Vuurwerk

In Rotterdam is de kogel door de kerk: geen gevaarlijk geknal meer met oud en nieuw. Mijn hart juicht.

Job komt al jaren niet meer buiten tijdens de jaarwisseling. Hij schrikt van elke ontploffing en legt dan angstig zijn handen op zijn oren. Zelf blijf ik ook liever binnen. Mijn excuus: Job. Iemand moet toch bij hem blijven als we vanachter het zolderraam naar de fonkelende vuurfonteinen in de lucht kijken. Veilig op schoot – een raam tussen hemzelf en het oorlogsgebied – geniet hij wél van het vuurwerk. En ik ook.

Je zou ook wel gek zijn Job tussen de cobra’s en vuurpijlen te parkeren. In zijn rolstoel kan hij niet wegkomen, al zou hij het willen. Daarbij vind ik hem al gehavend genoeg. Ik heb geen enkele behoefte mijn zoon bloot te stellen aan het risico op kapotte ogen of geamputeerde vingers – maar al te goed weet ik wat het betekent een gehandicapt kind te hebben. Is uw nageslacht nog helemaal gaaf? Ik zou zeggen: houd dat zo.

In navolging van zijn Rotterdamse collega Aboutaleb, hoop ik dat ook burgemeester Bruls van Nijmegen het consumentenvuurwerk gaat verbieden. Laten we van dat geld een weergaloos dronespektakel boven de rivier financieren. Shanghai-aan-de-Waal, met tweeduizend snorrende helikoptertjes boven het water. Met het hoofd in de nek kijken we naar dansende lichtfiguren tegen een donkere hemel. Zeggen oh en ah. Het wordt allemaal gesponsord, dus warme chocomel en champagne kunnen gratis worden uitgedeeld op de kades aan beide kanten van de Waal.

Laat ik eerlijk zijn: deze show wens ik ook uit eigenbelang. Mijn man heeft vorige week een kamer geboekt bovenin het Van der Valk-hotel in Lent voor de jaarwisseling van 2020. Als dat dronespektakel losgaat boven de Waal, zitten wij met Job eerste rang.