'Vondst' Earhart is triomf voor wetenschap en doorzettingsvermogen

Leuk nieuws voor alle fans van revisionisme en alternatieve verklaringen: Amelia Earhart verdween in 1937 spoorloos terwijl zij bezig was aan het laatste deel van haar vlucht om de wereld, de eerste keer dat een vrouwelijke piloot dat probeerde. En net zoals 911 een ‘inside job’ moet zijn geweest, de Kennedy’s onmogelijk ‘zomaar’ konden zijn doodgeschoten en Roswell ook geen zuivere koffie kan zijn geweest, zo kan het simpelweg niet zo zijn dat Amelia Earhart ‘zomaar’ ineens verdween. De officiële lezing was dat Earhart in zee stortte nadat haar brandstof op was geraakt. Maar van meet af aan zijn alternatieve verklaringen in omloop geweest. Eén daarvan lijkt nu bewezen.

In de dagen na haar verdwijning vingen zendamateurs in de VS berichten op die klonken als noodsignalen van Earhart en haar navigator Fred Noonan. Er werd echter aangenomen dat Earhart’s berichten onmogelijk aan de andere kant van de wereld te horen konden zijn geweest. En dat ze überhaupt niet meer in leven kon zijn. Bovendien hadden veel radiozenders destijds de gewoonte om actuele gebeurtenissen als een soort hoorspel na te spelen. De noodsignalen van Earhart konden dus ook gewoon door acteurs zijn ingesproken.

Gardner Island Sinds eind jaren ’80 doet de Amerikaanse organisatie die zich bezighoudt met het terugvinden en conserveren van historische luchtvaartuigen (TIGHAR) onderzoek naar de verdwijning van Earhart en kwam tot een reeks opzienbarende ontdekkingen, maar vond nooit het sluitende bewijs. TIGHAR ontdekte wél dat onder bepaalde omstandigheden signalen van een vliegtuigradio zoals die van Earhart wel degelijk aan de andere kant van de wereld te horen kunnen zijn. De organisatie ontdekte ook, op grond van de laatste officieel erkende berichten van Earhart, dat ze mogelijk richting het eiland Nikumaroro, destijds Gardner Island is gaan vliegen.

Skeptici merkten op dat ze onvoldoende brandstof aan boord had om die plek te bereiken, maar een reeks opvallende ontdekkingen op Nikumaroro prikkelen zonder meer de fantasie. Zo werd al jaren geleden een metalen plaat gevonden van dezelfde afmetingen als een raam van een Lockheed Electra, het vliegtuig waarin Earhart vloog. Het punt was Earhart miste geen raam. Althans dat dacht men, tot dat vorig jaar een foto opdook waaruit bleek dat ze voor het laatste deel van haar vlucht een kapot raam had laten dichtspijkeren. Ook opvallend was de vondst van een damesschoen van het merk dat Earhart droeg, maar apart genoeg een maat te groot. Ook werd een flesje sproetencrème uit de jaren ’30 gevonden (Earhart had sproeten en wilde er van af), alsmede een sextant van het type dat Noonan gebruikte.

Luchtfoto’s Toen president Roosevelt na Earhart’s verdwijning opdracht gaf tot een zoekactie stelde een piloot vast dat hij op Nikumaroro ‘obvious signs of recent habitation’ had gezien, waaronder een smeulend kampvuurtje. Nikumaroro was echter onbewoond tot anderhalf jaar na Earhart’s verdwijning. Op een aantal luchtfoto’s die tijdens de zoekactie zijn gemaakt is een voorwerp te zien in de branding dat lijkt op een landingsgestel. Nog decennia later schijnt dit object bij tijd en wijle boven water te zijn gekomen volgens settlers die daar tussen 1939 en 1965 woonden.

De meest intrigerende ontdekking was echter een half vergaan skelet. De vinder, Gerald Gallagher, een Britse officier, liet de botten in 1940 onderzoeken door een arts die vaststelde dat ze van een Polynesische man moesten zijn en waarschijnlijk al decennia oud waren. De botten verdwenen vervolgens, maar pas nadat ze nauwkeurig (althans daar gaan we vanuit) door de arts werden nagetekend.

TIGHAR deed vervolgens onderzoek met een dood varken op Nikumaroro, om vast te stellen hoe lang een lijk nodig heeft om volledig te vergaan en er decennia oud uit te zien. Wat bleek? Kokoskrabben aten het varken binnen enkele weken helemaal kaal en sleurden sommige botten mee de grond in. Zon en zoutwater deden de rest. Conclusie: toen Gallagher de botten vond zagen ze er uit alsof ze er al decennia lagen. Maar het kan veel korter zijn geweest.

99 procent Onderzoek uit 1998 wees uit dat de botten waarschijnlijk niet van een Polynesische man waren, maar veel waarschijnlijker van een bovengemiddeld lange vrouw van Europese komaf. Earhart was bijna 1.80 meter en had zoals de meeste Amerikanen Europese voorouders. Daar is nu bijgekomen het onderzoek van Forensisch Antropoloog Richard Jantz die de tekeningen vergeleek met de lichaamsbouw van Earhart en 2000 andere individuen. Hij concludeert dat de botten ’99 procent zeker die van Amelia Earhart zijn’.

Sluitend DNA bewijs is er niet. Earhart’s vliegtuig is ondanks onderzoek met onderzeebootjes niet teruggevonden. Om de twee jaar gaat een TIGHAR expeditie naar Nikumaroro om min of meer vergeefs enkele vierkante meters tropisch struikgewas te kappen, in de hoop een vinger of een ring te vinden. Iets dat onomstotelijk bewijst dat Earhart en Noonan er hebben gebivakkeerd. Dat bewijs ontbreekt vooralsnog. Maar de wetenschap is niet voor één gat te vangen en de aanhouder lijkt te winnen.