Vierentwintig uur vooruitdenken bij IKEA
© cc-foto: kawaiikiri
Rond mijn achttiende knalde het gezin waar ik in opgroeide op spectaculaire wijze uit elkaar, hulpverleners verschenen ten tonele en zeiden: ‘Raymond, niet verder dan vierentwintig uur vooruitdenken’. Dit doe ik nu al bijna een kwart eeuw, het werkt op zich goed. Het leven is simpel zolang je geen doel hebt, behalve overleven en onderweg zoveel mogelijk mooie dingen meemaken. Dat veel mensen meer willen, is de oorzaak van de meeste problemen waar onze wereld mee kampt.
Neem de huizencrisis: in mijn stad Utrecht worden eenkamerappartementen van nog geen dertig vierkante meter voor ruim tweehonderdduizend euro verkocht. Wonen op een postzegel lijkt het nieuwe normaal, zelfs in de verhuur levert een piepklein studiootje gemakkelijk duizend euro per maand op. Het geld verdwijnt in de zakken van weinig intellectuele types, die er nog meer panden van kopen. Mensen met hersens maken zich ondertussen druk over het milieu en genderidentiteit.
Hoewel ik dus, dankzij de op mijn achttiende doorstane gekte, een eenvoudig en tevreden leven leid, vliegt de huidige waanzin me soms aan. Op zulke momenten wandel ik naar IKEA op de meubelboulevard tegenover mijn flat. Peinzend staar ik uit het raam van het IKEA-restaurant, ondertussen gratis koffie slurpend. Wanneer je een Familycard – een soort bonuskaart – bezit, haal je bij binnenkomst een kopje dat steeds opnieuw mag worden gevuld.
Feitelijk machteloos zijnde overleef ik jaar in jaar uit, altijd met het IKEA-restaurant als geestelijk basiskamp. Vanmorgen dacht ik er na over het verschil tussen scheppen en ordenen. Schrijven wordt bijvoorbeeld als scheppende activiteit gezien, maar zelfs wanneer ik ddcewcuwehcweucbwehxqycxewdcdsdeefvf typ, orden ik slechts wat letters van het alfabet op een bepaalde manier, zij het nogal intuïtief.
Vierentwintig uur vooruitdenken is het ordenen van ervaringen en opties tijdens een staakt-het-vuren met de tijd. Toch hoop ik ooit grote poëzie te scheppen vanuit het IKEA-restaurant.
cc-foto: kawaiikiri
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (7)
De strategie om maar wat aan te klooien in de hoop dat het briljant wordt, werkt voor de meeste mensen vrij slecht. De meeste mensen die wat voor elkaar krijgen, lukt dat beter als ze eerste bedenken hoe je bij dat doel uit zou kunnen komen.
Indien een aap er maar lang genoeg de tijd voor neemt) om willekeurige toetsen in te tikken op een schrijfmachine zal hij met een kans van 100% op een gegeven moment (wel iets langer dan 24 uur) een kopie van een volledig werk van William Shakespeare produceren. Stream of consciousness is een verhaaltechniek die toegepast wordt bij fictie met de bedoeling een veelvoud aan indrukken weer te geven die zich aan het bewustzijn van een individu spontaan opdringen. Voorbeelden van schrijvers die zo grote poëzie schiepen zijn James Joyce, William Faulkner en Simon Vestdijk. Zij schreven echter beslist niet 1 op 1 hun gedachten op papier, integendeel om met de Stream of consciousness grote literatuur te schrijven is een zeer lastig, precies ordenend en bewust proces. Mijn tip aan Raymond: gebruik elk uur van de dag, desnoods in het IKEA-basiskamp, en denk, droom, lees, schrijf, schrap, orden en begin opnieuw, dan komt er ooit grote poëzie.(maar waarschijnlijk niet binnen 24 uur). Succes !
''Het geld verdwijnt in de zakken van weinig intellectuele types, die er nog meer panden van kopen'' Vergeet de intellectuele types niet.
Het geld verdwijnt in de zakken van weinig intellectuele types, die er nog meer panden van kopen Patjepeeërs en halve/hele criminelen. Daar werken we allemaal voor, direct of indirect. En niemand heeft het erover, ze hebben het inderdaad liever over 'gender identiteit' een veiliger onderwerp Gaaf land Die er meer pandjes van kopen. Ja, totdat ze alles hebben en we allemaal geknecht zijn. Gaaf
Tja, Baloempa, dit is duidelijk wat het volk wil. De slavernij weer terug. Want anders zouden ze wel op andere partijen stemmen. Tenslotte is het land nog steeds een democratie.
Dat doen ze wel mooi hé, die Ikea. Ik heb het altijd wel een sympathiek bedrijf gevonden