De witte tranen van Rosanne Hertzberger
Tussen 'Eigen schuld' en sociaal naïef
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (23)
Een zeer goede uitleg, duidelijk scherp en to the point. Ik zie de hele probleemstellig echter in groter verband. Je noemt jouw onrendabelen dapperen die het prima redden, geef me eens een voorbeeld? Besef dat ook jij van de een op andere dag onrendabel kan worden, althans erkend onrendabel want misschien ben je het al. Het wrange is dat onrendabel zijn wordt afgemeten aan inkomen. Iedere dag lezen zij de voor hen onvoorstelbare hoeveelheid euro's aan inkomen die kennelijk rendabelen zich kunnen toeeigenen. Hierdoor komen er steeds meer niet willers zoals jij ze noemt en geef ze eens ongelijk, want als er een rechtvaardiger verdeling zou zijn dan hoeft niemand meer jaloers te zijn op de niet willers die alsmaar niets doen, elke dag vakantie immers. Onze welvaart is niet te danken aan het aantal menselijke arbeidsuren, maar aan technologische vooruitgang, wat ieder de mogelijkheid geeft minder arbeidsuren te werken. Dan moeten we eerst verlost worden van hen die een rechtvardige vedeling in de weg staan. Wie dit zijn mag je zelf invullen. Ik weet zeker dat je er wel uitkomt.
Goed stuk. En ben het er grotendeels mee eens. In de laatste alinea schiet de schrijver echter uit de bocht door te stellen dat de PvdA de kar te trekt voor de niet-willers. Ging het niet om een reportage van de heer van Dam? Is het niet zo dat van Dam zich nadrukkelijk afzet tegen het - in zijn ogen - harde sociale beleid van de PvdA? Het historisch verband tussen de persoon van Dam en de partij wordt hier volgens mij onterecht misbruikt om de PvdA in zijn geheel in de "sociaal naieve" hoek te plaatsen.
Van Ophoven en Van der Horst schetsen overtuigend wat het grote dilemma is van sociaal beleid: zodra de categorie 'behoeftigen' is omschreven en van hulp en rechten voorzien gaan ook minder behoeftigen zich de voordelen van die categorisering realiseren en er naar staan. Het is jammer dat de critici alleen maar de gezindheid van v.O. en VdH. in twijfel trekken en niet op het probleem in gaan. In de jaren zeventig had men (ook ik) veel kritiek op de christelijke liefdadigheid die deze problematiek nog enigszins in de klauwen hield dankzij de kleinschaligheid en de inzet van grote hoeveelheden controlerende dames. Nu hulp en bijstand langs bureaucratische weg wordt verleend is het veel moeilijker om onderscheid te maken. Toch is het nodig dat te doen: niet alleen omdat we de belastingcenten daar terecht willen laten komen waar ze nodig zijn, maar ook omdat misbruik iedereen demoraliseert (vooral ook de misbruiker zelf) en uiteindelijk de solidariteit erodeert. Wat mij steeds verbaasd is dat de PvdA voor van alles en nog wat verantwoordelijk wordt gehouden, terwijl juist die partij geprobeerd heeft slimme oplossingen voor dit dilemma te vinden. (Ik ben overigens lid van een andere partij) Kijk bijvoorbeeld naar de Melkertbanen. Dat veel van de goede door Paars ingezette experimenten de nek is omgedraaid door de Fortuynisten, en de slechte overbleven valt toch de PvdA niet euvel te duiden.
Ik vind dit een misselijk makende en voorspelde reactie van de huidige voorhoede van de PvdA. Marcel van Dam begint met te zeggen dat wie kan, niet aan zijn lot over gelaten moet worden maar geactiveerd moet worden. In dit geval hebben we het over de wel kunners. Wat ik laag vind is dat van Dam door deze moderne PvdA coryfee weer weggezet wordt, en wat mij betreft hiermee ook die groep namens wie hij spreekt, als sociaal naïef. Dit is hoe de PvdA omgaat met iemand die al zoveel meegemaakt heeft, kritisch is en die men eigenlijk zou moeten koesteren. Deze man wordt door de huidige regenten van de PvdA stelselmatig als niet relevant weggezet in plaats van naar hem te luisteren en dat stoort me in hoge mate
Silvia, ik ben het helemaal met je eens. Als het zo doorgaat hebben we controlekosten van één op één per burger. Teslotte moeten we allemaal werk behouden om niet als onrendabel weggezet te worden. Ik heb in mijn familie een sprekend voorbeeld wat een kosten worden gemaakt om een vermeende uitkeringsfraude van enkele duizenden euro,s op te sporen. Je gelooft gewoon niet water gebeurd. Het zaakje loopt nog in hoger beroep.
