Vogels hebben geen zin meer in seks door onze antidepressiva

Een van de populairste programma’s op de Nederlandse radio is Vroege Vogels. De Partij voor de Dieren is niet voor niets zo populair in Nederland. Op Facebook zie ik voortdurend filmpjes van springende katjes, rennende honden, zwermen spreeuwen en hippende mussen. Wij zijn gek op dieren en willen niet dat er iets met hen gebeurt. De natuur en met name de dieren doen menigeen met een stevige depressie goed. Neem iemand met een lichte of matige depressie mee op een boswandeling en het effect is net zo groot als elke dag een antidepressivum uit de familie van de serotonineheropnameremmers slikken. Daarbij moet je denken aan Prozac (fluoxetine), Seroxat (paroxetine), citalopram.

Nu blijkt echter dat de enorme voorraden antidepressiva die we slikken in het milieu terecht komen en invloed op onze vogels hebben. Zijn er mede daardoor steeds minder vogels? En wat zijn de gevolgen voor andere dieren?

Dokter Kathryn Arnold, een ecoloog van de Universiteit van York, voerde het onderzoek uit. Wat gebeurt er met onze antidepressiva als ze door ons lichaam heen zijn gegaan en waar komen ze terecht: in het riool. Waar belanden die antidepressiva vervolgens? In wormen. Die hebben zo’n 3 tot 5 procent van de hoeveelheid van een menselijke dosis in hun lichaam.

Libidoverlies Wat kan dat voor kwaad? Laten we die wormen eens aan spreeuwen voorzetten en goed kijken wat er gebeurt, dacht mevrouw Arnold. Het voedselpatroon van de spreeuwen veranderde, ze aten minder maar snackten meer tussendoor. Daardoor zijn ze minder goed bestand tegen de winter. Niet alleen dat. De stemming van de spreeuwen veranderde helemaal niet, maar de zin in seks verdween.

Zo lang als ik al over medicijnen schrijf heeft het feit dat meer dan een derde van de antidepressivagebruikers libidoverlies door hun medicatie krijgt mij verbaasd. Of eigenlijk niet de bijwerking zelf, maar dat iedereen in zorg en ook patiënten dat zo gemakkelijk aanvaarden, alsof bij een depressie dat niet juist een extra belasting voor de kwaliteit van leven betekent.

Apathisch Maar goed, terug naar die arme spreeuwen van het onderzoek. Dokter Arnold beschrijft het als volgt: “De vrouwtjes die de wormen hadden gegeten waren totaal niet geïnteresseerd in mannetjesspreeuwen die bij hen in de kooi werden gezet. Ze zaten volkomen apathisch in het midden van hun kooi.” Er zijn steeds minder spreeuwen (en andere vogels) en er is een enorme discussie over de oorzaak daarvan. Waarschijnlijk moet je over oorzaken (meervoud) spreken en ons antidepressivagebruik zou er heel best een van kunnen zijn.

Wie een grote depressie heeft moet goede medicijnen krijgen, maar een miljoen Nederlanders slikt die middelen om de dagelijkse teleurstellingen van het leven te managen. Lang niet al die miljoen slikkers hebben een grote depressie. Wat doen we die mensen aan? Ik zie ineens dat spreeuwenvrouwtje apathisch in haar kooitje zitten.

Wees lief voor de dieren en slik geen antidepressiva als je niet echt een grote depressie hebt. Bijkomende bonus is dat als we de vogels redden we misschien onszelf ook wel redden. Moeten we bovendien niet gaan denken aan het gaan filteren van afvalwater, want er zitten ook antibiotica en hormonen in, die de natuur verstoren.

 

Het laatste boek van Ivan Wolffers is ‘Als de tijd voor altijd stil zou staan ‘

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Ivan schrijft voor Joop elke dag een Gezond Weetje van de Dag:  klik hier voor een overzicht