Vijfde generatie

Ik heb verschillende kinderen van overlevenden mogen leren kennen, dit is denk ik zo herkenbaar voor ook hen en nu dus met het verstrijken der jaren, de kleinkinderen. Met het sterven van die generatie is het niet weg. Het zwijgen en het verdriet van de een en het niet weten van de ander omdat je nog niet begrijpt, omdat het te heftig was voor hen die het hebben meegemaakt, er over te spreken en dan toch nog ermee verder te kunnen leven. Niet ieder mens is hetzelfde, iedereen heeft zijn eigen overlevingsmechanismen, iedereen zijn eigen verhaal en manier van omgaan daarmee. Overleven en verder leven is vaak al moeilijk genoeg. Zoals ik vandaag iemand hoorde zeggen; Ik heb het in een doosje gestopt omdat het te gruwelijk is eraan te denken, maar soms gaat dat doosje even open.