Misschien begrijp ik het stuk niet. Maar als ik het stuk wel begrijp en dít het standpunt is van de PvdA dan ga ik mijn lidmaatschap opzeggen. Laat ik beginnen met te zeggen dat de discussie zóóó ongelofelijk dom gevoerd wordt (sorry, ik ben op dit moment nogal boos). De schrijver hier én van Dam lijken niet begrepen te hebben wat er nou eigenlijk gezegd wordt (volgens mij) in 'Eigen schuld, dikke bult'. Volgens mij wordt daarin dus gezegd dat bv het 25 jarige meisje die ook in dit stuk als voorbeeld genomen wordt NIET KIEST voor haar slachtofferrol. Een slachtofferrol "neem je in" wanneer er bv teveel machteloosheid is geweest in de eerste jaren (en later). Andere kwaliteiten die de persoon óók heeft hebben dan niet de overhand en de persoon vervalt in de slachtofferrol. Om uit een slachtofferrol te komen is het dus handig om die mensen wat bij te leren en werk te zoeken voor ze dat aansluit bij hun 'kunnen'. Dáár ontbreekt het aan. Het ontbreekt aan de aandacht die nodig is om mensen hun kwaliteiten die ze hebben te laten gebruiken. Daar helpt ook zeker niet bij om groepen te maken als 'zwakkeren' en 'niet willers'. De echte groep 'niet willers' is net zo klein als de echte groep 'zwakkeren'!!! De schrijvers stopt nu weer een hele groep onder de 'niet willers'. Er is inderdaad een aanzienlijke groep die in de slachtofferrol zit en de schuld dus buiten zichzelf legt. Waarom daarvan niet begrepen dat ze dat niet voor hun lol doen!!?? Waarom niet begrepen dat het zou helpen als je die mensen niet alleen verplicht om een sollicitatiecursus te doen en te solliciteren, maar ook uit hun slachtofferrol begrijpt dat ze zich machteloos voelen en DUS niet echt het idee hebben dat ze kunnen slagen. Waarom dan niet bedacht dat je ze kan helpen door SAMEN met hen te solliciteren, ze voor te bereiden op een sollicitatie enz zodat ze de ervaring opdoen dat ze WEL kunnen slagen. Door ze ALLEEN te VERPLICHTEN zonder die broodnodige aandacht zadel je ze alleen maar op met nog meer falen!!! Het is WAAR dat mensen veel minder maakbaar zijn dan we graag van uitgaan. Maar het is NIET zo dat het geheel onveranderbaar of niet inpasbaar is. De discussie moet anders gevoerd worden. Niet meer vanuit de waardeoordelen als 'onrendabelen', 'zwakkeren' en 'niet willers', maar vanuit mogelijkheden, werkelijke mogelijkheden. Daarvoor zal je moet WILLEN begrijpen wat de uitzending 'Eigen schuld, dikke bult' nu eigenlijk werkelijk betekent. De interpretatie die Ophoven er nu aan geeft lijkt nergens naar. Sorry, ik ben nog niet over mijn boosheid heen. Zal aan mij liggen :)
Natuurlijk is het zo, en volgens mij is dat altijd zo geweest, dat oneigenlijk gebruik maken van de bijstand bestraft wordt. Daar is niemand het over oneens. Als de PvdA met dezelfde voortvarendheid de bankiers, politiechefs die teveel declareren, directeuren van woningbouwcorporaties en meer van dit soort bestuurders zou aanpakken zou dat bewondering en stemmen van hun natuurlijke achterban opleveren. De huidige bestuurders van deze partij presteren het keer op keer hun kiezers van zich te vervreemden. Alsof het afhankelijk zijn van een karige bijstandsuitkering, die qua hoogte de afgelopen 20 jaar fors op achterstand is gezet, een maatschappelijke erepositie is waar met man en macht moet voorkomen worden dat er oneigenlijk gebruik van wordt gemaakt. Mensen in de bijstand of het nou gaat om welkunners of niet kunners zijn wat mij betreft niet zielig maar hebben het verdomd moeilijk en moeten menselijk en met respect behandeld worden. Je kan je er veel bij voorstellen maar volgens mij kan je alleen uit ervaring spreken als je het zelf hebt meegemaakt. Ik ben iemand die gelooft in ervarend leren maar deze leerervaring laat ik liever aan mij voorbij gaan. De bijstand was ooit een vangnet maar is nu voorziening waar je uit moet zien te blijven.
