Waarom de integratie van Geert Wilders écht mislukt is

Als U iemand voor het eerst ontmoet dan schudt U die de hand. Weigert U dat, dan hoort U gesodemieter te krijgen want dan keert U zich af van de Nederlandse cultuur aan welks kroon dit gebaar sinds mensenheugenis een parel is. Vooral als U een heer bent en de geweigerde hand die is van een dame.

Lachgas Sinds jaar en dag? Elkaar de hand schudden is opgekomen in het Engeland van na 1800. Werkelijk beschaafde mensen en aristocraten van de oude stempel walgden ervan want het was een soort herkenningsteken voor opstandige jongeren, die met Lord Byron dweepten en de Grieken die in opstand waren gekomen tegen hun wettige heerser de sultan van het Osmaanse rijk. Ook verloren deze jongelui zich in eindeloze slemppartijen waar zij nog uit zijden zakjes een gevaarlijk nieuw goedje opsnoven: lachgas. Van de opium waren ze trouwens ook niet vies, zoals blijkt uit de memoires van Thomas de Quincey, the Confessions of an English Opium Eater. Deze verslaving stond overigens de productie van een uitgebreid oeuvre niet in de weg.

De gewoonte van het handen schudden waaide zo rond 1840 naar Nederland over. Ze sloeg aan onder deftige jongelui die niet zoals hun vaders dachten dat wat de koning deed welgedaan was, maar sympathie koesterden voor de denkbeelden zoals die van professor Thorbecke. Over een rechtstreeks gekozen Tweede Kamer en ministers die geen verantwoording af hoefden te leggen aan de koning maar aan het parlement. Deze jongelui ontmoetten elkaar in zogenaamde debating clubs, ook een nieuwigheid vanuit Engeland. Daar leerden zij op gereguleerde wijze van gedachten te wisselen over allerlei stellingen. Aan het eind bepaalde een stemming wie het debat gewonnen had. Het duurde nog een hele tijd voor het handen schudden oversloeg naar de hele bevolking van Nederland.

En nu móet het. Nu hoor je er niet meer bij als je liever een kleine buiging met je hoofd maakt of je hand op je rechterhart legt. Of die hand zonder meer negeert. Dan is de integratie mislukt.

Onnederlands In dit licht bezien bewees Geert Wilders door die recente ontmoeting met een dame van Halal dat het met zijn integratie was mislukt. Wie hem de afgelopen tien, vijftien jaar een beetje heeft gevolgd, wist dit natuurlijk al lang. Het is onnederlands om het kwaad in de wereld aan een bevolkingsgroep te hechten om vervolgens te eisen dat die wordt verwijderd. Zoiets is in de geschiedenis van ons land nog nooit voorgekomen. Het is volstrekt in strijd met het denken van alle grote vormgevers van onze nationale identiteit, van Willem van Oranje, de gebroeders de Witt, en G.K. van Hogendorp tot Thorbecke, Abraham Kuyper, Troelstra en Schaepman. De enige keer dat het wel gebeurde, was het op initiatief van een buitenlandse bezettende macht. Als het juist is dat de geweigerde hand het ultieme symbool is van een proces van zelfuitsluiting, dan heeft Geert Wilders hiervoor het zoveelste bewijs geleverd.

Als je zoveel waarde hecht aan handen schudden natuurlijk. Verstandige mensen denken dat dit misschien nog wel meevalt en glimlachen om dit incident. Daarmee zou dan de kous af zijn.

Onfeilbaar Dat is echter niet het geval. Op het internet woedt een opiniestorm, die ook de reactiekolommen van Joop bereikt heeft. De aanhangers van Wilders glimlachen niet. Zij erkennen niet dat de man – die altijd bezig is hem onwelgevallige media te ontlopen – even niet nadacht en een onhandige faux pas maakte. Ha ha, hij was ineens net even een haatimam. En zand erover.

Nee, in hun ogen kan de leider geen fouten maken. Anderen doen dat aan de lopende band maar Hij, de grote verlosser, niet. Hij is onfeilbaar. Zij nemen het massaal voor Wilders op. Zij stellen vast dat het juist heel goed was dat hij weigerde van deze vrouw de hand te schudden. De meest wonderlijke redeneringen worden aan het internet prijs gegeven om de actie van de leider plausibel te maken. En de moeder van Halal moet het natuurlijk vreselijk ontgelden: het was een provocatie. Het was om zo te zeggen een hand van valsheid. Natuurlijk laat in dit opzicht ook GeenStijl zich niet onbetuigd.

De laatste tijd hoor je uit brede kring dat men beter naar de aanhangers van Wilders moet luisteren, dat we hen niet moeten wegzetten maar met ze in gesprek gaan.

De internetstorm rond de handdruk weigerende Wilders laat zien wat men dan van de andere kant mag verwachten. Zo’n gesprek eindigt niet met een handdruk, laat staan een omhelzing. De andere zijde accepteert alleen een onvoorwaardelijke overgave.