Verwarrend dagje Blijdorp

Afgelopen zondag gingen we een dagje naar Diergaarde Blijdorp. Het was wel een beetje druk. ‘Wat dacht je dan?’ zei iemand op de parkeerplaats: ‘het is de laatste dag van de vakantie en het is ook nog eens lekker weer’. Daar was geen speld tussen te krijgen.

Het aantal auto’s om ons heen beloofde in ieder geval niet veel goeds. Gelukkig hadden we er weinig last van en konden we goed bij alle hokken. Alleen bij het olifanten douchen was het stervensdruk, maar ja, daar ging dan ook iedereen naar toe. Gelukkig waren er veel smartphones en konden de mensen thuis alsnog zien wat ze hadden gemist. Rond de middag aten we broodjes die we thuis al hadden gesmeerd; ham, kaas en hagelslag. Al hadden die met de hagelslag apart gemoeten. Er waren ook mensen die friet met saté aten in het restaurant. Daar kon je ook naar de WC en je laten schminken. Al moest je voor dat laatste heel lang wachten. Dat gold helaas ook voor de WC. Alleen bij het invalidentoilet was het rustig. Maar daar durfde niemand in. Ook al omdat de man die de Wc-rollen verving de zaak goed in de gaten hield. Gelukkig moesten we hoognodig naar de olifantendouche en werd het schminken geen punt van discussie.

Winterslaap Het is natuurlijk de tijd van de winterslaap, maar gelukkig waren er nog voldoende dieren wakker. Slechts op een paar hokken hing een bord waarop te lezen was dat de dieren sliepen. Er was ook een apart verwarmde volière voor trekvogels die niet kunnen trekken, omdat ze hun leven nu eenmaal in gevangenschap doorbrengen. Ze hadden wel een extra ruime volière. De leeuwen waren wakker, maar echt indrukwekkend waren ze niet. Ze lagen daar maar een beetje lui te liggen in hun hok. Er ging maar bitter weinig uit van de koning van het dierenrijk. Dat gold overigens voor meer beesten; de tijgers bijvoorbeeld gaven ook niet thuis. Om over de Giraffen maar te zwijgen. Alleen de Hyena’s waren behoorlijk actief. Vanaf een brug, die exclusief een trap helemaal aan het einde helemaal rolstoeltoegankelijk was, kon je ze heel goed zien. “Wat een lelijke beesten”, zei iemand. “Ze zijn niet lelijk”, zei een andere vrouw, “het zijn de beste jagers uit het dierenrijk. U vindt ze vast lelijk door de manier waarop ze weggezet zijn in The Lion King.”

Bokito Spannend werd het pas in het mensapenverblijf. Alsof je een zwaarbewaakte cel binnenliep. Dat beloofde wat! Met Bokito ging het overigens goed. Ondanks zijn gewelddadige verleden, was hij uitgegroeid tot de absolute leider van de groep. Je mocht hem alleen niet diep in de ogen kijken; dan voelde hij zich aangetast in zijn leiderschap. De verleiding om hem toch even diep in de ogen te kijken, ontbrak, omdat het beest lag te slapen op een soort van plank aan de muur. Alleen zijn gigantische zilveren rug was duidelijk zichtbaar. Er werden veel foto’s van gemaakt. Sowieso waren er opvallend veel hobby fotografen in het park. Dat woord hobby sloeg overigens niet echt op het materiaal dat ze met zich mee torsten. Gigantische camera’s op driepotige statieven waarmee ze zoveel mogelijk dieren vastlegden. In de vlindertuin zoomde iemand heel ver in op een vlinder met blauwe vleugels. “Gaat me veel likes opleveren”, zei hij tegen zijn vrouw.

Met Bokito mocht het dan goed gaan; voor de mensapen die gewoon in het wild leven, was het leven een stuk minder rooskleurig. Dat gold overigens niet alleen voor de mensapen; met verschillende soorten tijgers, zeeschildpadden, albatrossen, neushoorns en nog heel veel meer andere dieren ging het ook al niet best. Dat was op verschillende plaatsen in de dierentuin te lezen. Gelukkig waren er ook allerlei initiatieven om die dieren te redden. Je kon die acties ook meteen steunen. Met geld bijvoorbeeld, maar ook door tips over te nemen die gegeven werden om de wereld een stukje beter te maken. Niet met apen op de foto gaan op vakantie bijvoorbeeld. Maar ook wat meer praktischer tips als niet te lang douchen, op een milieuvriendelijke partij stemmen en geen palmolie kopen. En dat was slechts een klein scala uit alle mogelijkheden die ons bezoekers geboden werd.

Raar gevoel Hoe goed het waarschijnlijk ook bedoeld is; ik kreeg er wel een beetje een raar gevoel bij. Niet alleen omdat maar weer eens bleek dat de mens een allerbelabberdste regisseur van de natuur op aarde is, een hopeloze jongleur op een slap, onevenwichtig koord, maar vooral vanwege het McDonalds gevoel dat deze groene boodschappen bij me opriepen: moddervet eten terwijl je dood gegooid wordt met tips om zo gezond mogelijk te leven en vooral heel veel te bewegen. Teksten lezen over bedreigde dieren en je ondertussen vergapen aan diezelfde bedreigde dieren in een hok, terwijl ze vastgelegd worden door honderden smartphones en te professionele camera’s.

Of zie ik het verkeerd en worden deze dieren juist gered van hun ondergang door ze in de dierentuin in leven te houden en aandacht te vragen voor hun situatie. Is de groene aandacht voor de wereld van Diergaarde Blijdorp zuiver en gemeend of is het toch vooral een manier om een soort van schuldgevoel af te kopen, omdat die dieren eigenlijk niet in een hok thuishoren.

Hoe dan ook; we hadden een erg leuke dag. Hoewel het toch best wel druk was.