Vrouwendag: ik dacht dat we klaar waren

Vandaag is het Internationale Vrouwendag, en als ik me ergens heel erg over kan opwinden, dan is het wel over internationale vrouwendag. Begrijp me goed: ik ben heel erg voor gelijke rechten, keuzevrijheid en baas in eigen buik, maar dat ‘op de barricadenverhaal’, dat moet nu toch maar eens afgelopen zijn. Dat wil zeggen: in Nederland.

Dat er vrouwen in landen als Irak, India en Somalië nog steeds niet zelf mogen beslissen of ze trouwen en met wie dan, waar ze niet mogen stemmen, waar ze gesluierd over straat moeten lopen en waar ze als jonge meisjes besneden worden, ja, op die plekken in de wereld zou het elke dag vrouwendag moeten zijn. Maar zolang we ons hier in Nederland nog druk maken over die ene vriendin die haar kind van 3 maanden ‘al naar de crèche brengt’, moeten we misschien eerst wat meer solidair zijn naar elkaar voordat we roepen dat we op Internationale Vrouwendag maar vooral onze sexy stilettohakken uit de kast moeten trekken.

Bovenstaande schreef ik in 2009, toen ik nog dacht/hoopte/wilde dat er in Nederland voor vrouwen dezelfde kansen, mogelijkheden en vanzelfsprekendheden waren als voor mannen.

Maar anno 2017 blijkt niets minder waar.

Want als de Nederlandse vrouw nog steeds gemiddeld 19% minder verdient dan mannen, er een officieel standpunt ingenomen moet worden over het vrouwenquotum en als de combinatie van beauty, brains en seks nog steeds onmogelijk lijkt (denk: Ancilla van der Leest van de Piratenpartij) dan ligt er in Nederland nog steeds een heel grote opgave.

We worden platgegooid met types als Kim Kardashian die trots hun nieuwste ‘boobies’ en billen laten zien, maar ik kan me niet voorstellen dat Clara Zetkin dit bedoelde toen ze Internationale Vrouwendag bedacht. Ik denk ook niet dat ze Megamindy in gedachten had, Megamindy die het het symbool is voor de vrouwenraad in België. Zij staat juist symbool voor wat ik niet wil zijn: een gespleten persoonlijkheid. Een supervrouw die alle ballen in de lucht houdt zonder dat anderen daar last of zelfs weet van hebben. Een supervrouw met een druk sociaal leven en die ook nog een lekker ding gevonden wil worden. (Als het masker af is, dan is ze gewoon weer Mieke en huilt ze uit bij haar vriendinnen die het zelf net zo zwaar hebben.)

Dus laten we onze dochters vooral een ander voorbeeld meegeven: een ander perspectief dan die van een gemaskerde hysterische supermoeder met stilettohakken op het schoolplein. Ik wil mijn dochter vooral meegeven dat ze zowel slim, lief, zelfstandig als ook sexy en vrouwelijk mag zijn. Maar vooral: dat het oké is om gewoon even niets te willen. Niets van al deze opgelegde wensen en eisen.

Want jezelf kunnen en mogen zijn als vrouw is een stuk comfortabeler als we straks weer samen op de barricaden staan voor al die miljoenen vrouwen die onze hulp pas écht kunnen gebruiken. Voor al die vrouwen die nu het geld bij elkaar sparen om straks -bij beter weer- de oversteek te maken naar het beloofde Europa. Je weet wel, dat ene continent waar mannen en vrouwen précies dezelfde rechten en plichten hebben.