Verkoop afgewezen asielzoekers en illegalen gewoon aan tuinders

De laatste weken zijn asielzoekers meer dan ooit negatief in het nieuws.

Een oud-Hollandse wijsheid luidt: houd bij hoog water de sluizen dicht. Mooier zou het zijn als de toestroom verminderde. VVD, CDA, PVV, FvD, JA21 en de BBB bepleiten een soort mix van beide strategieën. Daar komt in de praktijk weinig van omdat de partijen rechts van Rutte zich in een feitelijk cordon sanitair bevinden. Dat is echter niet de enige oorzaak. Er is ook in die kringen angst voor knopen doorhakken en heldere keuzes maken. Het sluiten van de sluizen is ook voor Nederlanders hinderlijk. Wat we nodig hebben is een structurele aanpak. Hoe maken wij afgewezen asielzoekers van probleem tot oplossing?

Uitgangspunt één blijft natuurlijk dat Nederland altijd ruimte moet maken voor echte vervolgden. Tegelijk leert de ervaring dat de grote meerderheid der asielzoekers niet voor een vluchtelingenstatus in aanmerking komt. Tot overmaat van ramp weigeren hun landen van herkomst ze terug te nemen. We zitten aan hen vast. We kunnen ze beter iets nuttigs laten doen.

Eerst presenteren wij afgewezen asielzoekers de rekening voor verblijf, doorlopen procedures en andere kosten die de samenleving voor hen heeft gemaakt. Dat laat zich prima kwantificeren. Kunnen zij niet betalen, dan worden zij verkocht bijvoorbeeld aan tuinders en aspergetelers, die schreeuwen om werkkrachten in hun kassen en ondergrondse ruimtes. Het kost – zo zeiden enkele telers op het Journaal – steeds meer moeite aan personeel te komen, zelfs in Oost-Europa.

Er is momenteel in Nederland veel eenvoudig werk dat niet meer gedaan wordt omdat de handjes ontbreken. Welnu: handjes zijn er zat.

Het ligt voor de hand ditzelfde te doen met opgepakte illegalen. Verkoop is dan de sanctie die staat op het zich te lang onwettig bevinden in het Koninkrijk der Nederlanden.

Er bestaat een oud begrip dat ooit deel uitmaakte van de Code Napoleon, dat schitterende product van de Verlichting waarop nog steeds ons prachtige rechtsstelsel is gebaseerd: de civiele dood. Die werd destijds aan bepaalde bestraften opgelegd maar je kunt het natuurlijk ook breder toepassen. De civiele dood betekende dat men werd behandeld als een overledene: contracten en huwelijken waren ontbonden. Ouderlijke macht verviel evenals het burgerschap met alle rechten en plichten daaraan verbonden.  Als verkochte afgewezen asielzoekers getroffen zijn door de civiele dood, hebben de nieuwe eigenaars in alle opzichten de handen vrij. Ze hebben immers betaald voor individuen en daarmee de beslissingsmacht over hun lichaam verkregen. Het is voorstelbaar dat bedrijven en particulieren op deze voorwaarden wel mensen onder hun hoede willen nemen die zij nu nog afwijzen. Zo wordt het probleem van discriminatie op de arbeidsmarkt voor een belangrijk gedeelte opgelost, in ieder geval voor lagere functies. Ook zal in ieder geval bij de hogere middenklasse het huispersoneel weer terugkeren. Dat levert een energiebesparing op omdat dan minder automatisering in keuken en washok nodig is.

Je bekijkt als klant eerst het aanbod online en gaat vervolgens naar Ter Apel of een van de voormalige uitzetcentra om daar the real thing te bekloppen en te bekijken. Wellicht kunnen uitzendbureaus zich mede in bemiddelende zin richten op de zo ontstane nieuwe bedrijfstak.

Niet dat Nederland volgebouwd hoeft te worden met hekken en bewaakte gebouwen om deze nieuwe werkkrachten op hun plek te houden. De eigenaar krijgt ze gechipt geleverd met een gps-tracker die altijd hun locatie weergeeft. Uiteraard wordt er ook een centraal register bijgehouden waarin staat wie van wie het eigendom is. Weg lopen moet geen zin hebben. Dat is beter dan hoge muren met gebroken glas erop gemetseld.

We zullen het misschien nog wel eens gaan betreuren als door deze maatregelen de stroom asielzoekers inderdaad afneemt. Zij weten nu immers dat zij inderdaad altijd werk en een plek in Nederland zullen vinden maar daarvoor hun keuzevrijheid radicaal op moeten geven evenals gezinsverbanden en dergelijke. Mijden te veel asielzoekers onze grenzen, dan keert het personeelstekort terug. Ook rijzen dan de prijzen de pan uit.

