Waar blijven de dieren in de discussie over de agrarische sector?

Recent brachten dierenbeschermers weer stuitende beelden naar buiten, deze keer over de konijnenhouderij. Hier is wederom te zien dat dieren voor productiedoeleinden onder erbarmelijke omstandigheden worden gehouden, zelfs wanneer er weinig wettelijke overtredingen worden getoond. Dit geldt helaas voor het grootste deel van onze intensieve veehouderij, waarin pluimvee, konijnen, varkens, kalveren, vissen en andere dieren worden gehouden. Een systeem dat, in heel andere tijden, na de hongerwinter in oorlogstijd, is opgetuigd onder het motto: “nooit meer honger”. Het dierenwelzijn werd en wordt nog steeds door deze vee-industrie ernstig geschonden.

De stikstofcrisis zou de uitgelezen kans kunnen zijn om eindelijk eens díe boeren te ondersteunen die al veel langer laten zien dat het anders kan en moet. Maar bij elk ‘nieuw’ probleem in de reguliere veehouderijsector, zoals de fosfaatproblematiek, mestoverschot, stalbranden, Q-koorts en vogelgriep, wordt weer druk gezocht naar specifieke ‘oplossingen’, die niet alleen voorbijgaan aan het dagelijkse lijden van onze zogenaamde productiedieren, maar die ook weinig blijk geven van een toekomstbestendige visie.

In de discussie over het stikstof-‘probleem’ wordt ook nu weer gezocht naar wettelijke of technische constructies om vooral verder te kunnen gaan met deze tak van industrie. Van enige zelfreflectie door de standaard boerenorganisaties en de heersende politiek is nauwelijks sprake. Er is blijkbaar maar één weg: vasthouden aan bestaande praktijken. Verminderen of afschaffen van de zwaar gesubsidieerde en vervuilende bio-industrie wordt zelfs in de groots aangekondigde Europese Green Deal niet genoemd. Dieren verder weg van mens en/of natuur vetmesten in enorme gigastallen in nóg grotere aantallen in nóg dichtere kooien en met nóg minder toezicht, daarbij geholpen door techniek, is en blijft het streven en wordt als oplossing voor klimaat- en milieuproblemen gepresenteerd.

Hoewel 80% van onze productiedieren gehouden wordt voor de export wordt de schuld van alle misstanden elke keer weer bij de Nederlandse consument gelegd, met het argument dat deze alleen goedkoop vlees in de supermarkt wil zien. Of er wordt gewezen naar nóg slechter welzijn in het buitenland, alsof dat onze standaard moet zijn. Gelukkig nemen we ook op andere gebieden niet de mindere niveaus van welvaart en welzijn uit het buitenland als standaard, waarom zouden we die dan wel accepteren als het over (de afwezigheid van) dierenwelzijn gaat? Een groot deel van ons voedsel wordt niet door de Nederlandse boeren verbouwd maar geïmporteerd terwijl het grootste deel van de landbouwgronden in Nederland (en de rest van de wereld, waaronder kwetsbare natuurgebieden) gebruikt wordt voor veevoeder om inefficiënt en ten koste van mens, dier, milieu en klimaat planten om te zetten in dierlijke eiwitten.

Caring Vets vraagt politici in Nederland en daarbuiten, boeren en hun belangenbehartigers, bestuurders, (klimaat)wetenschappers, natuur- en milieuorganisaties en iedereen die zich bezig houdt met de (duurzame) veehouderij een belangrijke plaats in te ruimen voor het welzijn van de dieren die het betreft. Om een leven voor deze dieren te creëren dat past bij hun behoeftes en natuurlijk gedrag. Het gaat hier om levende dieren met emoties en gevoelens, die met zorg en respect dienen te worden behandeld. Het is essentieel dat aan de Nederlandse burgers het eerlijke verhaal wordt verteld over de structurele tekortkomingen in de huidige Nederlandse veehouderij. Dan kunnen we 2020 vol vertrouwen tegemoet zien en na 75 jaar eindelijk beginnen aan de broodnodige sanering van de huidige intensieve en uiterst immorele veehouderij.