Mooi verwoord van Erik van Ophoven. Prima column en fijn om te zien dat er na de Marcel van Dam show op deze site ook een kritische column wordt geplaatst. Wat Marcel van Dam doet is door middel van gegoochel met cijfers een schuldgevoel aanpraten bij de 85-90 procent van de bevolking die niet bij de 'onrendabelen' horen. Ik had een hele mooie column gevonden die het cijferwerk van Marcel stevig onderuithaalde, maar jammer genoeg kwam die niet door de censuur commissie.
Goed verhaal, net als met ontwikkelingshulp aan de derde wereld. We gaan er vanuit dat ze daar niets kunnen en zielig zijn, sturen ze een hoop eten waarmee ze net kunnen overleven en het probleem blijft bestaan. Laten we de mensen aansporen en helpen op eigen benen te staan. Dan blijven er genoeg middelen over om de échte onre>N
Ik ben bang dat Donner dit niet snapt. lees onderstaand stuk maar eens. Ik las net een stuk van Paul Ulenbelt: 'Arm kind' op de SP site. Hier is zijn tekst. Anna van Dijk loopt buiten in de zon. Ze eet een appel. Het klokhuis gooit ze achteloos weg. Het rolt naar de overkant van de straat. Een klein meisje pakt het klokhuis op en begint er van te eten. Anna loopt er bezorgt naar toe. Je eet toch niet van de straat? Het kleine meisje zegt zachtjes: ?Wij krijgen nooit appels. Dat kan mamma niet betalen en de juf op school zegt dat je veel fruit moet eten, omdat er veel vitamientjes in zitten. Anders wordt je ziek.? Anna schiet vol verdriet en denkt: ?Ja, voorlichting over eten en vitaminen krijgen ze wel, maar of ze het ook echt binnen krijgen? Wordt daar bij stilgestaan?? Anna en 300 anderen hebben hun verhaal over armoede laten optekenen in het boek 'Dit is onze stem tegen armoede' van Jan Razenberg. Stuk voor stuk aangrijpende verhalen over armoede in Nederland. Bij de behandeling van de begroting van Sociale Zaken en Werkgelegenheid legde ik minister Donner het verhaal van Anna voor. Zijn reactie: ?De situatie van het buurmeisje van Anna van Dijk kan geen maatstaf zijn voor de beoordeling van het systeem als geheel. Net zo min kunnen de resultaten van het geheel een rechtvaardiging vormen voor het onrecht van een individueel geval.? Eén op de drie eenoudergezinnen leeft in armoede. Eén op de tien kinderen (tot 17 jaar) groeit op in armoede. Zij worden onomkeerbaar in hun ontwikkeling geremd. Door de economische crisis zal het aantal verder groeien. Het buurmeisje van Anna is één van de 330.000 arme kinderen in Nederland. Het buurmeisje van Anna is dus niet alleen. Als een systeem zo veel arme kinderen voortbrengt kan dat systeem toch niet deugen? Anna, ik heb er bij stilgestaan. Maar er is meer voor nodig zodat alle kinderen krijgen wat ze nodig hebben.
