De opiniesite van BNNVARA met actueel nieuws en uitgesproken meningen

Volksvertegenwoordiger

Opinie

•

16-07-2011

•

leestijd 3 minuten

•

Mijn eerste weken in de Eerste Kamer

Zo. Ik ben ingewerkt, geloof ik. De eerste weken in de Eerste Kamer zitten erop en het is nu reces. Tijd om even stil te staan en terug te blikken. Zo’n eerste periode is toch een soort achtbaan waar je instapt. Zonder te weten hoe het precies werkt, kom je in allerlei bewegingen terecht.

Ik had mijzelf een simpel doel gesteld: de eerste week wilde ik snappen op welk moment ik op welke plek moest zijn met welke papieren. Dat lijkt simpel, maar het vergadercircus op de dinsdagmiddag is nogal complex voor een nieuwkomer met allerlei commissies, plenaire zittingen, dossiers, een, twee, drie, of vier keer bellen. En natuurlijk alle procedures en gewoonten waarvan het wel zo handig is als je je daar een beetje aan houdt. De tweede week was een bijzondere omdat toen de parlementen van de vier Koninkrijkslanden samen vergaderden. Een leerzame en boeiende ontmoeting die goed helpt om de complexiteit te gaan zien van het Koninkrijk.

Voor de derde week had ik mezelf als doel gesteld de stukken te snappen. Dat is met een stapel van tien centimeter per week al een hele opgave, maar vervolgens mag je daar schriftelijke vragen over indienen. Die worden dan in de commissievergadering verzameld en aan de regering voorgelegd. Grappig om mee te maken, want dat is het grondwettelijke recht van volksvertegenwoordigers om vragen aan de regering te stellen en antwoord te krijgen.

Voor de vierde week stond dan het leerdoel van het plenaire debat, in dit geval over onderwijs. Met maiden speech en interrupties. En – bijzondere ervaring – mijn motie over de gevolgen van de langstudeerdersmaatregel voor deeltijdstudenten werd unaniem aangenomen. Vier weken in vogelvlucht. Inwerken met ‘stoom en kokend water’, zoals dat in het jargon heet.

En toch was dat allemaal niet het meest indrukwekkende van de afgelopen weken. Wat me het meest getroffen heeft, zijn de vele mails, brieven, berichten van gewone mensen die aandacht vragen voor hun situatie. Soms de tragiek van het leven, soms de gevolgen van het regeringsbeleid. Soms schrijnende gevallen van mensen die tussen de wielen van de samenleving komen.

Of het nu gaat om studenten die hun toekomstplannen zien vastlopen en niet weten hoe ze hun studie moeten betalen, kunstenaars, mensen met een PGB of met psychische problemen, asielzoekers en opstandelingen in een land als Libië, allemaal vertellen ze hun verhaal van machteloosheid en uitzichtloosheid. Ze maken duidelijk dat hoe wij de samenleving organiseren altijd gevolgen heeft voor gewone, echte mensen.

Je kunt dat makkelijk vergeten, zo is me na een paar weken Eerste Kamer wel duidelijk. Het is heel eenvoudig om alleen te denken in taakstellingen, macrobekostigingen en wat voor mooie woorden beleidsmakers ook maar bedenken. En dan komen er plannen uit die op papier kloppen en waarmee de abstracte doelstellingen gehaald worden. Maar waar zijn de mensen? Wie kijkt er naar de gevolgen voor mensen die geen nummer, klant of consument zijn, maar gewone mensen die proberen hun leven op orde te houden of te krijgen?

Dat is wat me het meest geraakt heeft. Daarom kan ik ook niet gelukkig zijn met een wet die op hoofdlijnen wel nut heeft maar voor sommige groepen grote problemen veroorzaakt. Uiteindelijk moet het om mensen gaan, en dan is ieder mens er een. Natuurlijk snap ik wel dat je het niet ieder naar de zin kunt maken. Ik begrijp ook dat er bezuinigd moet worden en dat dat gevolgen heeft. Maar ik wil niet voor de verleiding zwichten daar een papieren werkelijkheid van te maken.

