Waarom de Palestijnse vlag een taboe blijft – en wat dat zegt over onze media

Wie geweld tegen Palestijnse symboliek negeert, kiest – bewust of onbewust – partij in een maatschappelijk conflict dat juist vraagt om nuance, empathie en eerlijkheid.

Op Bevrijdingsdag werd het huis van een jonge man in Wageningen binnengevallen door zes mannen. De reden? Een Palestijnse vlag die hij aan zijn gevel had gehangen, uit solidariteit met een vriend die lijdt onder het aanhoudende geweld in Gaza. Bewoner Rens en een vriend, die op bezoek was, werden ernstig mishandeld – tegen de grond getrapt en op hen ingeslagen. Beiden liepen hoofdwonden op; één had een gekneusde pols, de ander een bloedneus.

Deuren werden ingetrapt, ruiten ingegooid, persoonlijke bezittingen vernield – een daad van intimidatie en geweld, op dé dag die symbool staat voor vrijheid. Rens en zijn vriend moesten vluchten naar aparte kamers, terwijl de woedende mannen tegen de deuren bonkten. Daarna dropen de mannen af. Enkele minuten later arriveerde de politie.

Media zwijgt over ernstige mishandeling
Omroep Gelderland berichtte er kort over op 8 mei onder de titel: ‘Hele enge situatie, groep dringt huis binnen om Palestijnse vlag’. Daarna bleef het incident volledig onopgemerkt in de landelijke media. Geen krantenkoppen, geen Kamervragen, geen talkshows, geen vervolgbericht. Het werd stilgezwegen.

Toen ik navraag deed, bleek dat Rens en zijn omgeving eerder landelijke media hadden benaderd. Volgens hem wezen onder meer NOS, Trouw en de Volkskrant het af als ‘te lokaal’. Een gewelddadige huisinval op Bevrijdingsdag, uitgelokt door het ophangen van een Palestijnse vlag, werd zo weggestopt als marginaal.

Dat is niet alleen schrijnend, het is ook een illustratie van een diepere, systematische dubbele moraal in onze media.

Selectieve verontwaardiging
De media- en politieke reacties op incidenten met Israëlische vlaggen staan in schril contrast met de stilte rond geweld tegen pro-Palestijnse uitingen. In april 2025 werd tijdens een demonstratie op het Spui in Amsterdam een Israëlische vlag in brand gestoken, terwijl er werd geroepen “dood aan Israël”. De beelden gingen viraal en verschenen onder andere op NOS.nl en RTL Nieuws. Ze leidden tot directe politieke verontwaardiging. VVD-politicus Michael Vis noemde het een “schokkend incident” en riep op tot strengere handhaving.

Ook in oktober 2023 moesten agenten op de Dam in Amsterdam ingrijpen toen bezoekers met Israëlische vlaggen belaagd werden door pro-Palestijnse activisten. De vlaggen werden uit handen gerukt en met rode vloeistof besmeurd. Het incident haalde de landelijke media en werd direct veroordeeld als een vorm van antisemitische intimidatie.

Die reacties zijn begrijpelijk – het verbranden van vlaggen of het intimideren van demonstranten is onaanvaardbaar. Maar het contrast is onthullend: wanneer iemand in zijn eigen huis wordt aangevallen vanwege een vlag die politiek “lastig” ligt, blijft het stil.

Het ongemak met Palestina
Deze asymmetrie in aandacht is geen journalistiek toeval. Ze weerspiegelt een bredere culturele en politieke verlegenheid rondom het Palestijnse perspectief. Terwijl solidariteit met Israël zelden wordt bevraagd of problematisch bevonden, roept openlijke steun aan Palestina vaak wantrouwen op. Het risico op associatie met extremisme of antisemitisme hangt als een constante dreiging boven wie zich uitspreekt – ook als dat geweldloos en humaan gebeurt.

Die verlegenheid leidt tot een hardnekkige, blinde vlek. Palestijnse stemmen komen nauwelijks aan bod in de media, en geweld tegen hun medestanders wordt zelden erkend. Wanneer iemand in zijn eigen huis wordt aangevallen vanwege een vlag, is dat niet alleen een schending van zijn privacy of meningsvrijheid – het is ook een test voor onze samenleving: welke verontwaardiging vinden we acceptabel, en welke niet?

Een persoonlijk verhaal van Rens
Het verhaal van Rens raakte mij diep. Een Bevrijdingsdagviering met vrienden eindigde voor hen in een bizarre situatie, die hij nog steeds niet helemaal kan bevatten, vertelde hij mij.

De zes mannen die het huis binnenvielen, riepen voortdurend: “Waar is die vlag? Waar is die vlag?” Terwijl Rens en zijn vriend probeerden hen het huis uit te krijgen, begonnen de mannen meteen geweld te gebruiken. Ze sloegen Rens en zijn vriend in het gezicht, werkten hen tegen de grond en trapten op hen terwijl ze op de grond lagen. In de woonkamer zaten vrienden en vriendinnen angstig.

De twee vrienden vluchtten vervolgens naar aparte kamers, terwijl de mannen tegen de deuren bonkten en daarna afdropen. Kort daarop arriveerden drie agenten. Twee van hen vroegen of de vlag ‘niet naar beneden kon’, terwijl het bloed nog op de vloer lag en de vernielingen net hadden plaatsgevonden. Pas toen de wijkagent ingreep, de twee agenten naar buiten stuurde en excuses aanbood voor hun gedrag, voelden Rens en zijn vriend zich serieus genomen. “De agenten bekommerden zich meer om het feit dat die vlag naar beneden moest dan om ons,” vertelt Rens aan mij.

Rens had de vlag opgehangen voor een vriend die net in Nederland is en vorig jaar zijn vrouw en kinderen verloor bij een bombardement. Rens gaat op dinsdag 20 mei aangifte doen van mishandeling; zijn vriend volgt volgende week. Ook zal er aangifte gedaan worden van huisvredebreuk. Hij vertelde verrast te zijn dat de media hun verhaal als ‘te lokaal’ afgewezen.

Journalistiek heeft een morele opdracht
Media zijn er niet alleen om politiek correcte verhalen te vertellen, of alleen dat wat breed maatschappelijk geaccepteerd is. Ze moeten ook die verhalen brengen die wringen en ongemakkelijk zijn. Alleen zo kunnen we eerlijk, inclusief en kritisch blijven. Media moeten meer zijn dan doorgeefluiken van politiek of publieke ophef. Ze dragen de verantwoordelijkheid om ook die verhalen te brengen die schuren. Wie geweld tegen Palestijnse symboliek negeert, kiest – bewust of onbewust – partij in een maatschappelijk conflict dat juist vraagt om nuance, empathie en eerlijkheid.

Vrijheid van meningsuiting, veiligheid in eigen huis en het recht om te demonstreren zijn fundamentele rechten voor iedereen – of je nu een Israëlische vlag hangt of een Palestijnse. Wie dat niet durft te zeggen ondermijnt onze democratie.

Eerlijk nieuws = rechtvaardige samenleving
Zolang we blijven zwijgen over deze scheve verhoudingen, dragen we bij aan de normalisering van uitsluiting. Zolang Palestijnse symboliek als verdacht geldt en geweld tegen wie haar toont wordt genegeerd, blijft onze publieke ruimte ongelijk en onvrij.

Laten we blijven kijken – kritisch, moedig, eerlijk. Voor de vrijheid van iedereen, ongeacht welke vlag zij tonen.

Want vrijheid zonder gelijke bescherming is geen vrijheid.