Marcel van dam schreef weer een prachtig stuk die hier goed op aansluit.: 'Groepsvorming en het sociale kapitaal dat daarbij wordt opgebouwd, vinden hun evolutionaire oorsprong in een fundamentele behoefte aan zekerheid en veiligheid. Twee begrippen die in het Latijn nog in hetzelfde woord woonden: securitas. De paradox is dat naarmate de bestaanszekerheid groter is en de veiligheid beter is gegarandeerd, dus naarmate het sociaal kapitaal groter is, mensen zich lossere bindingen kunnen permitteren. De denkfout is gemaakt dat daardoor ook de behoefte aan bestaanszekerheid en veiligheid kleiner is geworden.' 'Sommige veranderingen in de samenleving zijn autonoom, waarvan de belangrijkste de technologische ontwikkeling en de daaraan gekoppelde welvaartstijging. De maakbaarheid van de samenleving kan worden gedefinieerd als de opdracht om de bestuurlijke en sociale infrastructuur zodanig aan veranderingen aan te passen, dat met behoud van algemeen aanvaarde normen en waarden bestaanszekerheid en veiligheid gegarandeerd blijven.' 'Dat proces is in het begin van de jaren tachtig ontspoord. De wereldeconomie stortte in, de schatkist raakte leeg en de werkloosheid liep op. Mede door de toename van het arbeidsaanbod van vrouwen duurde het 15 jaar om de volledige werkgelegenheid te herstellen.' 'Door de massawerkloosheid en bezuinigingen op de sociale zekerheid liep het geloof in een duurzame welvaart en het vertrouwen in gegarandeerde bestaanszekerheid een flinke knauw op. Door op alles te bezuinigen, ook op de bescherming van burgers tegen kleine criminaliteit en ernstige overlast, groeide het gevoel van onveiligheid. Dat was al aangetast door het toenemend gebruik van drugs, naast de massale toestroom van immigranten en de concentratie daarvan in oudere volkswijken.' 'Alsof de duivel ermee speelde, infiltreerde de filosofie van het neoliberalisme ? de gedachte dat zelfredzame burgers zonder ingrijpen van de overheid als vanzelf de beste manier van samenleven zouden genereren ? ook de Nederlandse politiek. Bezuinigingen op de verzorgingsstaat werden doel op zichzelf. De leidende gedachte werd: als we de burger verplichten voor zichzelf te zorgen, hoeft de samenleving dat niet meer te doen en kan de maakbaarheid van de samenleving worden uitbesteed aan de markt, en kan de bestuurlijke en sociale infrastructuur tot een minimum worden teruggebracht. Daarmee werd de belangrijkste functie van de overheid ondermijnd: het bieden van zekerheid en veiligheid. Met als noodlottig gevolg dat het vertrouwen in elkaar en de overheid op de glijbaan terechtkwam.' 'Het vertrouwen in de medemens, het parlement en de overheid bedraagt bij ons respectievelijk 45, 30 en 27 procent. In Scandinavië zijn die cijfers 67, 58 en 54 procent. (CPB, Hoe beschaafd is Nederland, 2009). De bestuurlijke elite is volkomen blind voor de relatie tussen het gebrek aan vertrouwen in elkaar en in de instituties, en de afbouw van de verzorgingsstaat. Premier Balkenende denkt zelfs dat we daar versneld mee door moeten gaan om verslapping tegen te gaan, zoals te lezen is in het kerstnummer van het weekblad Elsevier.' '35 tot 50 miljard moeten we gaan bezuinigen, gemiddeld zo'n 5000 à 7000 euro per huishouden. Want 'de staat moet kleiner om ruimte te bieden aan initiatieven van burgers en bedrijven. We moeten koersen op de eigen kracht van mensen, gezinnen en bedrijven (...) Je moet niet meteen zeggen dat mensen iets niet kunnen. We willen uitgaan van wat mensen wèl kunnen (...) Vooroplopen. De allerbeste willen zijn. In die context komen wij te leven.'' 'Het zijn de teksten waarmee na de val van de Muur de zegeningen van het neoliberalisme en de prestatiemaatschappij werden afgekondigd. Met hebzucht als belangrijkste drijfveer en de grootste economische crisis sinds de jaren dertig als resultaat.' 'Balkenende heeft van de crisis niets geleerd. Het alternatief, werken aan veiligheid, zekerheid en vertrouwen door versterking van de samenleving, komt niet bij hem op. Want 'lastenverhogingen vertragen de economie en zijn dus contraproductief'. Citaat uit de CPB-nota: 'Allereerst moet de gedachte dat een hoge belastingdruk de welvaart en het welzijn nadelig beïnvloedt naar het rijk der fabelen worden verwezen.'' 'Waar is het interview met onze minister van Financiën, de leider van de PvdA, om de visie van de minister-president naar de prullenmand te verwijzen?'
