Hulp Rode Kruis ingeroepen om op scholen honger onder arme leerlingen te bestrijden
Tygo in de psychiatrie: met de DSM is niks mis, met het gebruik wel
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (15)
Het auteur geeft blijk meer in een systeem te geloven dan in de deskundige zelf. Het systematische benadering is enkel het begin van het onderzoek, het eindstuk met de diagnose ligt in het hand van de deskundige. Hij heeft het laatste woord - zou hij ook het DSM opzij kunnen laten liggen indien dit zijn goede beoordeling is. Protocollen zijn bedoeld om geld voor de verzekreraars te kunnen sparen, het neoliberaal economisch model. Tenslotte gezondheidszorg waarop steeds bezuinigd wordt kan nooit perfectionistisch werken, voor het laatste moet geld in gestoken worden.
Ik heb het idee dat er steeds meer aan de opleidingen schort, aan kennis dus! En daarmee aan zorgvuldigheid.
Natuurlijk kan een diagnose via de DSM te kort door de bocht zijn en daardoor schade veroorzaken. Maar als dat gebeurt, dan is dat de verantwoordelijkheid van een psychiater. En dan moet je je ook eens afvragen hoe het had uitgepakt als die psychiater niet die houvast had gehad die de DSM hem bood. Zou dat dan echt zoveel beter zijn geweest? De DSM biedt structuur en is daarmee ook een soort vangnet om fouten zoveel mogelijk te voorkomen. Lijkt mij.
GGZ is in mijn optiek teveel een bedrijf. Patiënten een nummer en de werknemers zitten vast aan protocollen en regels. Zoals in alle zorg. Ook zijn er te veel mensen werkzaam in de GGZ die wel hulp wíllen verlenen maar tegelijkertijd een schouderklopje willen. Of die maar een studierichting hebben gekozen, waarbij ze misschien twijfelden tussen bijv. Economie, Geschiedenis en Psychologie..Ik wil hiermee zeggen: Hulpverlening, psychologie, het moet je passie zijn en niet een tweede of derde keus studierichting. En dan de DSM, een goed maar veel te ingewikkeld hulpmiddel... Samengevat: In een wereld waar steeds meer verwarde, beschadigde, getraumatiseerde en psychisch overbelaste mensen bij komen moet de GGZ minder zakelijk, meer menselijk, eenvoudiger en met de juiste mensen op de juiste plek.
Het echte probleem mooi samengevat door Petra van Rij: (“ GGZ is in mijn optiek teveel een bedrijf. Patiënten een nummer en de werknemers zitten vast aan protocollen en regels. Zoals in alle zorg. ”) Het zorg is te veel een bedrijf geworden waardoor deze industriële benadering van de patiënten. Neoliberalisme ten top.
Goed artikel. Instrumenten hebben hun beperkingen maar het gaat vooral om degene die het instrument gebruikt. Veel van de problemen in zorg, GGZ, onderwijs en overheid gaan om kleine dingen. Vaak managementvraagstukken. Zoals Jason in de docu. Het gaat niet om het instrument maar hoe kan iemand 13 labels krijgen en 103 hulpverleners. Dan moeten alle alarmbellen afgaan want daar gaat iets in de krankzinnige omvang fout. Het instrument is van ondergeschikt beland. De kwaliteit van dit soort processen moet veel beter. De professional of medewerker moet duidelijk kunnen maken wat zijn conclusie is en waarom. De cliënt/patiënt/klant moet exact weten waar hij aan toe is. En moet nooit 13 labels en meer dan 100 hulpverleners kunnen krijgen. Ik zie het in mijn eigen omgeving weer gebeuren na een zelfmoordpoging en intake en diagnose duurt het 4 maanden voordat de behandeling start. Dat kan niet. En dat heeft niets te maken met geld of voldoende personeel. Dat gaat om goede planning. De schrijfster heeft gelijk met haar suggestie om het kind niet met het badwater weg te gooien. Maar om de GGZ op een kwalitatief hoger niveau te brengen zijn stevige ingrepen nodig. Die meer pijn doen dan het ter discussie stellen van het model.
DSM mag rustig ter discussie gesteld worden, inclusief het gebruik ervan. Ik heb het in mijn directe omgeving meegemaakt dat er bij iemand een totaal verkeerde diagnose werd gesteld, omdat er ergens in het organogram ('beslisboom') een verkeerde afweging gemaakt en daardoor een verkeerde 'afslag' was genomen. Het gevolg was een totaal verkeerde behandeling met ernstige gevolgen. Tijdens het gesprek waarin de kliniek excuses maakte werd eerlijk gezegd dat het vaker voorkomt. Daarom mogen zowel het model als het gebruik ervan én de psychiatrie zelf best ter discussie staan. Of gaat het niet om het belang van de patiënt?
@ Middenman Jij schrijft: Of gaat het niet om het belang van de patiënt? Volgens jou niet blijkbaar, want je stelt het instrument ter discussie niet de behandeling.
@DaanOuwens - Dat schrijf ik niet. Ik vind dat in het belang van de patiënt alles ter discussie moet kunnen staan als dat nodig is. Als je bij voorbaat vindt dat een instrument niet ter discussie mag staan dan kan dat in strijd zijn met het belang van de patiënt. Net zoals de behandeling en behandelaar ter discussie mogen staan als ze niet goed genoeg voor de patiënt zijn.
@Middenman, met alle respect, gelooft u in een ideale wereld mede omdat het regel uit de praktijk is dat altijd een zekere percentage van onsuccesvolle situaties zich doet voorkomen ook in het geval van geen fouten kunnen vaststellen. Ben ik het met u eens dat discussie moet er altijd zijn omdat dit de hoeksteen van onze democratische samenleving is.
Duidelijk. De DSM is er omdat het vakgebied graag een modelmatige indeling wil, niet omdat de DSM een betrouwbare en valide modellering is. Zoals de helderziende graag met tarotkaarten werkt.
("Stop de discussie of de DSM een goed middel is of niet.") Onbegrijpelijke stelling omdat het neerkomt op ophouden van de wetenschapelijke discussies en onderzoeken. Deze discussies zijn echter het ruggegraat van het wetenschap en het zou voorbeeld van zuiver obscurantisme zijn indien wij ermee zouden moeten stoppen. Een beroemd professor in een groot Duitse Universiteit begon ooit zijn college met: "Wij moeten ons goed indenken dat de regels (protocollen) van gisteren zijn de fouten van heden". Zijn college ging over de nieuwe wegen door vernieuwde onderzoeken en discussies.
Heel goed stuk. Niks tegen in te brengen. Vraag is of het programma van Tygo niet vooringenomen is. Als het doel is: misstanden aantonen, dan ga je maar al te makkelijk alles zien als een misstand. Je loopt het risico om te snel te denken: labelen is slecht, de DSM labelt, dus de DSM is slecht. En in hoeverre kun je dat vaststellen op basis van een beperkt aantal persoonlijke casussen die natuurlijk zijn uitgekozen om aan te tonen dat er iets mis is (of worden ook zaken getoond waarin een patiënt zeer positief is over zijn diagnose en behandeling?) Terwijl Braun de vinger op de juiste zere plek legt: het gaat om het toepassen van DSM, niet om het instrument zelf.