Verbale agressie lokt lichamelijk geweld aan

Hoe is Eric Lucassen in godsnaam aan een verkiesbare plaats gekomen? Over deze vraag verschijnen de laatste dagen steeds meer bespiegelingen, waarbij het hele Nederlandse politieke bestel aanbod komt. Mete name de minder progressieve opiniemakers proberen de kwestie brééd te zien.

Op zondagmiddag 14 november nog verklaarde Syp Winia in het programma Buitenhof, dat ook in linkse partijen vaak heibel ontstond over kamerleden. Hij slaagde er echter niet in een vooruitstrevende ontmaagder van pupillen aan de vergetelheid te ontrukken. Hij moest het doen met de next best, ter linkerzijde, Wijnand Duyvendak van GroenLinks.

Met dit alles wordt aan de kern voorbijgegaan. Het is helemaal niet verwonderlijk dat hardhandige types opduiken juist in de PVV. Dat heeft zelfs niets te maken met Geert Wilders falend personeelsbeleid. Het komt niet door de organisatie van de partij of het geldende leidersbeginsel, het komt door toon en karakter.

De PVV en Geert Wilders bedrijven verbale agressie. Haar parlementariërs doen weinig aan redeneren, betogen en bewijzen, nee zij proberen hun boodschappers te besmeuren, ze geven ze een soort dna-douche die is het makkelijk maakt om ze blijvend te identificeren. Die tegenstanders zijn dhimmi, ze zijn knettergek, ze zijn tuig. De PVV onderscheidt zich door schelden, door harde woorden, door verbale agressie. Niet dat daar in principe iets tegen is. Nederland is een vrij land en je mag je tegenstanders voor van alles en nog wat uitmaken. Allemaal tot je dienst.

Maar het heeft wel een nadeel.

Wie om zich heen een cultuur schept van verbale agressie, trekt daarmee bewonderaars aan die ook de lichamelijke agressie niet schuwen. Zo’n Lucassen zit naar de televisie te kijken. Hij hoort dat allemaal van “dhimmiu”, van “tuig”, hij knikt bewonderend, als de leider in het parlement een vrouw beledigt die na door de taliban te zijn ontvoerd en verkracht, daarop met naar zijn idee onvoldoende haaat reageert. Hij denkt: “Dat is mijn man. Bij hem wil ik horen”. Hij komt op gesprek bij Geert Wilders. Geert voelt bij deze kandidaat de agressie aan die in hemzelf ook leeft, maar die hij alleen vanaf een spreekgestoelte tot uiting brengt. Die Lucassen, dat is ook zíjn man. Hij geeft hem een verkiesbare plaats.

En nou zijn de poppen aan het dansen.

Dat is alles. Geloof mij, dit gaat vaker gebeuren. En alleen bij de PVV.

Omdat het de PVV is.

Die partij heeft een probleem, ons politieke systeem niet.