Als Nederland dit systeem invoert, zal de rest van Europa eerst bevreemd naar ons kijken maar snel de voordelen ervan inzien. Weliswaar is Nederland deelnemer aan veel internationale verdragen die zich tegen deze oplossing verzetten maar tegenwoordig hoor je vaak genoeg – en niet van de minsten – dat die verdragen toch gemoderniseerd moeten worden. Welnu, maak daar dan werk van. Laat het niet bij al dan niet wetenschappelijk gefundeerde verzuchtingen. Doe het.

Nu U zover gekomen bent, wilt U ongetwijfeld weten wat er in mij gevaren is. Hoe ik durf hiermee aan te komen. Hoe onvoorstelbaar dit allemaal is. Toch wordt hierboven een praktijk geschetst die al enkele jaren onder toeziend oog van de Europese Unie bestaat. Die daar althans heel veel van weg heeft. Alleen de wettelijke grondslag ontbreekt. Er wordt aangeknoopt bij tradities die al eeuwen oud zijn. Gewoontes van heel vroeger overspoelen de officiële wetten en regelingen. Ongeveer een half miljoen mensen loopt kans de vrijheid te verliezen. Niet hier. Niet in onze aangeharkte landouwen, maar in Libië.

Een week geleden bracht Amnesty International een rapport uit over het lot van migranten die in handen vallen van de door de EU gesteunde kustwacht of al eerder werden opgepikt door milities te land. Migranten op weg naar Europa lopen grote kans terecht te komen in detentiecentra waar mishandelingen aan de orde van de dag zijn, waar ze verkocht kunnen worden voor dwangarbeid of om als gijzelaar te dienen. In dat geval worden familieleden in het thuisland of Europa afgeperst. Dankzij de mobiele telefoon kunnen zij dan zien en horen hoe hun gelieven worden gemarteld tot het gevraagde bedrag bijeen is gebracht. Dat deden destijds de Barbarijse zeerovers al met hun Europese gevangenen, die tegen betaling van een hoog losgeld konden worden vrijgelaten.

Dit alles gebeurt met goedkeuring van een regering die hartelijk samenwerkt met de EU. Het weekblad De Groene legde een paar weken geleden uit dat het bewust beleid is op deze manier migranten af te schrikken zodat zij niet scheep gaan naar Europa. Een paar dagen terug deden de VN-organisatie voor hulp aan vluchtelingen UNHCR en 170 andere organisaties een beroep op de regering van Italië (premier: de gerenommeerde Draghi) het memorandum of understanding met Libië in te trekken,  due to its facilitation of “models of exploitation and enslavement within which violence that constitutes crimes against humanity is systematically perpetrated.” 

Eind december vorig jaar meldde de Franse zender TV5 dat in Libië 350 dollar betaald wordt voor een slaaf die je op de boerderij aan het werk kunt zetten. Er zijn ook individuele verhalen. Zo klaagden twee Nigeriaanse meisjes zowel Italië als Libië aan omdat zij als seksslavinnen waren verkocht, zo meldt InfoMigrants. Ze krijgen steun van de Italiaanse Associazione per gli Studi Giuridici sull’Immigrazione (ASGI) waaraan zeer gerenommeerde juristen verbonden zijn. De advocaten van de beide meisjes zeggen te kunnen bewijzen dat de kanalen waarin zij verhandeld werden, mede gefinancierd worden door fondsen van Italië en de Europese Unie. Wat deze meisjes overkwam, is geen uitzondering. Het is regel.

Drie niet-gouvernementele organisaties deden enkele weken geleden een soort aangifte bij de procureur van het Internationaal Strafhof in Den Haag van mensenrechtenschendingen door Libische milities die al vijf jaar worden gesteund door de regeringen van Italië en Malta. Het gaat om marteling, dwangarbeid en uithongering.

Dit zijn maar een paar voorbeelden. Een uurtje googelen levert een vracht aan documentatie op over wat de EU in Libië allemaal toelaat en faciliteert.

Dit alles gebeurt buiten ons gezichtsveld. We merken er weinig van. Het is niet de opening van Journaals. Het staat ergens achter in de kranten en onderaan de websites van de grote media.

Schijnheilig als we zijn, besteden we onze mensenrechtenschendingen aan anderen uit. Dit is een vorm van outsourcing die onze handen des te vuiler maakt.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.