Hè hè, eindelijk weerwoord tegen Marcel van Dam. Ik kreeg na alle propaganda grote behoefte aan een tegengeluid. Er gaat een dwingende gelijkhebberigheid uit van De onrendabelen die me aan jaren 70-linksigheid doet denken. Een linksigheid die eigen verantwoordelijkheid maar vies vindt, die vindt dat alle zielige mensen hun situatie aan andere uitbuiters te danken hebben en nooit aan zichzelf. Waar was de wederhoor bij De onrendabelen? En waar was die bij Pauw & Witteman? Van Ophoven ziet het goed: er is een kleine groep échte niet-kunners die alle maatwerk en hulp nodig heeft die we hun kunnen bieden. Maar het is maatschappelijk onwerkbaar en naïef als je daarbij een paternalistische houding aanneemt. Vanuit goede bedoelingen mensen werk uit handen nemen en hun geld geven is niet slim: je stimuleert mensen pas als je ze prikkelt. En ja: dat betekent dwang, en ja: dan ga je niet uit van de goedheid van de mens, maar nou en? Uitgaan van de goedheid van de mens doe je maar thuis. Niet in Den Haag, en niet van belastinggeld graag. Beleid voeren op eigen verantwoordelijkheid, én ondertussen een goed vangnet onderhouden voor degenen die het echt nodig hebben - dat is pas werkbaar. Dat is pas links. Kom op PvdA, je nieuwe generatie moet dit kunnen.
Er is geen deugdelijk weerwoord mogelijk. Jouw schrijven 'Er gaat een dwingende gelijkhebberigheid uit van De onrendabelen die me aan jaren 70-linksigheid doet denken. Een linksigheid die eigen verantwoordelijkheid maar vies vindt, die vindt dat alle zielige mensen hun situatie aan andere uitbuiters te danken hebben en nooit aan zichzelf, etc.' zijn drogredenen en inhoudelijk slecht onderbouwd. Je komt mij over als iemand met een groot gebrek aan empathie en een vooringenomenheid die de gemiddelde neoliberaal niet zou misstaan. De realiteit bestaat namelijk uit schrijnende, keiharde en onweerlegbare feiten. Probeer alle door Van Dam's aangedragen feiten eens inhoudelijk te bekritiseren, gebaseerd op waarheidsvinding en uit betrouwbare bronnen. Ik ben benieuwd.
Een duidelijk weerwoord op Van Dam. Zelf heb ik als vrijwilliger te maken (gehad) met drie categorieën van 'onrendabelen'. 1. de 'echt onrendabelen' , degenen die ernstige geestelijke en/ of beperkingen hebben - hun opvang en ondersteuning vind ik meestal voorbeeldig. Het enige probleem is het tekort aan personeel, maar dat is meer te verklaren uit de snelle doorstroming ( ik zou het als professional vermoedelijk ook niet langer dan 5-7 jaar volhouden, en de beloning zou daarbij niet de voornaamste factor zijn) dan uit de te geringe inzet. 2. de 'ogenschijnlijk onrendabelen', gezinshoofden (meestal immigranten) die diep in de schulden zitten en dan de moed maar opgeven - 'ze' moeten maar zorgen voor de oplossing van de problemen: de gemeente, de schuldhulpverlening, de bank, jullie regering etc. Met wat rekenwerk is aan te tonen dat er wel licht aan het eind van de tunnel gloort, als de kinderen niet persé een gloednieuwe fiets hoeven te hebben, de Passat vervangen wordt door een Aygo, men niet voor de familie hoeft uit te pakken met een overvloedig feest en de prepaid goed genoeg is. En wie dat 'humiliating' vindt, moet maar op de blaren zitten. 3. de (meestal autochtone) probleemgevallen die zich berekenend installeren in de Wajong of de WAO - meestal zijn ze trots op hun allergie voor gezag en werkgevers, behalve als het om hun afhankelijkheid van de overheid betreft. Daarvoor bestaat een goeie lakmoesproef: wijs hen op de mogelijkheden van de ZZP-er (eigen baas, eigen verantwoordelijkheid, eigen sores). Ik heb enkelen daarvan zien uitgroeien tot kleine heuse ondernemers (met een keiharde mening over hun onderaannemers). Er is een groot grijs gebied tussen échte onredabelen en quasi-onredabelen.
