Joop

Verdrietig

Opinie

•

28-11-2021

•

leestijd 2 minuten

•

85 keer bekeken

•

cc-foto: Jan Ubels

Vrijdagnacht brachten we je met de auto naar het ziekenhuis. Je had griep, het leek beter te gaan, maar opeens was je vreselijk benauwd.

Job (17) is door een chromosoomafwijking verstandelijk en lichamelijk gehandicapt.

Het is een warme zomerdag. We fietsen door de Ooijpolder, jij zit met je rolstoel voorop. “Zie je die donkere lucht, Job?” Jij kijkt omhoog. Ik vraag je wat dat betekent, die zwarte wolken. “Regen.” “En wat moeten we dan doen?” “Snel naar huis!” Ik moet harder fietsen, zeg je. “We moeten naar binnen, mama.” Je fladdert met je armen, je haren wapperen in de wind, je lacht. “Sneller!”

Het is een spel, zoals alles voor jou een spel is. Het leukste komt als we het net niet halen. De regen valt met bakken uit de lucht en we worden zeiknat. Thuis droog ik je af, je vindt die aandacht heerlijk en haalt je handjes over mijn hoofd. “Mama heeft natte haren.”

Dit is wat jij doet: alles leuk maken. Regen is leuk. Nat worden is leuk. Afdrogen is leuk. Als ik me slecht voel, als de dag te druk was, als er iemand onaardig tegen me heeft gedaan, als ik me zorgen maak over de toekomst met jou, hoef ik maar tegen je aan te kruipen en mijn gemoed wordt milder.

Zelfs bezoeken aan het ziekenhuis vind je leuk. De zorgen om jouw kromme rug krijg je niet mee. Alles is gezellig. Met papa en mama naar de dokter. Aandacht. Een arts die aan je friemelt. Daardoor leek alles altijd minder erg. We trokken ons op aan jou.

Vrijdagnacht brachten we je met de auto naar het ziekenhuis. Je had griep, het leek beter te gaan, maar opeens was je vreselijk benauwd.

Longontsteking. Dat woord was de donkere wolk die al jaren boven ons leven met jou hing. Een longontsteking zou je vanwege die slechte longen weleens niet kunnen overleven.

De dokters, de verpleegkundigen, papa en mama – allemaal trapten we zo hard mogelijk om je op tijd binnen te krijgen. Maar de hemel barstte open. Anderhalve dag later was je dood.

Niemand lachte. Toen we thuiskwamen, wilde ik tegen je aankruipen en huilen. Je zou je armen om me heen slaan en vragen waarom ik verdrietig was. “Omdat mijn zoontje vandaag is overleden, liefie.” “Stil maar lieve mama, alles komt goed.”

Job, die eigenlijk Joran heette, is overleden op 21 november in de armen van Annemarie en Rob.

Meer over:

opinie, leven

Praat mee

Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.

Reacties (10)

Sorteren op:

Minoes&tuin29 nov. 2021 - 11:37

Wat overblijft is de leegte, de leegte in je huis, iedere keer weer als je over die drempel gaat, iedere plek is bijzonder, je intieme momenten, herinneringen, Job was overal en prominent aanwezig. Dat is moeilijk, dat voel je, alles ademt immers nog Job. Het verdriet kan niemand wegnemen nu en dat kan ook niet. Juist in die leegte ontmoet je Job, iedere keer weer. Gun jezelf dat verdriet dat omgekeerd evenredig is aan de liefde en genegenheid tussen jullie en de bijzondere band die zal blijven. Het is nog maar zo kort geleden. Het zal nooit wennen maar eens komt de tijd dat hij in jullie hart meereist, om samen met jullie het mooie noorderlicht kan aanschouwen. Eigenlijk is er niets te zeggen, ineens lijken woorden zo betekenisloos. Want wat betekenen woorden nog op het moment van 'onbeschrijfelijk verdriet!

1 Reactie

Minoes&tuin29 nov. 2021 - 11:39

te kunnen aanschouwen!

0 Rapporteren

Zandb28 nov. 2021 - 18:01

Annemarie Ik ben er van overtuigd, dat hoe Job - zo ken ik hem - was, jouw en Robs verdienste is. Wat heeft dat kind geboft! Wat heeft dat kind geleefd. Wat heeft dat kind betekend. Dat de wet van traagheid maar heel lang z'n werk mag doen.

pahan28 nov. 2021 - 17:47

Geef een reactie, staat er boven een wit vlak, bij een bericht dat er in hakt. Eigenlijk wil ik dat niet. Ik maak regelmatig een praatje met mijn zoon, die gisteren alweer 27 zou zijn geworden. Schuin tegenover hem ligt mijn pleegvader, om de hoek mijn surrogaatmoeder, aan de andere kant oma en om hem heen een gemeenschap die ik ondertussen van naam ken. Mijn schoonvader komt misschien een stukje verderop terecht, die vindt het wel een gezellig idee dat ik af en toe even tegen hem aan kom zeuren. Ik laat nooit wat achter, ik weet niet goed waarom. Er is een Joods deel waar ik ook altijd even stil kom zijn, het blijft een onvoorstelbare gedachte dat die families helemaal niet meer bestaan. Daar zie je links en rechts een steentje op een steen liggen, en elke keer vraag ik me af waarom ik dat niet doe, maar ga toch altijd weer weg zonder een spoor na te laten. Hier wil ik toch even een steentje neerleggen. Gewoon, om te laten weten dat ik geraakt ben en meeleef.

kvi28 nov. 2021 - 17:22

Sterkte, Annemarie en Rob met het verwerken van het overlijden van Job. En bedankt voor al die verhalen over het wel en wee met jullie prachtige kind.

Petra Privacy28 nov. 2021 - 16:57

Voor wat troost, de muziek van de Ierse Luka Bloom. Van de cd Head and Heart, nr. 4 maar vooral ook nr. 9, 'And we love You so'. Zijn stem en muziek zijn zacht en vriendelijk, luister maar, voor jullie Ster aan de hemel. Take care.

johannn228 nov. 2021 - 13:48

Wat een gat, wat een leegte is daar geslagen! Adembenemend. (Sorry voor de bijbetekenis in dit geval.) De nagedachtenis aan Joran, hoe hij was, in het leven stond, sterkt jullie. Veel moed toegewensd. Johan .

Geen328 nov. 2021 - 13:43

Je hebt ons bij Joop op een prachtige manier betrokken bij het wel en wee van jullie lieve Job. Dank je wel daarvoor. Veel sterkte voor jou en Rob om het verlies van dit mooie kind te dragen.

EUpiet28 nov. 2021 - 13:12

Erg aangrijpend en hier leven we met jullie mee. Gecondoleerd met dit enorme verlies en ik hoop dat er ergens een lichtpuntje zal zijn voor jullie.

gravin228 nov. 2021 - 13:07

Lieve Annemarie, wat verdrietig. mag het jullie tot troost zijn dat ik altijd genoot van jullie wedervaren, Altijd een warm gevoel na lezing, dank! en sterkte!