten arresteren. Ik wil deze vraag omdraaien. Als Nederlandse medeplichtigheid aan het etnisch zuiveren van Palestina niet genoeg is om in opstand te komen, wat wel?