De brieven en mails die bij de Kamerleden binnenkomen, herinneren mij er in elk geval aan dat we in de eerste plaats volksvertegenwoordigers zijn. Dat we er niet zitten voor het ene of het andere belang, maar voor mensen, burgers. En dat die allemaal hun eigen verhaal hebben en in elk geval voor een deel afhankelijk zijn van onze beslissingen. Ik denk dat dat mijn belangrijkste leerervaring was.

Ruard Ganzevoort schreef deze column voor het Christelijk Weekblad (15.07.2011) en publiceerde deze ook vandaag op zijn weblog.

Meer over:

politiek, opinie

Praat mee

onze spelregels.

0/1500

Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Reacties (7)

Sorteren op:

RobvanderHilst116 jul. 2011 - 14:49

Knap portret van zowel deze parlementariër persoonlijk als van het werk waarmee hij te maken heeft. En ook van het dilemma wat vrijwel constant daar aan het Binnenhof speelt: volksvertegenwoordiger-zijn aan de ene kant en wetgever-zijn aan de andere kant. Ben benieuwd of hij beide ballen in de lucht zal weten te houden.

Michiel Online16 jul. 2011 - 14:49

bedankt voor je mooie betoog het volk heeft nu schone lucht nodig, kan je dat even regelen?

JanJansen1716 jul. 2011 - 14:49

Kunt u andere volksvertegenwoordigers uw inzicht en visie, wat volksvertegenwoordiging in werkelijkheid inhoudt, ook laten zien? Bv door ze iedere keer de valkuil van de papierenwerkelijkheid voor ogen te blijven te houden!! Steeds weer... opdat ze het niet vergeten dat het volk dat ze vertegenwoordigen ook werkelijk mensen zijn!! U verwoordt het erg mooi, dat siert u, en juist omdat u het inzicht heeft kunt u het blijvend vertalen in de eerste kamer... en zo mogelijk in het hele parlement. Want juist mensen met uw wijsheid worden ernstig gemist als vertegenwoordiger van het Volk.

Echo1016 jul. 2011 - 14:49

Zo, de eerste vier weken zitten erop. Nu zomerreces 7 juli tot 12 september. Lekker even twee maanden uitrusten. Tjongejonge zeg, wat een luilekkerbaantje.

michaelblok16 jul. 2011 - 14:49

Goed menselijk stuk. Dat de Grondwet je rechten geeft als lid van de SG klopt, maar hoe lang de regering zich aan dat artikel houdt, zal de tijd leren. De meeste andere artikelen zijn ook zelden meer een inspiratie voor het handelen van Rutte cs.

Winston216 jul. 2011 - 14:49

"Ik begrijp ook dat er bezuinigd moet worden en dat dat gevolgen heeft. Maar ik wil niet voor de verleiding zwichten daar een papieren werkelijkheid van te maken." Maar... De noodzaak tot bezuiniging *is* een papieren werkelijkheid, want ingegeven door een economie die op luchtbellen en papieren nepgeld drijft...

1 Reactie

Mursili116 jul. 2011 - 14:49

Los van jouw theoretische bezwaar:-) is er nog een reden dat het hem niet gaat lukken de papieren van de reële werkelijkheid te onderscheiden. Als we het in Nederland namelijk fundamenteel niet eens zijn (en dat zijn we nu, tot op het bot verdeeld) gaan we in een reflex bottom line onderhandelen...over, je raad het: geld We hebben nu een uiterst rechtse neoliberale regering die haar kracht put uit de gedoog constructie en een verdeelde oppositie. Ruttes glimlach breidt aan een politiek die compromissen sluit met als bottom line en ondertoon macht en geld. De idealen zijn verwezen naar het museum en het museum krijgt geen subsidie meer. Alleen als de idealen wat voor de economie kunnen betekenen hebben ze nog bestaansrecht. Macht en geld, het enige wat ons nog verbindt. Een neoliberale koers dus om je vingers bij af te likken. Deze lieve schrijver is gewoon een patroontje in Ruttes breiwerkje.

0 Rapporteren