Waarom ik de inzending van O’G3NE nogal matig vind

Over smaak valt niet te twisten en daarom is een liedjeswedstrijd sowieso een beetje raar. De meeste mensen houden weliswaar van muziek. Maar omdat het nu eenmaal nogal technisch is, zie je de discussies in de media naar aanleiding van het Eurovisie Songfestival zelden over de muziek gaan. Vrijwel altijd gaat het over de visuele aspecten, of het persoonlijke verhaal van de artiest, dan wel de politieke situatie in diens land van herkomst.

Toen ik dinsdagochtend bij Dit Is De Nacht op NPO Radio 1 zat en de productie van een aantal inzendingen vergeleek, concludeerde Songfestival expert Dave Boomkens in Kiev dat ik het over de ‘staging’ had, wat een theaterterm is, terwijl ik als studiomuzikant sprak en het geluid bedoelde. Het kan natuurlijk een misverstand zijn geweest, ik weet immers niet of ze in Kiev konden meeluisteren. Maar het bevestigde mij in mijn vermoeden dat het liedje, op papier de bestaansreden van Eurovision, in de praktijk op de tweede plek komt.

Als ik de Nederlandse inzending van 2017 bestudeer kom ik helaas niet tot een ander inzicht. En hoewel ik me realiseer dat inhoudelijk over muziek schrijven voor veel mensen te technisch is en ik tegelijkertijd geen enkele behoefte heb om iemand te kwetsen, moet ik toch mijn muzikanten- en schrijverseer recht doen en zeggen dat ik O’G3NE.

Allereerst wil ik duidelijk maken dat deze dames, Shelley, Amy en Lisa Vol wel degelijk kunnen zingen. Luister bijvoorbeeld naar  dit liedje van een paar jaar terug. Bijna geniaal wordt het wat mij betreft bij 2.20 (die piano!). Als dit onze inzending was geweest was ik apetrots geworden op een land waar ik qua muziek nogal eens van braak.

Nou zaten wij de afgelopen jaren best in de lift zaten als het ging om Eurovision. Anouk’s liedje was bijna Brian Wilson-achtig knap, en mysterieus. The Common Linnets waren wat simpel, maar dat was verfrissend. Douwe Bob’s Slow Down vond ik een uitstekende popsong met een fantastische slidesolo in de stijl van George Harrison. Wat ik ook snugger vond, aangezien Douwe’s vader voor The Beatles had gewerkt. In mijn vriendenkring leidde die anekdote alleen al tot tientallen nieuwe kijkers.

Lights And Shadows ervaar ik echter als een terugval en wel hierom: wanneer een schrijver of producer te veel in een liedje stopt, onttrekt dat de ‘pointe’  van het liedje – datgene waar het eigenlijk om gaat – aan het zicht. Misschien verbloemt hij zelfs het gebrek aan een pointe. Het resultaat is een beetje als iemand die een boodschappenlijstje in gotische letters schrijft en laat inlijsten.

Al na het eerste refrein moduleert het liedje van B, via Gis naar Cis. Waarom zo vroeg in het nummer?  Dit is typisch een variatie die je achter de hand houdt om in het slot nog wat gas te kunnen geven. Na het tweede couplet moduleert het bovendien weer terug! Dit keer met een paar dromerige akkoorden die echter bruut worden verstoord door een gitaarsolo die uit het niets lijkt te komen en meteen weer verdwijnt, een deus ex machina.

Het volgende refrein eindigt overigens weer in een variatie, die op zich een verfrissende manier had kunnen zijn om naar de brug te gaan, als het de eerste variatie was geweest. Die brug is overigens behoorlijk sterk en had een héél liedje van Avril Lavigne kunnen zijn. De groove bij dat stuk is erg catchy en het is dan ook slim van ze om die ook te gebruiken voor het deel dat daarna komt.  It ties the room together, zoals The Big Lebowski over z’n tapijt zei. Maar allemachtig wat een modulatie zit dáár nu weer!? Inmiddels zijn we drie tonen hoger en is er muzikaal nog steeds niet echt een verhaal verteld.

De zanglijnen hebben last van het zelfde probleem: er wordt teveel ge-adlibidoot zoals dat heet. Om de eigenlijke melodie heen gedraaid, alsof die niet sterk genoeg is. Whitney Houston en Mariah Carey deden dat nog veel erger, maar alleen Stevie Wonder kwam er mee weg. Omdat zijn timing subliem was en zijn liedjes zo sterk dat de pointe nooit uit zicht verdween. Ook zijn zinnen als ‘I can only hope once you fly you’ll be free’ eigenlijk te veel woordjes, te snel. Tot slot: het kraakje in de stem voor het eerste couplet en het zuchtje na ‘game’ en ‘victory’ zijn nodeloos erotisch en ‘gaaf’.

Wat mij betreft hadden de zeer getalenteerde zusjes Vol beter hun prachtige liedje A Matter Of Time kunnen insturen, of in ieder geval de zelfde productionele en compositorische benadering gekozen. Lights And Shadows is namelijk zeker niet de beste inzending van ESC ’17 (Dat is Portugal). Maar het is zelfs niet eens het beste van O’G3NE. Een gemiste kans dus.