Vrijheid van meningsuiting of de mond gesnoerd?

De VARA bestaat dit jaar 85 jaar. In dat kader heeft de redactie van Joop een aantal mensen gevraagd om een fragment te kiezen uit het rijke VARA-verleden, waarvan zij vinden dat het vandaag de dag nog steeds relevant is. Vandaag deel 1 door Hasna el Maroudi.

In het filmpje van Carell werd met slipjes gegooid naar de Iraanse geestelijk leider Khomeini. Tijdens de uitzending van Achter het Nieuws werd Paul Witteman gebeld door de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken Hans van den Broek, die de journalist vroeg het programma niet uit te zenden. Na een kort gesprek gaf Witteman toe en werd het fragment verbannen uit het programma.

Het mooie van dit fragment is dat het laat zien hoe men om kan gaan met persvrijheid en vrijheid van meningsuiting. Tegenwoordig probeert, met name rechts Nederland, met een hoop bombarie duidelijk te maken dat de vrijheid van meningsuiting het hoogste goed is. Alles moet en kan gezegd. Minister van den Broek legt in het fragment echter uit dat het niet altijd gaat om de eigen persvrijheid en vrijheid van meningsuiting. Er bestaat ook nog zoiets als respect. 

Het is erg moeilijk om te bepalen waar de grens ligt van de vrijheid van meningsuiting. Het fragment van Carell was in Nederland bedoeld als satire, maar werd in Iran als beledigend ontvangen. Uit respect voor de mensen in Iran is het fragment uiteindelijk niet uitgezonden. En daar is het waar het mij allemaal om draait. Mijns inziens eindigt mijn vrijheid van meningsuiting daar waar ik een ander zou kunnen beledigen. En dat de één langere tenen heeft dan de ander, neem ik er maar op de koop toe.