Hoe werkt radicalisering? Wat beweegt terroristen tot hun vreselijke daad? Kunnen we radicalisering oplossen door te begrijpen wat er mis gaat? In het privéleven van terroristen, maar ook in de samenleving? Begrip zou kunnen helpen om tegenwicht te bieden aan radicalisering. Aan de andere kant kan aandacht besteden door media aan het leven van aanslagplegers ook snel neigen naar pervers voyeurisme. Tel daarbij op dat de omschrijving ‘het was zo’n gewone jongen’, van iedere ‘gewone jongen’ een verdachte maakt en de cirkel is rond.
Toch is het soms de moeite waard om het verhaal te vertellen.
Donderdagavond mocht de vader van één van de aanslagplegers uit Parijs zijn verhaal doen aan tafel bij Humberto Tan. Tan ondervroeg hem onder meer over het radicaliseringsproces van zijn zoon. De vader vertelde uitgebreid van alles te hebben geprobeerd om zijn zoon te behoeden voor radicalisering, maar dat het hem uiteindelijk niet is gelukt is duidelijk. Wel wist hij te voorkomen dat zijn zoon uitreisde naar Afghanistan en naar Jemen. Om ook een ander beeld te schetsen van de islamitische Arabische wereld nam hij hem mee naar Egypte en Dubai, maar het mocht uiteindelijk niet baten. De jongen was compleet in de greep van de radicale islam. Uit naam daarvan doodde hij in november 2015 onschuldige Bataclan-gangers. Zelf kwam hij daarbij ook om het leven.
De andere kant van de medaille is de publicatie van een fragment uit een brief die terreurverdachte Salah Abdeslam vanuit de gevangenis aan een vrouw schreef. Daarin schrijft Abdeslam onder meer dat hij zich niet schaamt voor wie hij is en dat hij niet geadoreerd wil worden. “De enige die het waard is om te adoreren is Allah, de Heer van het universum”, aldus Salah Abdeslam. De terreurverdachte zich in afzondering opgesloten in Parijs. Verondersteld wordt dat hij zich in het Stade de France had moeten opblazen in november 2015. Zijn bomgordel werd later in een prullenbak teruggevonden. De publicatie van het fragment voegt helemaal niets toe aan wat men al weet van Abdeslam.