Waarom ik niet op een fatsoenlijke partij stem

Al meer dan een halve eeuw mag ik stemmen voor de Tweede Kamer. Geen mogelijkheid heb ik voorbij laten gaan, maar nooit is een van de vijf partijen waarop ik achtereenvolgens heb gestemd, in de regering gekomen. Ook niet als gedoger.

Die partijen waren namelijk niet fatsoenlijk, want ze zaten niet in het politieke midden. En de partijen uit het politieke midden, dat zijn nu eenmaal de fatsoenlijke partijen. Dat vinden ze zelf en dat vinden ook de meeste media. Flanken zijn spelbrekers, die niet leuk willen meedoen of erger.

Middenpartijen vindt men VVD, CDA, CU, D66 en PvdA (anders dan PvdA/GL).

In de periode-Rutte, hebben al deze partijen in de regering gezeten en zijn ze dus verantwoordelijk voor het beleid dat de afgelopen dertien jaar is gevoerd. Zij het dat CU en D66 pas vanaf 2017 meedoen en dat Rutte tussen 2012 en 2017 CDA had ingeruild voor PvdA.

Waren die dertien jaar Rutte nu werkelijk zo fatsoenlijk? Toeslagenaffaire en andere vormen van overheidsdiscriminatie? Bezuinigen in op zorg, onderwijs en cultuur? Suf lobbyen voor de agro- en andere industrieën in Brussel? Laten groeien van verschillen in inkomsten en vermogen? De natuur laten vernietigen? Problemen ontkennen of vooruitschuiven?

Media en kiezers willen nieuwe bezems. Zoals de drie CDA-incarnaties die meedoen aan de Kamerverkiezingen. BBB, NSC en het restje CDA. Alle drie fatsoenlijke partijen, want incarnaties van het infatsoenlijke CDA. Alle leiders zijn bovendien gelovige christenen en het christendom is de fatsoenlijkste godsdienst op aarde, dat weten we al sinds Multatuli en Nescio.

Wie goed geïnformeerde buitenlandse media over ons land volgt, ziet dat ze BBB als een kwaadaardige rechts-populistische partij beschouwen, NSC als een technocratische versie daarvan en CDA ondanks de leiderswisseling nog gewoon als CDA.

Maar in ons land kregen we na de hype Thierry, de hype Lientje, vervolgens de hype Pieter en zelfs een beetje Henri. Want brave Hendrik is geen bal en consulent als Wopke en maar een Rotterdamse jongen van 41 lentes. Een frisgewassen doedelzak, om met wijlen Bart Tromp te spreken.

Nederlandse media passen al jaren een trucje toe om christelijke populisten in het midden te kunnen positioneren: de term ‘sociaal-conservatief’. Het is overigens de vraag op ze op economisch gebied zo vooruitstrevend zijn – geen of nauwelijks belastingverhogingen voor de sterke schouders, wel subsidies voor grote en kleine vervuilers. Maar wat betekent sociaal-conservatief in de praktijk? Vrouwen als (mantel) zorgster, xenofobie, lhtbq’ers als derderangsburgers, cultuur als erfgoed en afkeer van euthanasie en abortus.

Nu proberen de drie gelovige leiders, net als die van VVD en CU, wel met hun formuleringen enigszins in het fatsoenlijke midden te blijven. Sociaal-conservatief is daarmee de light-variant van het hardcore gedachtengoed zoals we dat bij PVV, FVD, BVNL en JA21 aantreffen.

Maar pas op, als het om de macht gaat, lijkt VVD bereid om met PVV te regeren en NSC met SGP. Een xenofobe, homofobe en vrouwvijandige partij die het liefst een theocratie in Nederland zou stichten en wier leider kwetsbare vrouwen lastigvalt bij abortusklinieken. De leider van BBB was al een uitgesproken sympathisant van de staatkundig gereformeerden.

Ik ben daarom niet de enige die vreest voor de meest rechtse regering sinds Colijn II.

Desondanks stem ik nog steeds niet fatsoenlijk en evenmin strategisch.