Waarom Bosma nooit meer Kamervoorzitter kan worden

Martin Bosma heeft met spijt de voorzittershamer van de Tweede Kamer neergelegd. Hij is een beetje verongelijkt en hoopt na de volgende verkiezingen – binnen een jaar volgens hem  – herkozen te worden. Dat vertelde hij zondagochtend bij WNL op Zondag. Vervolgens bewees hij zélf zijn volkomen ongeschiktheid voor dit ambt.

Bosma verklaarde dat het parlement in Nederland een groot probleem had: het weerspiegelde niet de opvattingen van het volk. Impliciet gaf Bosma daarbij aan dat hij dit wel deed net als zijn politieke baas Geert Wilders. Om diezelfde reden was hij sterk tegen het voorstel van D66 om politieke partijen te verplichten een structuur met leden op te bouwen. Was het immers niet zo dat de leden van zulke  partijen absoluut niet handelden in overeenstemming met de wensen van de stemmers. Vaak stonden ze daar zelfs diametraal tegenover.

Volgens Bosma vormen de leden van een politieke partij een buffer tussen de leiders en de volkswil. Dat is met een parlement ook het geval.

Wat is dan het alternatief? Dat kan alleen maar een leider zijn die instinctief aanvoelt wat het volk wil en daarmee op stemmenjacht gaat. Dit politieke instinct blijft als de leider in kwestie daadwerkelijk het Torentje bereikt. Partijen met leden en vrij gekozen parlementen zijn dan alleen nog maar hinderpalen. Ze zijn stoorzenders in de haast mystieke communicatie tussen de leider en het volk.

Echte communicatie gaat altijd twee kanten op: het volk ziet hoe de leider zijn wil uitvoert en geeft er verering voor terug. Wie zich daaraan onttrekt, plaatst zich daarmee buiten het volk. Een en ander is te zien aan het blinde vertrouwen van de gemiddelde PVV-stemmer in Wilders, die het altijd bij het rechte eind heeft maar helaas nog zo wordt tegengewerkt. Anders zou het wel goed komen met Nederland.

Een en ander valt goed te zien in een lied op een staatsman uit de eerste helft van de twintigste eeuw die ook zonder inmenging de volkswil meende waar te maken. Uiteindelijk is met zulke opvattingen dit het voorland.

Martin Bosma is ervan overtuigd dat hij en zijn leider Wilders rechtstreeks aanvoelen wat het volk echt wil. Daarom ook praten ze in hun kringen zo graag over het nepparlement. Iemand met zulke opvattingen hoort niet thuis in de voorzittersstoel van een democratisch gekozen Tweede Kamer.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin zeker nu de laatste putten open blijven.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: het rapport-Wennink