© cc-foto: Jan Ubels
© Joran
Wat overblijft is de leegte, de leegte in je huis, iedere keer weer als je over die drempel gaat, iedere plek is bijzonder, je intieme momenten, herinneringen, Job was overal en prominent aanwezig. Dat is moeilijk, dat voel je, alles ademt immers nog Job. Het verdriet kan niemand wegnemen nu en dat kan ook niet. Juist in die leegte ontmoet je Job, iedere keer weer. Gun jezelf dat verdriet dat omgekeerd evenredig is aan de liefde en genegenheid tussen jullie en de bijzondere band die zal blijven. Het is nog maar zo kort geleden. Het zal nooit wennen maar eens komt de tijd dat hij in jullie hart meereist, om samen met jullie het mooie noorderlicht kan aanschouwen. Eigenlijk is er niets te zeggen, ineens lijken woorden zo betekenisloos. Want wat betekenen woorden nog op het moment van 'onbeschrijfelijk verdriet!
Annemarie Ik ben er van overtuigd, dat hoe Job - zo ken ik hem - was, jouw en Robs verdienste is. Wat heeft dat kind geboft! Wat heeft dat kind geleefd. Wat heeft dat kind betekend. Dat de wet van traagheid maar heel lang z'n werk mag doen.
Geef een reactie, staat er boven een wit vlak, bij een bericht dat er in hakt. Eigenlijk wil ik dat niet. Ik maak regelmatig een praatje met mijn zoon, die gisteren alweer 27 zou zijn geworden. Schuin tegenover hem ligt mijn pleegvader, om de hoek mijn surrogaatmoeder, aan de andere kant oma en om hem heen een gemeenschap die ik ondertussen van naam ken. Mijn schoonvader komt misschien een stukje verderop terecht, die vindt het wel een gezellig idee dat ik af en toe even tegen hem aan kom zeuren. Ik laat nooit wat achter, ik weet niet goed waarom. Er is een Joods deel waar ik ook altijd even stil kom zijn, het blijft een onvoorstelbare gedachte dat die families helemaal niet meer bestaan. Daar zie je links en rechts een steentje op een steen liggen, en elke keer vraag ik me af waarom ik dat niet doe, maar ga toch altijd weer weg zonder een spoor na te laten. Hier wil ik toch even een steentje neerleggen. Gewoon, om te laten weten dat ik geraakt ben en meeleef.
Sterkte, Annemarie en Rob met het verwerken van het overlijden van Job. En bedankt voor al die verhalen over het wel en wee met jullie prachtige kind.
Voor wat troost, de muziek van de Ierse Luka Bloom. Van de cd Head and Heart, nr. 4 maar vooral ook nr. 9, 'And we love You so'. Zijn stem en muziek zijn zacht en vriendelijk, luister maar, voor jullie Ster aan de hemel. Take care.
Wat een gat, wat een leegte is daar geslagen! Adembenemend. (Sorry voor de bijbetekenis in dit geval.) De nagedachtenis aan Joran, hoe hij was, in het leven stond, sterkt jullie. Veel moed toegewensd. Johan .
Je hebt ons bij Joop op een prachtige manier betrokken bij het wel en wee van jullie lieve Job. Dank je wel daarvoor. Veel sterkte voor jou en Rob om het verlies van dit mooie kind te dragen.
Erg aangrijpend en hier leven we met jullie mee. Gecondoleerd met dit enorme verlies en ik hoop dat er ergens een lichtpuntje zal zijn voor jullie.
Lieve Annemarie, wat verdrietig. mag het jullie tot troost zijn dat ik altijd genoot van jullie wedervaren, Altijd een warm gevoel na lezing, dank! en sterkte!