Verdwaald op de FashionWeek

‘Wie zijn jullie?’ Vraagt een meisje met een strik op haar hoofd en een plastic rokje dat op een paraplu lijkt (zonder steel…). ‘Wij hebben een blog en schrijven stukjes. De Suikermeisjes heet het!’ antwoordt Mandy enthousiast. ‘Ja, maar we schrijven niet over fashion. We schrijven over soa-klinieken bijvoorbeeld!’ vul ik aan. Inmiddels is Mandy dit van me gewend en kijkt hier niet meer van op.

Het meisje bekijkt ons. Eerst onze schoenen en langzaam naar boven. Toen ik de deur uit ging, vond ik nog dat ik er leuk uit zag. Naast het paraplu-meisje voel ik me saai en ongemakkelijk. ‘Hoeveel volgers hebben jullie op Insta?’ vraagt het parapluutje. ’67’ Hoor ik Mandy antwoorden. ’67.000? Oh, dat is niet slecht! Net begonnen?’ We knikken.

Het parapluutje loopt verder en mengt zich tussen al het andere plastic dat zich bevindt in het gezicht van een jongeman in pak. Hij ziet er eng uit. Alsof hij weer 12 wil lijken. Hij glanst en beweegt zijn hoofd slechts in slow-motion. ‘We werden zojuist op 66,933 meer volgers geschat dan we daadwerkelijk hebben en ze was nog steeds niet onder de indruk!’ lacht Mandy. We kijken om ons heen. Zien veel vrouwen met weinig kleren en veel mannen met veel make-up wanneer we door de menigte naar de bar lopen.

‘Hebben ze hier iets anders dan het modellen-dieet?’ fluister ik naar Mandy als we wachten op de barman. ‘Wodka en cocaïne toch?!’ zeg ik. ‘Wodka-tampon bedoel je zeker?’ lacht ze terug.

De toon is gezet. Als we ons niet kunnen mengen tussen deze vreemde siervogels kunnen we deze beter kortwieken. Ik bestel twee fancy drankjes en vraag aan de jongen achter de bar of je ook meteen een teiltje bij je bestelling krijgt. Hij begrijpt het niet maar gelukkig vult Mandy mij meteen aan. ‘Het overgeven doen we synchroon in de wasbak. Er zitten toch geen stukjes in want ik heb al drie weken niet gegeten! Kan hier gewoon!’ We lachen. Als enigen.

Omdat we ons net zo comfortabel voelen als de outfits er uit zien, verbloemen we onze onzekerheid met harde grappen waarin de modellen de sigaar zijn.Of, de sigaret in hun geval want die zijn dunner. We grappen ons oppermachtig in een zelf gecreëerd fictief universum waarin ‘kots&coke’ centraal staan. Het ene vooroordeel na het andere wordt zorgvuldig bij het juiste model gezocht en we lachen hard.

Dat lachen wordt abrupt onderbroken als Kim Feenstra naast ons aan tafel komt zitten. Ze heeft zojuist de show van Tony Cohen gelopen en snakt naar een berg eten en een lekker glas wijn. Een paar minuten laten wordt haar honger gestild. Ik ben jaloers op hoe Kim eet. Ze eet als een beest maar door haar mooie verschijning ziet het er chique en elegant uit.  Kim eet prachtig. Mandy en ik kijken elkaar aan. We zijn een poosje stil.

‘Op onze 67 Instagram volgers dan maar?’ fluistert Mandy  en steekt haar glas naar me uit. Met schaamrood op mijn kaken klink ik het glas en blijf naar Kim Feenstra kijken. Ze lacht met wat andere bloedmooie modellen, die allen met een bord eten en een volle mond zijn aangeschoven.

Deze column verscheen eerder op De Suikermeisjes. Volg De Suikermeisjes ook op  Instagram.