Tussen de kaken van de blauwe krokodil

Beste hardwerkende mensen van de Belastingdienst,

Vorige week dinsdag begon ik vol frisse moed aan een nieuwe werkdag. Het mag dan economische crisis zijn, vooralsnog houd ik me redelijk staande in die wankelende economie. Maar het is hard werken. Dat weten jullie natuurlijk wel. Want anders dan het CBS, CPB en hoe al die instituten mogen heten, kijken jullie direct mee over de schouder van de burger. Normaal let ik daar niet op, maar vorige week dinsdag wel.

Er viel namelijk een blauwe brief op de mat. Ai, dacht ik. (Ik denk ook: wie denkt dat eigenlijk niet als ie zo’n blauwe envelop ziet?) In de brief werd me verzocht mijn rekeningnummer door te geven omdat jullie dat niet hadden.

Ik las de tekst en voelde letterlijk het adrenaline-peil in mijn bloed stijgen. Jullie hebben mijn rekeningnummer niet?

Jullie hebben mijn rekeningnummer niet??? Twee jaar geleden, ergens in mei 2010, ben ik overgestapt van de ABN Amro naar Triodos bank. Een van de eerste dingen die ik toen heb gedaan, is het doorgeven van mijn nieuwe rekeningnummers. Eerst via de Overstapservice, toen via een zelfgeschreven brief. Toen die niet verwerkt bleek te zijn, via een door jullie opgestuurd formulier en toen dát mislukt was, mocht het voor één keer telefonisch. Gelukkig, daar was ik vanaf.

Maar wat blijkt? We zijn inmiddels twee jaar verder en het is nóg niet goed.

Ik zal een lang verslag van het gekissebis tussen mij en een van jullie collega’s kort samenvatten. Ook al is de verleiding groot het tot in detail te beschrijven. Het gesprek was namelijk zo tenenkrommend en hemeltergend tegelijk dat zelfs Kafka het niet in zijn stoutste dromen had kunnen bedenken.

De conclusie van de Monty Python-achtige conversatie was: ik kon kiezen tussen de brief die ik die ochtend had gekregen invullen, terugsturen en maximaal tien werkdagen wachten op definitieve verwerking, óf het goede rekeningnummer via de telefoon doorgeven, maximaal tien werkdagen wachten op een bevestiging, die bevestiging bevestigen en dan weer maximaal tien werkdagen wachten op de definitieve verwerking.

Bent u daar nog? Nee, niet afhaken. Doorlezen…

Ik koos natuurlijk voor tien in plaats van twintig dagen, maar in mijn ogen had het net zo goed in tien seconden gepiept kunnen zijn. Hoe moeilijk is het nou om naast mijn sofinummer ook mijn rekeningnummer te zetten? Ja, dat kon natuurlijk niet. Natuurlijk? Ja, zo gaat dat in het blauwe paradijs. Maar… ik moest me geen zorgen meer maken, zei jullie collega. Het zou nu écht opgelost zijn. Daar zuchtte hij wel bij, want ja, dat had zijn collega vorige keer natuurlijk ook al gezegd.

Ik hing op, vulde met tegenzin het goede rekeningnummer in op het formulier en vroeg me opeens af hoeveel beter het met onze economie zou gaan als die steeds groter groeiende groep zzp’ers (volgens het CBS zijn het er nu 728.000) niet met dit soort slepende bureaucratische rompslomp te maken zou krijgen. Ik ben er in totaal toch al gauw drie werkdagen aan kwijtgeraakt, alleen al over de afgelopen twee jaar.

Stel je nou eens voor dat de helft van de zzp’ers wel eens slachtoffer is van dit soort sukkelige tijdverspilling, dan is dat dus 364.000 keer drie dagen, dan zijn er dus 8.736.000 manuren (1.092.000 werkdagen)! verloren gegaan aan frustrerend en totaal inefficiënt paarse krokodillengedrag van de belastingdienst! Waardoor we harder moeten werken, minder verdienen en dus niet goed zijn voor de groei van de economie.

Drie dagen na het frustrerende telefoongesprek viel er wéér een blauwe brief op de mat. Even laaide de hoop op: zou jullie medewerker mijn goede rekeningnummer tóch in één keer hebben doorgevoerd en daar meteen het bewijs van hebben verstuurd? Zou hij eindelijk ook inzien dat het makkelijker en sneller kan? Ik opende de envelop en mijn mond viel open… het was weer precies dezelfde brief waarin stond dat mijn rekeningnummer niet bekend was. Maar ditmaal voor een andere verrekening. Of ik op bijgevoegd formulier het goede rekeningnummer wilde invullen en terugsturen…..

Hoe luidde jullie oude slogan ook alweer? Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker? Ik zou die tekst nog eens onder de loep nemen, want alleen het eerste deel maken jullie steeds weer waar…

Hoogsmachtend,

Marie-Claire