Verwijder het groen van de rode paden

Het onkruid staat metershoog in de eens zo bloeiende tuin van de Nederlandse sociaal-democratie; het Kok-pad overwoekerd door Klaverstruiken, een Den Uyl-terras bedekt met Halsema-mos, de oude Dreesboom ten prooi aan de Rosenmöllerprocessierups, en dat allemaal dankzij hoveniersbedrijf F. Timmermans uit Maastricht.

Het is niet aardig om GroenLinksers met onkruid te vergelijken, politiek is echter een hard vak - dat zegt de president van Amerika tenminste - en ik ben in een slechte bui na de schamele twintig zetels die mijn Partij van de Arbeid, of wat ervan over is, deze week in de halfbakken fusiecombinatie met een elitaire milieupartij behaalde.

Kijk, ik ben een kind van de jaren negentig, groeide op in een sociaaldemocratisch paradijs, Wim Kok regeerde vaderlijk, er was bestaanszekerheid, als middenstandszoon kon ik gewoon studeren, enzovoort. In 2002 ging het mis, Pim Fortuyn zette toenmalig PvdA-lijsttrekker Ad Melkert in zijn hemd, de partij gleed vervolgens langzaam af.

Om eerlijk te zijn bekommerde ik mij de afgelopen twee decennia geen moment om mijn P van de A, ik stemde vrolijk op Mark Rutte omdat hij altijd zo opgewekt was, ik kon toch ook niet weten dat we nooit meer van de man af zouden komen? Naïef veronderstelde ik dat er vanzelf een nieuwe Wim Kok zou opstaan, dan kwam alles dik in orde. 

In plaats daarvan kregen milieuactivisten de vaderlandse sociaal-democratie in hun greep, dit begon in 2012 met de verkiezing van Greenpeace-man Diederik Samsom tot lijsttrekker voor de Tweede Kamerverkiezingen. Begrijp me goed, ik heb niets tegen een beter milieu en innovatie, de dwingelandij van groene politici voelt alleen te weinig sociaal.

Wat de Nederlandse sociaal-democraten nu nodig hebben is geen nieuwe partij met de naam NSD, we zagen NSB en NSC immers al ten onder gaan, maar een rücksichtslose tuinman die het groen verwijdert, waarna de rode paden weer zichtbaar worden. Bel hoveniersbedrijf Oudkerk uit Amsterdam, of geef desnoods Ad Melkert een herkansing.