Uw aandacht voor het volgende

De geschiedenis hangt van toevalligheden aan elkaar.

Mijn nieuwjaars-column gaat over het toevallige verschijnsel dat zich bij de Amerikaanse president George W. Bush uitgerekend op de avond voor de terroristische aanslagen van 11 september de eerste symptomen van impotentie voordeden. Het is nadrukkelijk niet mijn bedoeling hiermee een verband te suggereren tussen presidentiële impotentie en de onbezonnen Amerikaanse invasie van Irak in 2003. Deze rampzalige oorlog werd breed gedragen door Amerikaanse politici: Democraten als Joe Biden en Hillary Clinton stemden voor het gebruik van geweld.r Sommige mensen vinden Amerika daarom een achterlijk, oorlogszuchtig land, dat in zijn eentje een grotere bedreiging voor de wereldvrede vormt dan Rusland en China bij elkaar. Ik behoor tot dit kamp, maar daar gaat het niet om, we focussen op de eerste verschijnselen van impotentie bij George W. Bush aan de vooravond van 11 september 2001.

Een gewone maandagavond was het. Sinds ze in januari 2001 het Witte Huis betrokken, ontwikkelden George en zijn vrouw Laura om een of andere reden de gewoonte op maandag vroeg naar bed te gaan. Niet zelden werd er dan gevreeën, ook deze keer ging het die kant op, totdat de president zich op een intieme manier geconfronteerd zag met de vergankelijkheid van al wat leeft en bloeit. Normale mannen nemen na zo’n ervaring meestal een goede vriend in vertrouwen, maar George W. Bush was geen normale man: hij was president en opperbevelhebber van het leger van het machtigste land op aarde. In een dergelijke positie kan ieder vertoon van zwakte miljarden mensen de armoede of de dood injagen, je kunt letterlijk niemand vertrouwen wanneer je zoveel macht hebt, en bent gedwongen je kwetsbaarheid in stilte te dragen.

Dit deed de president. Alsof er niets gebeurd was, las hij de volgende ochtend een groep schoolkinderen voor in een klaslokaal te Florida. Op een gegeven moment, u kent de beelden waarschijnlijk, fluisterde een medewerker iets in Bush’ oor. Twee dagen later stond het Amerikaanse staatshoofd op de rokende puinhopen van het World Trade Center in New York. “Ik hoor jullie, de wereld hoort jullie, en de mensen die dit hebben gedaan zullen snel van ons horen”, riep hij door een megafoon tegen woedende omstanders. In de bange uren na de terroristische aanvallen betoonde Bush zich koelbloedig; “Jongens, dit is waarvoor ze ons betalen, aan de slag..”, begon hij nuchter aan zijn eerste crisisoverleg. Voor historici blijft het gissen naar wat er destijds werkelijk in het hoofd van de president omging, gezien de ernst van de situatie en de mogelijke geopolitieke consequenties is het echter onwaarschijnlijk dat hij dikwijls aan zijn beginnende seksuele dysfunctie dacht.

Wat heeft u hieraan? Niets, de geschiedenis hangt van toevalligheden aan elkaar, u had de afgelopen minuten ook anders kunnen besteden. Mijn doel was echter het voortdurende oorzaak-gevolg-geratel in uw kop even te doorbreken. Deze manier van denken wordt ons door het moderne leven ten onrechte opgedrongen, voor 2024 wens ik u daarom een prettig onsamenhangend hoofd.