Waarom ik als FNV-voorzitter geen akkoorden zal sluiten met kabinet en werkgevers

Ik lees dat ze dat juist terug wil brengen en dat dat waarschijnlijk ten koste gaat van het 'hand-in-hand' model. Dat lijkt mij het juiste uitgangspunt voor een vakbond in Nederland.

Uw tegenkandidaat schreef hier ook een stukje, het is niet mijn mening."" Dan is toch de beste kans te krijgen wat je wilt, of wat er het dichtst bij ligt, stemmen op Kitty Jong. En ze maakt hier toch wel heel duidelijk hoe belangrijk het is van het VVD-liberale gedachtengoed af te komen. Niet stemmen helpt daar niet bij.

Eens, laat de democratie maar zijn werk doen. Zo krijg je ook een rechts of links beleid n.a.v. verkiezingen en correcties bij de de volgende verkiezing als de bevolking vindt dat het beleid weer tè links of rechts uitvalt.

Jij wilt blijkbaar al gauw zo'n 40 jaar terug in de tijd. Want al wordt al jaren amper nog gedeeld met werkend nederland.

Poldermodel is inweze de beste uitvinding ooit. Helemaal als de burger ook mee kan doen. Dat zou het einddoel moeten zijn van elke samenleving. Net zo lang met iedereen in discussie gaan totdat er een oplossing is bereikt.

"Helemaal als de burger ook mee kan doen." De burger kan sowieso meedoen, dat heet democratie. Dat naast die vertegenwoordiging ook nog eens groepen extra gewicht krijgen in de besluitvorming door middel van belangenclubjes zorgt er alleen maar voor dat de ene mens meer invloed uit kan oefenen op de besluitvorming dan de andere.

Heb na dat pensioenakkoord mijn lidmaatschap opgezegd. Sinds 1978 lid geweest. Ik vertrouw dat polderclubje voor geen seconde meer.

Ja, we hebben daar toen volgens mij nog een discussie over gehad. Ik vertrouw de FNV-top ook niet maar ik denk wel dat je beter een vakbond kunt hebben met een slechte, polderende, leiding dan helemaal geen vakbond. Bij gebrek aan beter blijf ik toch lid.

“Ze betalen contributie en mogen daar wat terug van verwachten” Probleem is natuurlijk dat als degene die contributie betalen andere verwachtingen hebben dan degene die ooit wel contributie betaalden maar ondertussen afgehaakt zijn. Zonder een representatieve achterban immers kunnen zo ook niet meer doen wat de huidige contributiebetalers verwachten: algemene geldende regelingen. Er bestaat immers nauwelijks legitimiteit meer om de vakbeweging daar inspraak in te geven. Daarvoor is het aantal contributiebetalers domweg te klein.

@MG Het bekende kip en ei verhaal. Ik ben als ooit zeer actief lid afgehaakt bij het pensioen akkoord. Dat was het bekende druppeltje in de volle emmer. Ga terug naar de basis en laat zien waar de bond voor staat, dan komen de leden vanzelf. Kijk naar de oorzaak en verbeter die foute maatregelen waar de bond ooit achter stond. De marktwerking heeft bij de burger ook toegeslagen en de burger in een consument verandert. Bied de burger waar voor zijn geld en het trekt vanzekf weer aan. Stop met polderen en gun de werknemers weer wat perspectief en een alternatief. Stop met TINA, en stop met blaten, die iets positiefs voor de burgers. Bewijs het nut van je aanwezigheid.

@Gimli Of het een kip en ei verhaal is is eigenlijk niet meer zo interessant. Als de vakbeweging keuzes maakt die wel de betalende achterban aanspreekt maar waar de historische achterban weinig mee heeft blijft het verhaal van de legitimiteit van de rol die de vakbeweging heeft in het geding. Daar was waar ik het over had: je beschreef dat de vertegenwoordiging van de leden het bestaansrecht van het FNV is. Hoewel je formeel gezien daarin natuurlijk gelijk heeft voldoet deze benadering niet voor de legitimering van de rol die de vakbeweging nu nog aan de tafel van het sociaal overleg heeft. Over die burger als consument. Is dit niet juist iets wat vanuit de burger zelf komt waarvan de politieke realiteit de politieke vertaling gekregen heeft gekregen hoe de burger er zelf in staat. En dat die vertaling niet altijd positief uitpakt... dat zal duidelijk zijn. Voorbeeldje van die veranderde burger in consument is te zien in het verenigingsleven. Daar waar een aantal decennia geleden leden van een vereniging actief participant waren in de zin dat ze taken die gericht waren op het bestendigen van de vereniging. Organisatorische zaken in de wetenschap dat het doel van de vereniging niet als individu te realiseren was maar 'in vereniging' wel. Tussen toen en nu ging het lid van de vereniging het doel van de vereniging steeds meer zien als een 'product' waar 'voor betaald wordt' waarbij de enige betrokkenheid veranderde naar 'het overmaken van de contributie'. Daarmee is de vereniging geen vereniging meer maar een leverancier van de dienst. Het zal ook geen jaren meer duren voordat de verenigingsstructuur dusdanig afgebroken zijn dat er alleen nog maar commerciële aanbieders zijn. Dan kan de burger wel klagen dat 'het duurder' geworden is maar de ontwikkeling die richting op heeft ie zelf in gang gezet. En daar is geen politiek aan te pas gekomen. Dat is de individualisering die heeft plaatsgevonden. Ik ben geneigd om de basisoorzaak van deze veranderingsprocessen die geleid hebben tot de huidige manier van omgang van de politiek met de burger gelegen zelf. De politiek kan niet anders dan dit facilitairen inclusief de door jou welbekende ongewenste effecten. Maar de basisprobleem is niet de politiek. Die is alleen een vertaling van de optelsom van ons zelf. Maar ook een kip-ei verhaal waar een antwoord op gevonden moet worden en waarbij de oorzaak hoe één en ander tot stand gekomen is niet de meest interessante vraag is. Dat is hoe er uit te komen.

@MG As je stelt dat de burger als consument een dienst afneemt, dan hebben de vakbonden een grote steek laten vallen. Waardoor ze leden terecht zijn kwijgeraakt. De wensen en dromen van de leden 40 jaar geleden is niet zo veel veranderd. Iedereen wenst perspectief op groei van besteedbaar inkomen, goede toekomst voor het nageslacht, betaalbaar wonen en redelijk vast werk en een veilige toekomst. Voor een deel hebben de vakbonden daar een verantwoordelijkheid, en ook daar hebben ze steken laten vallen. Zoals ik al zei, ze zijn de basis van hun bestaan verloren, door hun leden toen en nu niet optimaal te vertegenwoordigen. Dat geldt ook voor vele andere maatschappelijk relevante instituten als wooncooperaties, banken, ROC onderwijs, verzekeringsmaatschappijen, zorgbedrijven en ziekenhuizen Het verdienmodel is leidend geworden, in plaats van de noodzaak tot ondersteuning van de burger. Ze zijn hun bestaansrecht kwijt.

@ MG1968 Jij schrijft: Is dit niet juist iets wat vanuit de burger zelf komt waarvan de politieke realiteit de politieke vertaling gekregen heeft gekregen hoe de burger er zelf in staat Mooie constatering. Dat ben ik helemaal met je eens. Ik denk wat dat die burger geen homogene groep is. Natuurlijk zijn er nog steeds mensen die zoeken naar gezamenlijkheid en solidariteit. Maar een steeds grotere groep ziet zichzelf meer als individu tussen andere individuen. En een groot deel van deze discussies gaat dan ook tussen oude en nieuwe inzichten.