Verplassen voor onvolwassen mannen

Stel je een jonge Iraanse vrouw voor. Goed universitair opgeleid, zeer intelligent, maar een vrouw in een land waar mannen het voor het zeggen hebben. Mannen die dat als een natuurlijk gegeven beschouwen. Haar afkeer van de maatschappij waarin ze leeft neemt toe naarmate ze vaker voor vrouwen gesloten deuren treft. De familiedruk op haar om te trouwen en kinderen te krijgen neemt toe maar zelf ziet ze geen geschikte kandidaten langskomen. Ze ligt vaak ’s nachts wakker en ziet haar leven voor zich als een lange lijdensweg. Op een dag besluit ze dat ze dit niet meer wil. Ze besluit alles achter zich te laten en naar Europa te vluchten. Europa waar ze hoopt de ruimte te krijgen om zich als mens te ontplooien. Zal het strengste asielbeleid ooit deze vrouw tegenhouden? Vind je dat ze recht heeft op asiel in Nederland? Zou je haar willen toelaten tot Nederland?

Stel je een man en een vrouw uit sub-Sahara Afrika voor. Ze werken beiden voor een westerse hulporganisatie. Hij als monteur en zij als tolk. Bij de hulporganisatie zijn ze door hun inzet onmisbaar. Ze spreken beiden vloeiend Engels en Frans. Ze zijn verliefd op elkaar. Maar hij is christen, zij moslim. In hun land zouden ze nooit mogen trouwen zonder dat een zich bekeert en uit zijn eigen gemeenschap wordt verstoten of zelfs erger. Het voelt voor hen als onrechtvaardig. Ze kunnen hun liefde alleen in het geheim belijden, laat staan dat ze een gezin kunnen stichten. Ze besluiten hun kans te wagen in Europa. Zal het strengste asielbeleid ooit deze man en vrouw tegenhouden? Vind je dat ze recht hebben op asiel in Nederland? Zou je hen willen toelaten tot Nederland?

Stel je een Syrisch christelijk gezin in Libanon voor. Het leven als Syrisch vluchteling is hard. Ze overleven door klusjes te doen, handeltjes te drijven en door giften van hulporganisaties. Vader en moeder liggen ’s nachts vaak samen te piekeren. Hun kinderen worden ouder, ze zien hun talenten, maar in Libanon zijn ze kansloos en het is maar de vraag of ze ooit naar hun vernietigde dorp in Syrië terug kunnen. Op een goede dag besluiten ze de oudste zoon te vragen naar Europa te reizen en asiel aan te vragen. Waarna hij de rest van het gezin kan laten nakomen naar een land waar ze kansen hebben en de kinderen zich kunnen scholen en ontwikkelen. Zal het strengste asielbeleid ooit dit gezin tegenhouden? Vind je dat ze recht hebben op asiel in Nederland? Zou je hen willen toelaten tot Nederland?

Stel je een puber uit Sudan voor. Het land is in oorlog en dat komt nog eens boven op de droogte die er heerst ten gevolge van klimaatverandering. Het laatste heeft de toch al door oorlog gehavende boerderij van de familie definitief vernietigd. Een echte schoolopleiding heeft hij nooit gehad, maar hij wil arts worden en mensen helpen. Het is een kwestie van tijd voor de honger hem pakt of hij wordt ingelijfd door het regeringsleger of de rivaliserende RSF. Er is geen enkele toekomst voor hem in Sudan. Zal het strengste asielbeleid ooit deze jongen tegenhouden? Vind je dat hij recht heeft op asiel in Nederland? Zou je hem willen toelaten tot Nederland?

Het Nederlandse en Europese vluchtelingenbeleid lijkt langzaam op een spelletje verplassen voor onvolwassen mannen. Het gaat niet over mensen, die een grote ongewisse stap nemen door naar Europa te komen, maar over een fictief beeld dat burgers er in Nederland van hebben. Een beeld dat mede wordt veroorzaakt door het uitvergroten van excessen. Het strengste asielbeleid ooit is een natte droom voor xenofobe Nederlanders die zoeken naar een houvast in een niet bestaand ideaal blank verleden. Steeds vaker zal het strengste asielbeleid ooit in aanraking komen met mensen die achter zich alleen ellende, uitzichtloosheid en zelfs dood hebben liggen.

De beschrijvingen hierboven zijn losjes gebaseerd op mensen die ik in het echt heb ontmoet en waar ik mee heb gepraat. Iedere vluchteling heeft zijn verhaal en iedere vluchteling is een mens op zichzelf. Met dromen, verwachtingen en de wens om meer te bereiken in het leven. Allemaal hebben ze een grote stap gezet om te vluchten omdat blijven ook geen optie was. Ik had ook een verhaal kunnen vertellen over een homoseksuele man of vrouw uit een land waar daarop de doodstraf staat. Over een op straat levend weeskind. Een jonge noord-Afrikaan die zoekt naar een betere toekomst. Een man of vrouw die een religie willen verlaten maar dat alleen op straffe van de dood zouden kunnen doen.

Sommigen van deze mensen zijn zo inspirerend dat ik ze met liefde als buurman/vrouw zou willen hebben. Mensen die het goed gaan doen in ons land als wij ze de kans geven. Sommigen begrijpen niets van ons land en zijn absurde welvaart en moeten enorme stappen zetten om hier te wennen. In sommige gevallen zullen pas hun kinderen daarin slagen. Het allerstrengste beleid houdt daar helemaal geen rekening mee.

Moet er iets aan het vluchtelingenbeleid worden gedaan? Ja, want onze samenleving is nu niet meer in staat om nieuwkomers welkom te heten. We zijn een bange in zichzelf gekeerde samenleving aan het worden. We duiken weg omdat niemand ons naar een hoopvolle aanpak leidt. Het strengste asielbeleid ooit is maar een antwoord op de vraag waar het beleid naar toe moet en het is niet de best doordachte. Vluchtelingen kregen het stempel van lastig en kostenpost. Of nog erger, crimineel en manipulerend. Maar ze zijn ook inspirerend, sterk, gedreven en dankbaar. Ik kijk met interesse naar wat de nieuwe regering gaat nastreven maar het verleden geeft weinig hoop voor een betere toekomst voor vluchtelingen in Nederland. Het strengste asielbeleid ooit is geen verbetering voor Nederland. Het houdt niet alleen vluchtelingen buiten. Het sluit ook Nederland op in de meest beperkte versie van zichzelf.