Vooroordelen

De Radboud Universiteit ‘gaat de komende jaren voor meer vrouwen aan de top’, zo lees ik op de website van mijn werkgever. Eén van de activiteiten hiertoe is een mentorprogramma voor talentvolle vrouwelijke wetenschappers. Enthousiast heb ik me als vrijwilliger aangemeld.

Ik doe mijn best de dames een beetje wegwijs te maken in het universitaire netwerk. Maar soms voel ik mij behoorlijk machteloos als mentor. Zo vertelde een mentee me dat haar mannelijke leidinggevende haar had gevraagd of ze mogelijk last heeft van een loyaliteitsconflict tussen wetenschap en moederschap.

Diep ingesleten Dat we diep ingesleten vooroordelen over vrouwen hebben, blijkt uit, bijvoorbeeld, een experiment waarin twee anonieme sollicitatiebrieven werden voorgelegd aan een groep mannelijke proefpersonen. De ene kandidaat had meer opleiding, de ander meer werkervaring. Tijdens het experiment koos 75 procent van de proefpersonen voor de kandidaat met meer opleiding. Maar als de voornamen van de sollicitanten erbij stonden en de kandidaat met meer opleiding een vrouw bleek te zijn, dan vond nog maar 44 procent van de proefpersonen opleiding het belangrijkst.

Uit weer andere experimenten blijkt dat vrouwen minder gewaardeerd worden als er slechts één vrouwelijke sollicitant is, maar een baan als minder wordt beoordeeld als er drie of meer vrouwelijke sollicitanten zijn. Ook worden aanbevelingsbrieven voor vrouwen anders geformuleerd. Het doel van het mentorprogramma is ‘vrouwelijke talenten ondersteuning en inzichten in de loopbaan, organisatie en het reilen en zeilen van de universitaire organisatie te bieden’, zo lees ik op voornoemde website. De doorstroming van vrouwen naar de top is evenwel niet in de eerste plaats een vrouwenprobleem, maar een probleem van de organisatie.

Graag stel ik dan ook een mentorprogramma voor mannelijke leidinggevenden voor. Enthousiast meld ik me hierbij als vrijwilliger aan.

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Voxweb