Vergeten kinderen

Nieuws via Nieuwsuur : “In de gesloten jeugdzorg nemen de problemen van jongeren in ernst toe. Gedragsproblemen gaan steeds vaker samen met ernstige, psychiatrische problematiek.” Eigenlijk is dit geen nieuws want we weten dit al heel lang. Met gedragsproblemen verwijst men naar de jeugdzorg, met psychische problemen naar de GGZ. En wat nou als je beide hebt? Dan pas je dus eigenlijk nergens echt.

Er zijn meer plekken nodig die op de jongeren zijn afgestemd in plaats van dat de jongeren bij een plek moet passen. Dergelijke plekken zijn er wel maar daar worden daar niet veel jongeren geplaatst. Dit heeft allemaal met geld te maken. Deze plekken zijn duurder.

In de praktijk is de scheidingslijn in iemands leven vaak ook helemaal niet zo duidelijk. Veel heeft met elkaar te maken. Bijvoorbeeld: je wordt als kind verwaarloosd. Dan kan bij sommigen preventieve hulp al veel kunnen doen. Maar op dat vlak is juist heel veel wegbezuinigd. Hoe langer je verwaarloosd of mishandeld wordt, hoe groter vervolgens de kans op psychische problemen waardoor je ook weer bepaald gedrag, dat als moeilijk wordt verstaan, kunt gaan vertonen. Als je dan de verkeerde of zelfs helemaal geen hulp krijgt is er weer de kans dat je eerder naar drank of drugs grijpt.

En dan hebben we tegenwoordig ook nog malafide bedrijven die door ondernemers gestart worden om geld te verdienen maar waar veel jongeren of kinderen niet bij geholpen zijn! Gemeenten hebben vaak helemaal geen antwoord op zulke bedrijven. Ze hebben er geen zicht op maar ook geen verstand van. Ook zij denken puur vanuit geld en potjes die te verdelen zijn.

Het Vergeten Kind is een campagne gestart en heeft een petitie gelanceerd om onnodig leed van uit huis geplaatste kinderen te voorkomen. Supergoed en ik roep dan ook iedereen op om de petitie te tekenen. Het verhuizen is niet nieuw. Ik ben als kind en jongere 17 keer verhuisd maar in plaats van dat we de hulp, in de ruim 20 jaar dat we nu verder zijn, beter hebben gemaakt is het alleen maar slechter geworden door de marktwerking.

Ik ken overigens beide kanten: die van jongeren en die van hulpverlener. Als jongere heb ik ruim 130 hulpverleners gehad en was mijn mening dat de meesten me niet hielpen. Als hulpverlener zie ik hoe hard de meeste collega’s op de werkvloer hun best doen, met hun hart werken en hoeveel strijd er is achter de schermen – juist voor de jongeren – maar hoe ze steeds maar weer tegen een muur aanlopen omdat bijna alles om geld draait in plaats van de kinderen en jongeren.

Het is ook niet voor niets dat steeds meer hulpverleners overspannen thuis komen te zitten en we echt mensen te kort komen. Mijn conclusie is dat de jongeren en hulpverlener op de werkvloer beiden de dupe zijn van een systeem wat marktwerking heet!

Laten we ook niet vergeten dat er in de maatschappij ook veel vooroordelen zijn die het niet makkelijker maken. Jongeren die gedrag vertonen dat als probleem wordt ervaren lopen ook tegen veel onbegrip aan. Als je eenmaal dat stempel hebt dan hebben veel mensen al een bevoordeeld beeld van je. Denk bijvoorveeld aan alle protesten in wijken als er ergens een leefgroep in ‘hun’ wijk komt.

Hokjesdenken en vooroordelen zijn funest voor deze kinderen en jongeren. Ik word nu geprezen om dezelfde dingen waar ik eerder het stempel ‘probleem’ door kreeg. Al met al hebben we een totale omslag nodig in beleid, politiek maar ook in onze denkwijze als maatschappij als het om onze kinderen en jongeren gaat.