Vanwege het *geloof* dat de Onrendabelen zijn onder te verdelen in niet-kunners en niet-willers moet er een enorme bureaucratie in stand gehouden worden van controleurs die die twee groepen van elkaar moeten scheiden. Die bureaucratie zorgt ervoor dat alle Onrendabelen, zoals de documentaire laat zien, als "daders" worden beschouwd, totdat het tegendeel is bewezen. Wanneer al dat geld dat nu naar die controlerende bureaucratische instanties gaat zou worden aangewend om iedereen van een basisuitkering te voorzien, waarvan valt te leven, worden de Onrendabelen bevrijd van heel veel rompslomp, en wordt de maatschappij bevrijd van een hoop ballast. Voor werkgevers wordt het dan aantrekkelijk om mensen aan te trekken voor laagbetaalde banen: het minimumloon kan verdwijnen, want iedereen heeft al een basisuitkering. De "onwilligen" kunnen dus hun levensstandaard eenvoudig verhogen. Nu is dat lastig, want ook de laagstbetaalde banen kosten de werkgever erg veel geld, en daarom zijn de eisen aan de uitvoering van dat werk zo hoog dat een steeds groter aandeel van de bevolking er niet aan kan voldoen (of je ze nou onwillig of onkundig noemt). Goed voor de Onrendabelen, goed voor de werkgerevers, goed voor de economie, goed voor iedereen (behalve politici die hopen op een goedbetaalde baan binnen die controlerende instanties).
@Wim Visser en Zjen van Laar, die het met me eens zijn dat het veel beter zijn om al die controlerende bureaucratie op te heffen en in plaats daarvan iedereen een basisuitkering te geven: Ik blijf het vreemd vinden: iedereen kan toch uitrekenen dat het absurd veel geld kost, al die controlerende bureaucratie, en dat het niet oplevert wat het op zou moeten leveren. Net zoals je kunt vaststellen, gewoon op basis van cijfers, dat het justitiële stelsel niet werkt. Maar juist de mensen die zeggen dat ze "rationeel" zijn, dat ze "niet sociaal-naief" zijn, pleiten voor dit soort geldverslindende onzin, waar veel mensen de dupe van worden, en een aantal gelukkigen, die binnen die bureaucratie werken, de jackpot winnen. Ik kan van iemand met een beetje hersenen niet geloven dat die niet zelf ziet dat pleiten voor *nog* meer controle hetzelfde is als geld in een zwart gat storten. Vandaar dat Jetta Klijnsma zo enthousiast is over dat idee van maximaal vijf jaar biijstand en dan maar zwerver moeten worden: dat extra geld voor die managers moet tenslotte ergens vandaan komen.
Ik denk dat dit nu juist het perspectief is waar Mevr. Klijnsma zich aan stoort. De vanzelfsprekendheid waarmee je na 5 jaar iemand tot een bestaan als zwerver veroordeeld is schokkend. De bedoeling van de bijstand is dat je zo snel mogelijk weer op eigen benen staat. De grap is dat iedereen in de rij staat om het Amerikaanse model af te keuren, maar in de VS zijn werklozen niet te beroerd om vervelend werk te doen. Werk is de norm. In Nederland worden er allerlei eisen aan dat werk gesteld. Vandaar dat in sommige bedrijfstakken bijna geen Nederlander meer werkt. 'We' vinden dat vervelend werk en hebben liever een bijstandsuitkering.
