Waarom ben ik eigenlijk in de zorg gaan werken?

Het zijn mensonterende situaties.

Hulde aan alle zorgmedewerkers die elke keer weer komen opdraven. Hulde aan alle ploeteraars. Hulde aan iedereen die meewerkt in dit gruwelijk fout aanvoelende zorgsysteem. Hulde aan hen allen, al zou iedereen eigenlijk eens het bijltje erbij neer moeten gooien. Dat bijltje wat een zorgmedewerker in hart-en-nieren niet wil en kan neergooien. Dat bijltje is het enige bijltje waar spaanders mee gehakt worden. Die spaanders die zo ontzettend hard nodig zijn in deze zware tijden in de zorg. De zware tijden die al heel lang duren.  

Al zolang als ik in de zorg werk. En dat is sinds 1996. Al die jaren hoop ik op verbetering. Helaas het voelt nog steeds alsof we werk verrichten als in de Florence Nightingale tijden. Die vrouw die begreep de zorg. Maar helaas voor al die ploeterende zorgmedewerkers werkt er geen Florence Nightingale bij de regering. Of ook maar iemand die het systeem lijkt te begrijpen.

De ouderenzorg is om te huilen. Daar zit je dan op je kamer van een paar vierkante meter, en het toilet wat je moet delen met je buurman die je eigenlijk een beetje viezig vindt. Daar zit je dan in je kale hok. Als dank voor het opbouwen van het land na de oorlogsjaren. Het zijn mensonterende situaties met vaste douche-dagen. Nauwelijks tijd voor een praatje want als zorgmedewerker moet je door. Want ja je wil toch ook eens een keer op tijd naar huis in plaats van bijna standaard een half uur later.

Die administratie is ontzettend belangrijk. Soms als ik dan weer de zoveelste lijst zit in te vullen vraag ik me af of ik niet het verkeerde beroep gekozen heb. Ik wilde zuster worden want ik wilde mensen verzorgen. Maar nu ben ik een administratief medewerker die erbij nog even wat mensen doucht op hun wekelijkse douche-dag. Het is de omgekeerde wereld.