Ik lees hier een aantal tipjes van een sluier die 'reintegratieindustrie' heet. Ik ben nu al benieuwd naar een film van Van Dam of iemand anders over deze beerput. Maar ik heb zo'n vermoeden dat er betere manieren zijn om iemand weer aan het werk te krijgen. Maar ik vind wel dat men niet te gemakkelijk een uitkering moet geven. Wie kijkt naar de cijfers van de instroom van de WAjong, die weet dat dat niet kan kloppen. Ik heb de film van Van Dam gezien en de meeste mensen die ik daar zag, zouden niet van de bijstand moeten hoeven leven. En ik sluit me van harte aan bij E. van der Horst (helemaal onderaan) die in de praktijk heeft ondervonden dat niet iedereen de bijstand nodig heeft. We kunnen alleen sociaal draagvlak voor de bijstand in stand houden, als we er iets aan doen om de mensen die daar 'berekenend' zitten eruit te houden. En wat dat betreft kan ik me niet vinden in de redenering van Sylvia. Controle moet er zijn, naast motivatie aan mensen om de draad weer op te pakken.
@Alexander Raaijmakers die schrijft: "We kunnen alleen sociaal draagvlak voor de bijstand in stand houden, als we er iets aan doen om de mensen die daar 'berekenend' zitten eruit te houden.." Controle kost geld; het is een dienstverlening waar niemand beter van wordt. Een basisuitkering is er voor iedereen: voor mensen die werken, voor mensen die niet werken. Niemand kan dus meer "berekenend" zo'n basisuitkering ontvangen, want hij is er voor iedereen. Het wordt bovendien veel gemakkelijker voor mensen dan nu om werk te vinden. Doordat het mimimumloon kan worden afgeschaft kunnen er veel meer banen ontstaan die echt door iedereen uitgevoerd kunnen worden. Nu is er een gat tussen de "laagste" banen (die voor Nederlanders beschikbaar zijn) en de capaciteiten van mensen die die banen zouden moeten vervullen. Er zijn Polen en Roemenen beschikbaar voor onder het mimimumloon, zodat minimumloonbanen al zulke eisen aan mensen stellen dat veel mensen met een uitkering er niet aan kunnen voldoen. Met een basisuitkering ben je daar van af, en kan iedereen weer productief worden, op z'n eigen manier. En je hoeft je nooit meer af te vragen of iemand berekenend is, of iemand alleen maar niet kan of misschien ook niet wil...
Sylvia, ik had een tijd geleden ook al een kleine discussie met je over het basisloon. Dat klonk me toen redelijk interessant in de oren. In ieder geval interessant genoeg om daar eens wat dieper over na te denken. Ik blijf toch met wat vragen zitten. Hoe hoog dient dat basisloon dan te zijn? Ik heb bedragen gehoord/gezien varierend van 750 euro t/m 1000 euro. Dat is niet veel... Aangezien een bijstandsuitkering voor een alleenstaande zonder partner 860 euro is. Wat ik wil zeggen is dat het basisloon rond hetzelfde bedrag komt te zitten als de huidige uitkeringen. Als mensen het nou al moeilijk hebben om rond te komen, dan zullen ze het met een basisloon ook hebben. Je hebt dus nog altijd instanties nodig die de zorg op zich nemen van die groep. Dan zou je nou inderdaad kunnen zeggen dat die mensen makkelijker aan het werk komen omdat de werknemers minder loonkosten hoeven te betalen. Minder loonkosten = minder inkomstenbelasting. Dus dat geld moet ergens vandaan komen. Je zou kunnen zeggen dat de hogere inkomens meer belasting betalen. Als de lagere inkomens minder loonbelasting dienen te betalen als nu het geval dan zullen de hogere inkomens meer moeten betalen dan in de huidige situtatie. Nou komt de crux met het andere deel van het basisloon verhaal, namelijk het verminderen van de bureaucratie. Ik denk dat de mensen met een hoger inkomen zich dan eens gaan afvragen waarom er niet meer mensen aan het werk zijn. Meer mensen aan het werk, meer loonbelasting, dus dan hoeft in principe iedereen een kleiner deel te betalen om het zaakje draaiend te houden niet waar. Waar zit de stok achter de deur voor de mensen die niet willen werken? Juist die is er niet meer. Tenzij je gelooft dat iedereen aan het werk wil, en ook werk krijgt, of je gelooft in een oneindige solidariteit van de meest verdienende groep, zie ik niet in dat dit lang goed gaat.